შუადღე მიდის
გუშინ, დილით ჩემი ბავშვობის მარშრუტი გავიხსენე, – ჩემი სახლიდან 53-ე სკოლამდე ფეხით გავისეირნე. უეცრად, მაღლა ავიხედე, ადამიანები ხომ ხანდახან მაღლაც იყურებიან. მხოლოდ კორპუსები – მაღალი, უშნო, უფორმო კორპუსები; ტროტუარზე ვერ ეტეოდნენ, თავხედურად იდგნენ, თითქოს მიბღვერდნენ და რაღაცას მემართლებოდნენ. უცხო ვიყავი მათთვის, ისინი კი ჩემთვის.
– ეს ჩემი გზაა, – გავბრაზდი უცებ, – თქვენ სად იყავით, როცა ყოველ დილით ამ გზით სკოლაში მივდიოდი?! მერე რა, რომ ხშირად ვაგვიანებდი, მაინც ჩემია!..
ცაც აღარ ჩანდა. შემოდგომის თბილისის ცა, ჩემი ცა... ცა სადღა წაიღეთ, თქვე შობელძაღლებო!.. უკანა გზაზე, მამიდაჩემის სახლის სახურავზე ავედი. თითქოს დავმძიმდი და არ მინდოდა შინ დაბრუნება. ქვემოთ არ ჩამიხედავს. ახლა იქ აღარაფერი იყო ჩემი. არც არავისი. იქ, რაღაც თავისთვის არსებობდა... ცა კი, კარგად ჩანდა, შემოდგომის ცა. სიგარეტს მოვუკიდე. რატომღაც უხდებოდა შემოდგომას სიგარეტი. გამახსენდა, რომ პირველად აქ გავაბოლე. მე და ჩემმა ბიძაშვილმა მამიდაჩემს „მტკვარი“ მოვპარეთ. „მტკვარი“ – უძრაობის ხანის ერთ-ერთი გამორჩეული სიმბოლო, თავისებურად, გვერდულად რომ იწვოდა, უცნაურად მხრჩოლავი. როგორ ტკბილად მახსოვს მისი აკრძალული, მწარე გემო.
ვწევარ და ვეწევი. ისევ ისე ხარბად, როგორც ბავშვობაში.
ბავშვობის კადრები...
გურამ რჩეულიშვილის შავყდიანი წიგნი, თეთრი ცხენით. წარწერა – „ძვირფას შალვას მიხეილისაგან“. გურამის მამამ აჩუქა პაპაჩემს. სიცხე მაქვს, ვწევარ. ოთახში პაპა შემოდის. შუბლზე ხელს მადებს და ამ წიგნს მჩუქნის. მას შემდეგ გურამი ჩემი ერთ-ერთი უახლოესი მეგობარია.
კარლო კაჭარავა წერდა, რომ გურამ რჩეულიშვილის გულუბრყვილო პათეტიკამ ერი გამოაფხიზლა. ძნელია ახალგაზრდობისას არ იყო პათეტიკური, თანაც, როცა პროზას ჰქმნი. მიყვარს გურამის გულუბრყვილობა. ჩემს სიყმაწვილეში მაბრუნებს. თითქოს ძვირფას და დაკარგულ რამეს ვიბრუნებ, ხელახლა შევიგრძნობ. ეს სიყვარულია, რომელიც წავიდა, დროს გაჰყვა, მაგრამ სადღაც, თავისთვის მაინც არსებობს. ხანდახან, ცოტახნით ვიბრუნებ...
სიგარეტი თითქმის ჩაიწვა...
მაგონდება, როგორ ვისხედით მე და ჩემი მეგობარი, კოტე ჯანდიერი, ჩემთან, სასტუმრო ოთახში და ისინიაკის სურათის შესახებ, შეზარხოშებულები, რატომღაც დიდხანს ვსაუბრობდით.
ისინიაკის სურათი: ნავთსაყუდელი. გვიანი შუადღე. მზეს ღრუბელი ნელ-ნელა ეფარება. ბნელდება. არა, უფრო სწორად, სხვანაირი ბინდი, სხვანაირი სიმუქე იპარება. ეს არ არის მხოლოდ მზესთან გამოთხოვება. ეს არის გამოთხოვება ბავშვობასთან, ახალგაზრდობის ხმაურიან დღეებთან, მეგობრებთან, საყვარელ ქალთან... მაგრამ, სრულიად არ გთრგუნავს. ენით აუწერელი, უცნაური სინანული გეუფლება და თბილი ჟრუანტელი გივლის. ასეთი სინანულის აღძვრა, ალბათ, მხოლოდ ფერებს ძალუძს, როცა შუადღე მიდის...