გამოსაშვები გამოცდა
ხმადაბლა, ჩუმად გველაპარაკებოდა, ყვირილი რა არის და ხმაც არასდროს აუწევია. რა საჭიროა ყვირილი, როცა ყველაფერი გასაგებია, ასე წყნარად, დინჯად გვამოგზაურა ჰაგიოგრაფიიდან გრიშაშვილამდე. თანაც ეს მოგზაურობა, სიყვარულით იყო გაჯერებული. დიდ მასწავლებელთან და ადამიანთან, თამარ ბურჯანაძესთან სხვანაირად ვერც იქნებოდა.
ჩვენს ქართულის გამოსაშვებ გამოცდაზე განათლების სამინისტროდან ასეთი თემა მოვიდა: „საბჭოთა ქვეყნის ვარ მოქალაქე“, განუკურნებელი რეგვენი უნდა ყოფილიყავი, რომ 1988 წელს მოზარდებისთვის ეს თემა გამოგეგზავნა. აშკარად უჭირდათ იმდროინდელ განათლების სამინისტროში აზროვნება, სამწუხაროდ, დღესაც ასეა, ფიქრთან მწყრალად არიან. ჰოდა, ჩვენც მეტი რა გვინდოდა, დავწერეთ, რომ საბჭოთა კავშირის კი არა და საქართველოს მოქალაქეები ვართ, რომ „თოვდა და თბილისს ებურა თალხი“, სულ ასეთი ამბები. დღესაც თვალწინ მიდგას გამწარებული ტატულია, ჩვენი დირექტორი, თმა ყალყზე დაუდგა და ჭარხალივით გაწითლდა. ორებს დაგიწერთო, იმუქრებოდა, პოლიტიკა არაფერ შუაშია, სუსტი ნაწერებიაო, თავს იმართლებდა, თამარ ბურჯანაძემ კი დაგვიცვა, – მშვენიერი ნაწერებია, – უთხრა თავისებური დაბალი ხმით, ჩუმად, მაგრამ მტკიცედ.
მაშინ გავიგეთ მოზარდებმა დიდი ადამიანის და მასწავლებლის თანადგომა.
ტატულიაც ხელად დაყაბულდა, ეტყობა ამ მხარდაჭერას ელოდა.
სკოლა უკვე დამთავრებული გვქონდა. ახალი წლის ღამეს, მრგვალ ბაღთან, თამარ ბურჯანაძის სახლთან აღმოვჩნდით. კარგა გვიანი იყო, მაგრამ მონატრებამ და ალკოჰოლმა თავისი გაიტანა და ავედით. კარი თვითონ გაგვიღო, სახე გაუნათდა და შეგვიპატიჟა, ახლა გავისტუმრე ნათესავები და არსად გაგიშვებთო. მერე ვერც კი შევამჩნიეთ, როგორ დაგვათენდა.
ჩუქება
