მილიონერები
ჩვენ მილიონერებიც ვიყავით... სტუდენტობისას, კუპონების დროს. კათხა ლუდზე და რამდენიმე ხინკალზე გვყოფნიდა ჩვენი მილიონები.
სტიპენდიის დღე იყო. დავაგვიანე, თუმცა კუპონებს სულზე მაინც მივუსწარი. ბიჭები კი უკვე წასულიყვნენ...
„საჩებურეკესკენ“ დავიძარი. სასტუმრო „ივერიის“ ქვეშ მდებარეობდა. მხნედ მივაბიჯებდი. სტიპენდიის დღეს იქ ჩავდიოდით ხოლმე. ნაღდად იქ დამხვდებიან-მეთქი, – ვიფიქრე.
შევცდი. არ დამხვდნენ. სადღაც სხვაგან გადაუხვიეს. ეჰ, სად იყო მაშინ მობილური ტელეფონები.
კათხა ლუდი და ერთი ჩებურეკი შევუკვეთე. მალე მომართვეს. დიდ პატივს მცემდნენ, როგორც უღალატო კლიენტს. ფეხზე ვიდექი მარტოხელა მწყურვალე ცხენივით – „საჩებურეკეში“ ხომ სკამები არ დგას. ლუდი მოვსვი. თავში რაღაც რიტმმა გამიელვა. ხელსახოცი მოვიმარჯვე, რომელზეც წერა გაცილებით იოლი იყო ვიდრე დანიშნულებისამებრ გამოიყენება. ჯიბეები მოვიჩხრიკე, კალმისტარიც აღმომაჩნდა და:
ვარ ნაპოლეონი!..
მომკალით, იცოდეთ მსოფლიოს დავიპყრობ,
ვიწამე ლუდხანის და ვიღაც ავარას
ვნიშნავდი ჩემს რაზმში დიდ მხედართმთავარად...
ძალიან სწრაფად, ერთი ხელის მოსმით დავწერე. არადა იქამდე თავი ვინიპუხივით ცარიელი და ნახერხით გამოტენილი მქონდა. მხოლოდ კათხა ლუდის დალევასა და მეგობრებთან შეხვედრას ვლამობდი.
ისე, ლექსსაც ეტყობა, რომ ცარიელი თავით არის დაწერილი. მე ხომ მარტო რიტმმა გამიყოლა. ასე ხდება ხოლმე, როცა ძალიან ახალგაზრდა ხარ და მთელი ცხოვრება წინ არის.
ჩუქება
