იღბალი “ზურგის ქარი მოგცეს”, “ფარტი”, “იღბალი”– ბევრი კეთილი სურვილი არსებობს, მთავარია ნათქვამის ენერგეტიკა, სურვილს დაყოლებული ძალა, და ხშირად ყოფილა, როცა შენი ბედისწერის გარკვეულ, დასრულებულ ამბავს თუ ფაქტს, კარგად დასრულებულს, ფიქრს მიაყოლებ იმ ადამიანზე, ვინც სიკეთე გისურვა და იყო ის გაგონილი და დამხმარედ, ატმასკად გამოდგა.
კარგია, როცა ბედი გიღიმის, თვალს გიკრავს ჯიგრულად და ათასი ხათაბალადან სამშვიდობოს გამოყევხარ.
კარგია, როცა ხელებდაყინულს, ფეხებმოყინულს, ახლოში, არც თუ ისე შორ მანძილზე, გეგულება თავშესაფარი, როცა სიცივისაგან ფილტვებშეკუმშული ხავი სიარულისას ისე, რომ უშიშარი მეცხვარე ძაღლები გიხტებიან განზე შენი უცნაური ხმების გაგონებისას, იმიტომ რომ, მართლაც უცნაურია ფილტვებიდან ამოხროტინება, ამოხავილი, “ხხრსუუუ!”, არაბუნებრივია და მაგიტომაც გაგირბიან მგლებთან მაჩხუბარი ქოფაკები… მოყინვისგან თითების ძვლები დალეწილივით გაქვს, ოდნავადაც ვერ ხსნი და კუმშავ, ტკივილია გაუსაძლისი,..
და კარგია, თუ თხუთმეტგრადუსიანი ყინვის ღამეში ქარი არ ქრის და ნათლისღებაზე ტბაში ოთხმოცდაათი სანტიმეტრის სიმსხო ყინულის ამონატეხში ჩასული (ჩახტომა არ შეიძლება, დინამინტნაკრავი თევზივით ამოგაგდებს) სამჯერ დაყვინავ (“მამისა და ძისა და წმინდისა სულისა”) და საგანგებოდ წამოღებული ორნახადი ჭაჭის გრძელი ყლუპებით შემთბარი გაიქცევი მონასტრისკენ, სადაც ფეჩი და თბილი წყალი (ცხელი არ შეიძლება) გელოდება გაქვავებული, ტკივილისგან აყვირებული ძვლების გასალღვობად… გარბიხარ მისკენ, ო, როგორ სწრაფად… ეგეც იყო…
ისეთიც იყო, როდესაც არც მონასტრის და არც სხვა რაიმე ფიცრული არ იყო, და ჯორებმაც რომ დაკარგეს გზა, რომლებსაც ყველა ამინდის მიუხედავად უნდა გაეგნოთ სოფლისკენ გეზი, და როცა ისინი დადგნენ ჯორებივით ქარბუქში და წინ კიდევ ერთი უღელტეხილი იყო გადასალახი. დახედავდი გაშავებულ თითებს, შეიკურთხებოდი, ჰოპა, იტყოდი ლოცვას და იძრებოდი ბილიკის საძებნელად, რომელიც ალპინისტური სათვალეების გამყინავი, თოფიდან გავარდნილი მსხვილი საფანტივით თოვლს ქვეშ, მიღმა იყო, ნულოვანი ხედვის ქარბუქის თარეშის მიღმა იყო, იქ სადღაც, სადაც უნდა მისულიყავი, და მიხვედი, ხო!.. რო არ მივსულიყავი, ამას არ გეტყოდი, არ დავილაპარაკებდით. ეტყობა, ვიღაცამ კარგად მისურვა იღბალი მაშინ.