მესამე თვალი

მესამე თვალი
 ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა. ლალი იყო. კარგად დავიწყებული, კარგად მოსაგონარი, აღარც მახსოვს რამდენი ხნის წინანდელი ჩემი გოგო. მთლად „ჩემიც“ არ იყო. ხანმოკლე, მაგრამ მგზნებარე რომანი გვქონდა ოდესღაც. დროის რაღაც მონაკვეთში მხოლოდ მე მხვდებოდა (ასე მინდა მჯეროდეს, და ვგონებ, ასეც იყო), მაგრამ ისე მაინც არ დავახლოებულვართ, რომ ერთმანეთისა გავმხდარიყავით.

– ლუკა, პრივეტ, ლალი ვარ.

– გიცანი, ლალი, კარგო და გადასარევო, – ზმორებ-ზმორებით თვალებს ვიფშვნეტდი.

– საქმე მაქვს. შემხვდე მინდა.

– ბავშვი ხომ არ წამომეზარდა შენთან?

– კი, სკოლას ამთავრებს და ცოლი მოყავს... მისმინე, საჩქარო არ არის... შენი დახმარება კი არა, რჩევა თუ... მოკლედ შემხვდი რა, – არეულად ლაპარაკობდა.

– რატომ ბრაზობ, ლალი? მზად ვარ გემსახურო.

საღამოს ბარში შეხვედრაზე შევთანხმდით. ლლალი, ლალი... ნეტავ, როგორ გამოიყურება? აღარ მინახავს მას შემდეგ. უცნაურია, ამ პატარა თბილისში არსად გადავყრილვართ. ეშხიანი გოგო იყო... არის, არის, – ვიიმედებდი თავს. უცებ მომინდა წარსულისათვის ტუშეს გაკეთება. ლალისთვის ღრმად დასამახსოვრებელი თუ გასახსენებელი ტუშეს გაკეთება. კარგად დავიწყებული ახალი. ახალი „მაზოკებით“ ძველი ტილო. დაკარგული სურნელი. იმდროინდელი წყურვილის განცდა და ამ წყურვილის მოკვლა. აშკარად გამიხარდა მისი გამოჩენა. სხვა „ძველებიდან“ ცოტა თუ გამოიწვევდა ჩემში ამგვარ ნოსტალგიურ გრძნობას. ასეც ვუთხარი შეხვედრისას.

– როგორც ჩემი შვილი იტყვის: „მეც ძალიან მიხარიხარ“, – გადამკოცნა ლალიმ, – ხუთი წლის გოგო მყავს.

– ჩემი ვერ იქნება.

– არა, კარგი მამა ყავს.

– ვისზე გათხოვდი?

– არ გავთხოვილვარ.

– კარგად გამოიყურები, თითქოს არ გაუვლია ამდენ წელს. – ვუთხარი, არ ვტყუოდი.

– გაიარა, გაიარა. შენ გამელოტდი და გაჭაღარავდი.

– ღიპი არ მაქვს. – სწრაფად ვუპასუხე. – რას დალევ?

– ყავას. – ჩანთა სკამზე გადაკიდა. დაღლილი და შეფერთხილი მომეჩვენა, გამოუძინებელი. მე ლუდს ვსვამდი.

– მისმინე... – თქვა და ჩაფიქრდა.

– მოდი, თანამედროვე ტემპორიტმს არ ვუღალატოთ. წარმატებული ტიპების პონტში, პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ. – გავუცინე, – თორემ, ჩაფიქრებისა და განყენებულ თემებზე საუბრის დრო თუ გაქვს, ვეღარ ხარ სათანადოდ წარმატებული.

– თან ტელეფონი უნდა რეკავდეს ინტენსიურად, საქმიანად.

– ლალი, შენ წარმატებული დედა ხარ?

– ეგ რა ცხოველია?

– მაგის გარკვევა მინდა. ვიღაც გოგო ტლიკინებდა ტელევიზორში: უკვე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ წარმატებული დედა ვარო.

– ალბათ, ბავშვს საბავშვო ბაღიდან ფული მიაქვს სახლში.

– დაღლილი მეჩვენები, – ვუთხარი. თვალები ცერად ჰქონდა გაშტერებული.

– ჰო... ჩემი ძმა დავმარხეთ ორი დღის წინ. – გაუტოკებლად მითხრა. 

მახსოვს მისი ძმა, გიგა. ჩემზე უფროსი, ორმოცდაათი წლისა იქნებოდა. მარტო ტიპი იყო. რამდენიმეჯერ შევხვდი ჩემი და ლალის ლავსთორის დროს. დისტანციური და მარტოსული კაცის შთაბეჭდილება დატოვა. სიტყვაძუნწი იყო, მაგრამ ფარული იუმორის ხარჯზე კეთილად განგაწყობდა. ეექიმი იყო, რა განხრით – არ ვიცი. ლალიმ მითხრა, მაგარი ექიმიაო. მუდამ მობილიზებული, გაწონასწორებული ხასიათი და დაკვირვებული თვალი ჰქონდა. ხანმოკლე შეხვედრებისას ხელოვნებაზე, ძირითადად ლიტერატურაზე გვისაუბრია და საკმაოდ საინტერესო ცოდნა გამოავლინა მწერლებსა თუ მათს ტექსტებთან დაკავშირებით. ლალისგან კიდევ ვიცოდი, რომ ნაომარი იყო. ადრე, ჯერ კიდევ საბჭოთა დროს, მჯდარა ერთი-ორი წელი. თუ სწორად მახსოვს, ხულიგნობაზე.

მასთან ერთად მეგობარი არ მინახავს, მაგრამ სულ თან ახლდა ფანტასტიკური გარეგნობის, შუა აზიელის რაღაცასთან ნაჯვარი გოგო, ზაირა: ლურჯი, საფეთქლებამდე ჭრილი თვალები, ოდნავ ფართო სახე და გამოწეული ყვრიმალები, სქელი შავი ტალღოვანი თმა, ტან-ფეხი – ზღაპრული, ხორბლისფერი კანი... დასაცემი ქალი იყო. საიდან ჩამოიყვანა, ლალიმაც არ იცოდა. მომთაბარე ტომებთან ბრძოლაში წართმეულ ნადავლს ეძახდა ზაირას. თავის „ველურ ზაირას“, როგორც მიმართავდა მოფერებით. გიჟდებოდა მასზე. მმანდ ეკეტებოდა, სახე ეცვლებოდა და ყველა იმ „დინჯ“ თვისებას კარგავდა, ზემოთ რომ ჩამოვთვალე მის არსენალში. შუა აზიის რომელიღაც მხარიდან ჰყავდა ჩამოყვანილი კარგა ხნის წინათ. მექარავნეებზე დამცემი ველური ზაირა თავის აქლემიანა მოვტაცე ბასმაჩებს და მგონი, რაღაცას დავამსგავსე... ჰა, არაო? – ეხუმრებოდა ზაირას და კმაყოფილი, სითბოთი გაჯერებული მზერით უყურებდა ხოლმე. ზაირა – „ფიჰ! – ჩაიცინებდა და გრძელ თითებში სიგარეტს აათამაშებდა, – მე მინდოდი შენ და მაგიტომ წაგიტაცებდი“, – ლაღად იცინოდა ზაირა და უცნაურ ქართულს უბერავდა. უდაბნოს ვედმაა, ამბობდა მასზე ლალი. მაგარი სტრანნი გოგოა, – მიყვებოდა ლოგინში, – ჯიგარია იშვიათი. გაგიგებს და გვერდზე დაგიდგება – ეგეთი უნდა, მაგრამ რაღაც გასვლები აქვს, სადაც არ გიშვებს, ვერც გაჰყვები, და არც მინდა, მაგის დედაც ვატირე. მეშინია