სამხრეთული სპილო ჭოკებით შეიარაღებული პოლიციელები საქმიანად ფუსფუსებენ ორთაჭალჰესზე. მგონი, ზამთრის იმ მზიან და სუსხიან დილას მთელ ჩვენს ქალაქში მხოლოდ მათთვის გამოჩენილა რაღაც საქმე. მთელი ძალით აწვებიან, ცოტაც, და ადგილიდან დაძრავენ მიცვალებულს. მის ამოყვანას არ ცდილობენ, მხოლოდ მისი ადგილიდან დაძვრა და სხვა ადგილას გადაცურება უნდათ. ვდგავართ და ამ სანახაობას გაშტერებულები ვუცქერთ. ვერაფერს მივმხვდარვართ. უკვე მერე, გვიან, თაზო, როგორც ყოველთვის, ჩაეძიება და გაიგებს იმას, რისი მოწმეებიც გავხდით. იმ დილით კი, პუტანკებისგან გამოსულები, დამუნჯებულები ვუცქერთ პოლიციელების ჩალიჩს. ერთი ღამით ვიყავით სადღაც ხარფუხის აღმართებში ჩაკარგულ სახლში და ახლა ჰესთან შედედებული წყლის მაცქერლები უკვე ყველაფერს მივცემდით, ოღონდ მეხსიერება წაგვერთვას და იქაურობა დაგვავიწყდეს... ჩვენ ორნი ამ უცხო ხარფუხის ვიწროებში კითხვა-კითხვით ბორდელისთვის ყველაზე შეუსაბამო ეზოს და შუშაბანდიანი ბინის მპოვნელები, თაზოს ნაცნობის ნაცნობის სახელით ვაკაკუნებთ მინაზე. ბნელი ქუჩიდან შუქში მოხვედრილები, წამით ვჩერდებით სინათლისთვის თვალის შესაჩვევად. იქაურობა მართლა ერთ რამედ ღირს... სხვადასხვა კალიბრის ნატყვიარები ჭერსა და კედელზე და ოთახის კუთხეებიდან მომზირალი არავისმოყვარული და უჟმური თვალები... თითქოს ყველაზე ცუდ ქალაქში შეხეტებული, გზააბნეული ვესტერნის გმირები ვიყოთ. "მათ უცხოები არ უყვართ, არა?" – დაილოცოს იმ ძველი კინოების დიალოგების მწერლები, – "მათ საერთოდ არავინ უყვართ..." ცხადზე ცხადია, აქ ჩვენ სიყვარულს ვერ ვიპოვით. აივანზე არითმიულად ბღუის გენერატორი... სამტროდ არ მოვსულვართ, უიარაღოები ვართ ორივე... თაზო უხერხულად ჭმუჭნის ხელში თავის განუყრელ ქუდს და თბილი ქურთუკის ქვეშ ის თავისი ერთადერთი სვიტრი აცვია, რომელშიც მთელი ის ათწლეული გაატარა. სქლად ნაქსოვი ლურჯი ფორმადაკარგული სვიტრია, დიაგონალური წითელი ზოლით... თაზო ნათურას უსწორებს მოჭუტულ თვალებს, მერე იქაურობისთვის ყოვლად შეუსაბამოდ იღიმის, იმიტომ, რომ სხვანაირი ღიმილი, უბრალოდ, არ შეუძლია და ახლა დამხვდურებისთვის ხდება ერთი რამ ცხადი – ჩვენ არ გავისვრით, არც იარაღს ჩავთხრით არავის და ეს უკვე საინტერესოა. თქვენ, რა, ძმები ხართ? ზარმაც თვალებში მართლა უჩნდებათ სულ ოდნავი ინტერესი... არა, არა ვართ ძმები... ჩვენ მათ არც სექსის დროს ავარტყამთ და არც მერე, როცა საბოლოოდ გამოვფხიზლდებით და საკუთარ თავზე უფრო აგვერევა გული, ვიდრე მათზე. უფრო მეტიც, თაზოს დილითაც შეიძლება იმდენი ჯანი შერჩეს, რომ კიდევ გაუღიმოს რომელიმეს... მერე წამოვალთ... უხმოდ ჩავივლით ქვაფენილიან თავდაღმართს, ულაპარაკოდ გადავჭრით უკაცურ და უმანქანო მოედანს, ხმალგაშიშვლებულ და ყოჩაღ პეტრე ბაგრატიონს არც კი შევიმჩნევთ, ისევე, როგორც არასოდეს შეგვიმჩნევია ჩვენი ქალაქის არც ერთი ცხენოსანი დევგმირი, ორთაჭალჰესის ჯებირზე ავალთ და საზიაროდ გავაბოლებთ წუხანდელ ღამეს გადარჩენილ ერთადერთ სიგარეტს. ფილტრიანის საყიდლად ფული აღარ გვაქვს. უფილტროებს კი ვიშოვით, როგორც კი ჩვენ-ჩვენ უბნებში ნაცნობი ჯიხურები გაიღება, ოღონდ იქამდე შორია... მანამდე კიდევ ამ პერსპექტივიდან პირველად და უკანასკნელად გავხედავთ ჩვენს ქალაქს... თუმცა ეს მე გავხედავ უკანასკნელად, თორემ თაზო ალბათ მიბრუნდა, სხვანაირად ვერ შეიტყობდა ვერაფერს...
დამდგარი მტკვარი ბალახმოდებული ნაპირებით და თოლიებით... წყალში ზურგზე მოტივტივე მიცვალებულს ისნის პოლიციის პუსტა-პუსტა თანამშრომლები გინებით და ფაციფუცით აწვებიან ჭოკებით და მის მარჯვნივ გადაჩოჩებას ცდილობენ. მიცვალებულს მტკვრის წყალივით უფერული ქურთუკი და ჩვენსავით ლურჯი ჯინსი აცვია. ვერ გაიგებ, მოკლულია თუ თვითმკვლელი, მაგრამ პოლიციელებისთვის ამას არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს. თაზო სულ ცოტა ხანში გაიგებს, რომ ეს ჩვეულებრივი პრაქტიკაა, რომ ორთაჭალჰესი თბილისელი გვამების ნავსაყუდელია – მტკვარში საკუთარი სურვილით ჩამხტარიც და გადაგდებულიც, ყველა აქ იყრის თავს, ჰესის გადაღმა კი სამგორის რაიონის პოლიციელებსაც ბლომად აქვთ საგანგებოდ ამ საქმისთვის დამზადებული ასეთივე გრძელი ჯოხები და "ყველაფერი დასწრებაზეა ამ ქალაქში" – ვინ უფრო ყოჩაღია და ვინ პირველი და საით გადააცურებს გვამს. სამგორშიც და ისანშიც ყოჩაღები და დაუზარლები მუშაობენ. უბრალოდ, ზამთრის ამ დილას ისანმა იმარჯვა და ახალი მკვლელობის, შესაძლოა კი თვითმკვლელობის, საქმე სამგორს დაეწერება...
ჩემ გვერდით მდგარ თაზოს აჟრიალებს, შეიძლება ისიც იმავეს ფიქრობს. წყალი ალბათ ძალიან ცივია...
და უცებ წუხანდელი სიზმრის მოყოლას იწყებს... "შენ, რა, შეჩემა, იქ დაძინებაც მოასწარი?!" ჰო, ჩაეძინა სულ ცოტა ხნით და დაესიზმრა, რომ უკიდეგანო ზღვაში მიცურავს. გამოზომილი მოსმებით მიიწევს ჰორიზონტის ხაზისკენ. მანძილი დიდია და ძალებს ზოგავს. ჰორიზონტი თაზოსნაირი კარგი მოცურავისთვისაც კი მიუღწეველ რამედ ჩანს, მაგრამ მაინც ჯიუტად მიცურავს იქით. თვითონაც ვერ ხვდება, რისკენ მიილტვის ასე გამწარებული, მაგრამ გრძნობს, რომ იქ რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა დახვდეს ან გადახდეს და, აი, რაღაც მართლა გამოჩნდა ერთფეროვან ჰორიზონტზე და თაზოც ამ რაღაცისკენ იღებს გეზს. დაღლილი კია, მაგრამ