შუმერული ნარდის დაფა თავი I
- ნახე, მაგდა, კარატისტი ძროხა! - ნუცას აღფრთოვანებულ შეძახილზე მაგდამ ქვას წამოჰკრა ფეხი. გზა განაგრძო, თუმცა კი კისერი უკან მოიგრიხა: იქნებ რა უცნაურობას გადავაწყდე ნუცას დახმარებითო. სქელი თეთრი ბაწრით რქებაკრული დეკეული შერჩა ხელთ.
- არაა ეგ კარატისტი ძროხა, - ჩაიცინა გოგონამ. - ჩვეულებრივი ძროხაა, ალბათ, ირჩოლება და რქები იმიტომ აუკრეს.
- მერე აკრული რქებით რა, ვეღარ ერჩოლება ვერავის? - ნუცას კითხვა დამაფიქრებელი აღმოჩნდა. მართლაც ბაწარი რას შეუშლიდა ხელს, ორი წამახული რქა ისევ თავის ადგილზე იყო.
- მაშინ, დაბმული იქნება მაგ თოკით, - ერთხანს სიჩუმე ჩამოვარდა. გოგონები მდუმარედ მიუყვებოდნენ სოფლის სკოლისკენ მიმავალ გზას.
ნუცა მაგდაზე ორი წლით უმცროსი, ბავშვთა სახლის ახლადმიღებული აღსაზრდელი გოგონა იყო. ლაშამ და ანამ მაიშინ გაიცნეს, როცა ჩვეულებისაებრ ეწვვივნენ ბავშვებს მოსანახულებლადა და სოფელში წინდაწინ მოგროვილი ნობათის ჩასატანად. გოგონა ავადმყოფობდა, სწორედ ამიტომ მიიქცია ცოლ-ქმრის ყურადღება, განსაკუთრებით კი ცნობისმოყვარე მაგდასი. ნუცას ანემია აწუხებდა და ხშირი სისუსტის გამო სხვა ბავშვებთან ერთად ვერც თამაშობდა. იმ დღესაც ხის ძირას იჯდა და იქიდან შესცქერდა გახურებულ დამალობანას. დირექტორის ნებართვით ანამ გოგონა სოფელში წაიყვანა და თითქმის მთელი თვის მანძილზე ღვიძლი შვილივით ზრუნავდა მასზე. ორსულობასა და მოსალოდნელ მოლოგინებას განსაკუთრებით მგრძნობიარე გაეხადა ქალი. შედეგმაც არ დააყოვნა: ნუცა მოფერიანდა, ჰემოგლობინის დონე ნორმის ფარგლებს მიუახლოვდა. თავისუფლად შეეძლო მაგდას დევნა ტყე-ღრეში, როგორც ანა იტყოდა. მისი ქოხის სტუმარიც ხშირად ყოფილა.
თითქმის თვე დაჰყო გოგონამ სოფლად. სექტემბერი ახლოვდებოდა და მისი არდადეგებიც ილეოდა. განსაკუთრებით მტკივნეული ახლა იყო მისთვის ბავშვთა სახლში დაბრუნება. უწინ, როცა თბილისის სახლიდან გადმოიყვანეს, უკეთესიც კი მოეჩვენა სოფელის დიდი შენობა, უამრავი „ და-ძმა “ , მწვანე ხეები და გრილი ჰაერი, მზრუნველი გარემო. მაგრამ ახლა... ახლა მაგდას ოთახში ძილს ისე მიეჩვია; მისი ქოხის სახურავზე აგვისტოს ცხელი წვიმის ჩხაპუნსაც უსმინა; მთვარესაც უთვალთვალა გარგრის ნაყოფით დახუნძლული ხის ტოტების მიღმა; მაგდას ახალი კატის, სტაფილოსფერი კუდფუმფულა ფეფოს კნუტების გამოყვანას ისიც მოუთმენლად ელოდა... წავა და ვერც გაიგებს, ფეფოს კნუტები დედას დაემგვანებიან თუ მამას, შავ, თეთრკუდიან ამპარტავან კატას, მეზობელი სახლის სახურავიდან რომ მოძვრებოდა ხოლმე ღამღამობით და მაგდას ფანჯრის ქვეშ სერენადებს უმღეროდა სატრფოს.
ნუცამ ამოიოხრა.
- გეყო ოხვრა! გირჩევნია, გონებაში გადაიმეორო, რაც გასწავლე, თორემ დირექტორს არ მოეწონები და არც დაგიტოვებს სასწავლებლად, - მაგდამ ფეხს უკლო და გოგონას დაუცადა.
- მაინც ტყუილად მივდივართ, მაგდა, - ისევ ამოიოხრა. - რომც დამრთოს ნება აქ სწავლის, სულ შენს სახლში ხომ არ დავსახლდები? მალე დაიკოც გეყოლება და იმას უნდა გაუნაწილო ოთახი.
- გაჩუმდი! - მაგდა ადგილზე შეხტა, - ჯერ ერთი დაიკო კი არა, ძამიკო მეყოლება. ბიჭებს და გოგოებს კი ცალკ-ცალკე ოთახები აქვთ ხოლმე. მეორეც, რატომ ვერ იცხოვრებ სულ ჩემს ოთახში? იმაზე მეტი და უკეთესი ყველაფერი გექნება, ვიდრე იქ გქონდა.
- ვიცი, მაგდა... - გოგონას ხმაში ცრემლები მოადგა. უმთავრესი ჰქონდა აქ, ყველაზე კარგი და მეტი: ოჯახური სითბო და სიმყუდროვე. ისიც იცოდა, მისნაირი, ობოლი, უპატრონო ბავშვები დიდი ხნით არავის მიჰყვადა შინ, საერთოდაც არ მიჰყავდა არავის... ეს მას გაუმართლა, ავადმყოფობის გამო არდადეგები რომ ერგო საზაფხულოდ.
- დედას და მამას აქ რა უნდათ? - სკოლის მხიარული შენობა გამოჩნდა უცნაურად ცარიელი ეზოთი. თუმცა მალე გაავსებდა აქაურობას ბავშვების ჟივილ-ხივილი. ანა მძიმედ ჩამოდიოდა ფართო საფეხურებზე, ცალი ხელით ლაშას ეჭიდებოდა, ცალით - მოაჯირს. ღრმად სუნთქავდა და შუბლზე უცნაური მჭმუნვარება ეტყობოდა.
- გოგოებო, საიდან მიხვდით, აქ რომ წამოვედით? - ლაშამ ცოლზე უწინ შენიშნა დამფრთხალი ბავშვები.
- მეზობელებმა გვითხრეს, სკოლისკენ წავიდნენო, - არ იცრუა მაგდამ, მართლა უთხრა ფაშფაშა ალა ბებომ, მაგრამ მართლა მაინიცდამაინც სკოლას თუ ეწვეოდნენ დედა და მამა, რას იფიქრებდა მაგდა. სწავლა დღე-დღეზე დაიწყება და, ალბათ, სწავლის საქმეები აქვთ მოსაგვარებელიო. - რატომ მოხვედით აქ?
ჩუქება
