თავი 1 მამა ხშირად მიყვებოდა ოქროს ტაძარზე, ჯერ კიდევ ღრმა ბავშვობაში.
მე ქალაქ მაიძურუდან ჩრდილო-აღმოსავლეთით, იაპონიის ზღვაში შეჭრილ კონცხზე დავიბადე. მამაჩემი იქაური არ იყო - მამული შირაკუში ჰქონდა, მაიძურუს აღმოსავლეთ გარეუბანში. თავის დროზე ახლობლების დაჟინებულ თხოვნას დაჰყვა და ბერად აღიკვეცა; ბუდისტური ტაძრის წინამძღვარი გახდა სამყაროსგან მოწყვეტილ სწორედ იმ კონცხზე. იქვე ითხოვა ცოლი და შვილიც შეეძინა - ეს მე ვიყავი.
ნარიუს კონცხზე ბუდისტური ტაძრის მახლობლად საშუალო სკოლაც კი არ იყო. ამის გამო მალევე მომიწია დედის კალთასთან განშორება და მამის მშობლიურ მხარეში გადაბარგება - ბიძაჩემთან, საიდანაც ფეხით დავდიოდი აღმოსავლეთ მაიძურუს საშუალო სკოლაში.
მამის მშობლიური მხარე მეტად მზიანი აღმოჩნდა, მაგრამ ყოველი წლის ნოემბერსა და დეკემბერში, როგორი მოწმენდილი ცაც უნდა ყოფილიყო, დღეში ოთხი-ხუთჯერ მაინც, ცივი თავსხმა მოდიოდა ხოლმე. ალბათ ჩემი ბუნების ცვალებადობაც ამ მხარის ასეთმა ამინდმა განაპირობა.
მაისში, საღამოობით, სკოლიდან დაბრუნებული, ხშირად ვიკეტებოდი სამეცადინოდ გამოყოფილ ოთახში ბიძაჩემის სახლის მეორე სართულზე და ერთ პატარა გორაკს გავყურებდი. გორაკის ფერდობი, ახლად შეფოთლილი ხეებით, ჩამავალი მზის სხივებში ეხვეოდა და მეჩვენებოდა, თითქოს მისი შუაწელი ოქროს ფირფიტებით იყო გაწყობილი. ვუყურებდი ამ ყველაფერს და თვალწინ ოქროს ტაძარი მედგა.
რა თქმა უნდა, ნამდვილი ოქროს ტაძარი არაერთხელ მენახა სურათებზე და სახელმძღვანელოებში, მაგრამ ჩემს წარმოდგენაში მამის მონაყოლიდან გაჩენილი ტაძრის სახება უფრო მკაფიოდ ჩაბეჭდილიყო. არა, მამას არასოდეს უთქვამს, ტაძარი ოქროსფრად ბრწყინავსო, თუმცა დარწმუნებული იყო, რომ ასეთი ლამაზი დედამიწაზე სხვა არაფერი იქნებოდა. მისმა მონაყოლმა და იმ იეროგლიფების მოხაზულობამ, რომლებითაც "ოქროს ტაძარი" იწერება, ასევე თვით ამ სიტყვების ხმოვანებამ გულში ტაძრის ენით აღუწერელი ხატება ჩამისახა; და ეს ხატება უმოწყალოდ ამარცხებდა სურათებზე ასახულ სინამდვილეს.
ყოველთვის, როცა ვხედავდი, როგორ ბზინავდა მზის სხივები შორეული ბრინჯის ყანის ზედაპირზე - ეს თვალს მოფარებული ოქროს ტაძრის ანარეკლი მეგონა. აღმოსავლეთით გაწოლილი კიჩიძაკის უღელტეხილი ფუკუის პრეფექტურას ჩვენი - კიოტოს პრეფექტურისაგან ყოფდა. დილაობით სწორედ ამ უღელტეხილის უკნიდან ამოდიოდა მზე და მიუხედავად იმისა, რომ ქალაქი კიოტო სულ სხვა მხარეს მდებარეობდა, მაინც ვხედავდი, დილის ცაზე ხეობიდან ამოწვერილ მზესთან ერთად როგორ წამოიმართებოდა ხოლმე ოქროს ტაძარი.
ამგვარად, ყველგან და ყველაფერში ოქროს ტაძარს ვხედავდი. რა თქმა უნდა, ის ჩვენი სახლიდან არ ჩანდა და ამით ძალიან ჰგავდა იქაურ ზღვას. მაიძურუს ყურე ჩვენი დასახლებიდან ერთნახევარი რით (სიგრძის საზომი ერთეული შორეულ აღმოსავლეთში. იაპონური რი დაახლოებით 3927 მეტრი იყო) იყო დაშორებული. ჩვენსა და ყურეს შორის აღმართული მთების გამო ზღვა არ ჩანდა, მაგრამ მისი არსებობა იმ ადგილებში მუდმივად იგრძნობოდა - ქარს დროდადრო მოჰქონდა ზღვის სურნელი, ძლიერი ღელვისას კი უამრავი თოლია მოფრინდებოდა ხოლმე და თავს ბრინჯის ყანებს აფარებდა.
ბავშვობაში სუსტი სხეული მქონდა და ყოველთვის ვიჩაგრებოდი სირბილისა თუ თამაშების დროს, ასევე ფიზკულტურის გაკვეთილზე. ამას თანდაყოლილი ენაბრგვნილობაც ერთოდა. ამ ყველაფერმა გულჩათხრობილ, მარტოსულ ბავშვად მაქცია. იცოდნენ, რომ ბერის შვილი ვიყავი და ონავარი ბავშვები ჩემს გასაჯავრებლად ხშირად ბონზეს ასახიერებდნენ, რომელიც სუტრებს ენის ბორძიკით კითხულობდა. ერთხელ კითხვის გაკვეთილზე წიგნში ენაბლუ დეტექტივი გამოჩნდა და ბავშვებმა რეპლიკების ხმამაღლა კითხვა დაიწყეს - ჩემს გასაგონად.
ენის ბორძიკმა, რა თქმა უნდა, დიდი დაბრკოლება წარმოქმნა ჩემსა და გარესამყაროს შორის. ყველაზე მეტად პირველი ბგერების გამოთქმა მიჭირდა. სწორედ პირველი ბგერები იყო ის გასაღები, რომელსაც უნდა გაეღო კარი ჩემს შინაგან სამყაროსა და გარესამყაროს შორის, მაგრამ ვერაფრით ვახერხებდი, სწორად გადამეტრიალებინა ეს გასაღები კლიტის ბუდეში. ჩვეულებრივ ადამიანებს, რომლებიც დაუბრკოლებლად წარმოთქვამენ სიტყვებს, შეუძლიათ ღია დატოვონ ამგვარი კარი, რათა ჰაერმა თავისუფლად იმოძრაოს მათ შინაგან სამყაროსა და გარესამყაროს შორის, მაგრამ მე ეს არაფრით შემეძლო. ჩემი გასაღები ჟანგით იყო დაფარული.
ენაბლუს წვალება, პირველი ბგერების გამოთქმისას, მახეში გაბმული ჩიტის ტანჯვას წააგავს - თავის გამოხსნას რომ ცდილობს. საბოლოოდ, თავს კი გამოიხსნის, მაგრამ უკვე გვიან იქნება. ხანდახან მეჩვენება, თითქოს გარესამყაროს სინამდვილე ხელებჩამოშვებული მელოდება, სანამ თავის გასათავისუფლებლად ვიბრძვი. თუმცა ეს - მომლოდინე - სულაც არ არის ახალი რეალობა. ვწვალობ და, საბოლოოდ, თავს ვაღწევ გარესამყაროს, იქ კი უეცრად ფერშეცვლილი, გაცრეცილი და დაბრეცილი რეალობა მხვდება... იმხანად მეჩვენებოდა, რომ მხოლოდ ამგვარი სინამდვილე შეიძლებოდა ყოფილიყო ჩემთვის განკუთვნილი - ძველი, ნახევრად გახრწნილი, მყრალი.
ადვილი წარმოსადგენია, ჩემნაირ ბავშვს ძალაუფლების წყურვილი გასჩენოდა, თანაც ორი ურთიერთსაპირისპირო ძალაუფლების. ძალიან მომწონდა ისტორიული
ჩუქება
