ნაწილი პირველი ამ დილით გაზეთებს გადავხედე,
სამყარო არ იცვლება, ყველაფერი ისევ ძველებურადაა.
თუ იმას იტყვით, რომ გაზეთი ამაში დასარწმუნებლად არ გამოდგება, რადგან მისი კომერციული ინტერესები მისსავე სანდოობას კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებსო, კეთილი და პატიოსანი, არის ამაში სიმართლის მარცვალი, მაგრამ ვიცი, დამეთანხმებით, რომ მოგებას დახარბებული გაზეთები ყველაფერ იმას, რაც ჩვენ ირგვლივ ხდება, მხოლოდ აგროვებენ, როგორც ზღვაში ჩაღვრილი ნავთობი, ყოველგვარ სიბინძურეს რომ იკრავს გაზეთილ ზედაპირზე, ცხიმში ზიმზიმებს წყალში გაბნეული ათასგვარი უწმინდურება და თავხედურად ტორტმანებს მასზე ჭუჭყი და ნაგავი, ასე აგროვებს გაზეთიც თავის ფურცლებზე სამყაროს თავგადასავლებს და ჩვენ თვალი იქით გაგვირბის, სადაც თავის მოსაჭრელი და სამარცხვინო ამბავია.
და თუ ამ სისავსეში უსიამო სჭარბობს, ესეც ყოველივე სკანდალურისკენ ჩვენი ცხოველური, მოუთოკავი მიდრეკილების გამო. ეს მათ იციან და აი, ახლაც – მკვლელობის ქრონიკა პირველი გვერდების ორ მესამედს იკავებს – თეთრი ცელულოზას ხაოიანი შეგრძნება მრჩება მის ყვითელ ფურცლებზე შეხებისას.
ჩემს დროს ასეთ ამბებს გაზეთებში არ წერდნენ, მხოლოდ ჩურჩულით ვრცელდებოდა.
ჰოდა, რა წერია ამ დილის გაზეთებში ერთმანეთს რომ ეჯიბრებიან სისხლის ფერის უფრო მკაფიოდ, უფრო გამაღიზიანებელი სიხასხასით გამოსახატად:
„ქმარმა ცოლი უთოთი მოკლა“, „ორ ქუჩის ძაღლს II კურსის სტუდენტი დაუგლეჯია, რომელსაც დღეს ქორწილი უნდა ჰქონოდა“, „სიმამრმა სიძე ლოგინში დაახრჩო“, „ძლიერ ქარს ალვის ხეები მოუგლეჯია და დილით საძინებლებში მორებით მისრესილი ბავშვები უნახავთ“.
მაპატიეთ, ეს არ ყოფილა უბრალოდ სიკვდილის ამბები.
ეს არაავთენტური წარღვნაა.
ქმნილების თვითშემოქმედება...
ადამიანისა და ბუნების ადვილად გამოსაცნობი მზაკვრული თამაშები.
ყველა და ყველაფერი ჩართულია თვითგანადგურების ექსპერიმენტში.
სიბნელე ელვარებს ათასი ფერით და ილუზიის ფარდის მიღმა იტყუებს სუსტებს – სუსტმხედველებს და უნებისყოფოებს.
სიბნელემ თავისი კალთის ქვეშ სიცოცხლის სახრავად შეუშვა სიკვდილი, რომელსაც კობალტის მოყვითალო-მოლურჯო თითებით სხეულში ღრმად ჩამჯდარი ქავილის შეგრძნებით შხამი შეაქვს. მერე ეს ათავისუფლებს სიცოცხლის კანის ფორებს სინდისის და მორალის იმპერატივებისგან და ღრეობის ხმაურის ქვეშ ცნებებს გარდასახავს საპირისპირო მნიშვნელობით – აღმაშფოთებელია ასეთი თავხედობა.
მაგრამ აღშფოთებამ ფასი დაკარგა, ჩემო ბატონო, ადამიანის უბრალო ბრაზმორეულ აქტად იქცა, სახეზე და სხეულზე დაქცეული მელნის ლაქად რომ ვრცელდება და თავს ამჟღავნებს დუნე პროტესტის გრძნობით, რაც არაფერია, უადგილოც კია.
მერე კი ყოფიერების მუდმივად თანმდევი იმ ბრძოლის მსაჯული სიბნელე მედიდურად ტოვებს კვალს არსებობაზე და უფრო ძლიერს, ვიდრე თავად დღის სინათლე.
ასე იყო იმ დასახიჩრებულ ღამესაც, ქარიანი დღის მაუწყებელი ცის ალისფერი გუგები იარებივით დამჩნეული წითელი ზოლებივით რომ უსერავდა წყვდიადს ამტან სახეს, მატარებლის სააღსარებოს მსგავსი ცხაურების წნულიდან სუფთა და გრილი ჰაერი ძლივს რომ აღწევდა გაცხელებულსა და ჩაყავისფერებულ უშუქო სივრცეში.
ეს სამგზავრო საშუალება გაცილებით უსაფრთხო ჩანდა იმ გრძელსა და ვიწრო ნავთან შედარებით, რომლითაც საშინლად გაბრაზებულ ზღვაში შეიყვანეს და რომლის კიდეებიდან ათობით მგზავრი სამუდამოდ გადაეშვა ცივი და დარკინული წყლის ბნელ სიღრმეებში.
ის რაც უყვარდათ, უკან მოატოვებინეს, მათგან თვალების და ხელების უსწრაფესი მოძრაობით განძარცვეს, უკან მოიტოვეს აღმუვლებული ახლობლების ტალღებიც – მათ ჩასავლებად გამოშვერილი ხელის თითები სიცარიელეში საბრალოდ იკლაკნებოდა.
გაყინულ სტეპებში, ბოლო სადგურზე ჩამომდგარი მატარებლიდან ხელის კვრით ჩამოაგდეს და თხელ სამოსიანმა ფეხით მოლასლასემ, ტერფიდან თხემამდე გაცივებულმა, ძალაგამოცლილმა და უღონო სხეულმა – რომელსაც ბეწვიან სქელ სამოსში თოფით შეიარაღებული, ქარონივით ჯმუხი დარაჯი მიჰყვებოდა – ორი კვირის თავზე ჩააღწია დანიშნულების ადგილზე, ტბის სიახლოვეს მავთულხლართებით შემოსაზღვრულ, მამების, ქმრებისა და ძმების „დანაშაულისთვის“ პასუხისსაგებად აგებულ უშნო შენობაში.
სიკვდილითა და სიცოცხლით მოტყუებული, ფრთებმომტვრეული სევდიანი ფრინველივით დროდადრო გადახედავდა ერთგვაროვან, უსახო, ძნელად შესამჩნევსა და უფერულ სივრცეებამდე გადაწოლილ ტრამალის კიდურებს. დილით გაკვალულ ბილიკთან ზოგიერთ ადგილზე გუბეებივით ფართო და ჩაზნექილი, გამთენიისას მიტოვებული საწოლის ერთი ნაწილივით, სხეულის ფორმაშერჩენილი თოვლი იდო, საიდანაც ახლახან გაუტანიათ წაქცეული ადამიანის მკვდარი სხეული. ორიოდ წუთის წინ ისიც მასავით მიიკვლევდა გზას იმ ცივ სტეპებში – მეოთხედი ნაბიჯებით, კლდის ქიმივით საშიშ ყინვის სარკეზე.
შლამისა და ტალახის წებოვანი ფაფისგან აზელილ ლორწოვან მასაში ფეხები ისე ეფლობოდა, რომ გავლა უჭირდა. ცოტაც და მის მოუძლურებულ სხეულს ეს კაცივით მზაკვარი გზა ჭაობის მსგავსად ჩაითრევდა.
გოგირდის სუნმა აუწვა სველი ნესტოები, თითქოს მიწის ქვეშ ჩავიდა დასავლეთის სამანთა მიღმა, სადაც მზესაც კი არ შესძლებია ყინვისაგან დავიწროებულ ჰაერის ფორებს მიაწვდინოს საკუთარი ძალა.
თეთრად შებათქაშებულ, გაყინულსა და უსწორმასწოროჭერიან ოთახში შეიყვანეს – ცნობისმოყვარეობა უსუსურად მიდი-მოდის
ჩუქება
