წინასიტყვაობა მე ხომ მხოლოდ ის მინდოდა, რომ მეცადა, ისე მეცხოვრა, როგორც ამას ჩემი შინაგანი მე ითხოვდა.
რატომ იყო ეს ასე ძნელი?
ჩემი ამბავი რომ მოგითხროთ, ალბათ ძალიან შორიდან მომიწევს დაწყება: ბავშვობის ადრეული ხანიდან და კიდევ უფრო უკან დახევა რომ შემეძლოს, ჩემი წარმომავლობიდანაც კი.
მწერლებს ჩვევად აქვთ, ღმერთებად მოგვაჩვენონ თავი, ისეთი შთაბეჭდილება შექმნან, თითქოს უნარი შესწევთ, ამა თუ იმ ადამიანის ცხოვრება თავიდან ბოლომდე ისე გადმოგვცენ, ისე ჩასწვდნენ მას, ისე აღწერონ, თითქოს თავად ღმერთები ლაპარაკობენო, სრულიად შეუნიღბავად, თავმომწონედაც კი. მე ეს არ შემიძლია და, კაცმა რომ თქვას, არც მწერლებს შეუძლიათ, მაგრამ ეს მოთხრობა ჩემთვის ისევე ძვირფასია, როგორც ყოველი მწერლისათვის – თავისი. ეს ჩემია, ჩემი კუთვნილებაა და ეხება ადამიანს – არა აღმოჩენილს, გამოგონილს, იდეალს თუ არარსებულს, არამედ ნამდვილს, ერთადერთს, ჭეშმარიტად მცხოვრებს. რას ნიშნავს ჭეშმარიტად მცხოვრები ადამიანი? ეს ალბათ დღეს უფრო ნაკლებს აქვს გააზრებული, ვიდრე ოდესმე. დღეს უამრავ ხალხს ესვრიან, კლავენ. არადა ყოველი ადამიანი ხომ ძვირფასი, განუმეორებელი ქმნილებაა ბუნებისა.
და კიდეც რომ არ ვიყოთ ბუნების განუმეორებელი ქმნილებანი, შეიძლება კი რომელიმე ჩვენგანის ტყვიით განგმირვა, ამ სამყაროდან გასტუმრება? მაშ, რაღად ვწერთ? ყველაფერს ხომ აზრი ეკარგება?!
ყოველი ადამიანი არა მარტო თავისთავადია. ესაა განსაკუთრებული, ყველაზე მნიშვნელოვანი და განსაცვიფრებელი წერტილი, სადაც მხოლოდ ერთხელ იყრის თავს სამყაროსეული მოვლენები და აღარასოდეს მეორდება. ამიტომაა ყოველი ადამიანის ცხოვრება გამორჩეული, დაუვიწყარი და ღვთიური. ამიტომაცაა ყოველი ადამიანი, ვიდრე ის ცოცხლობს და ბუნების ნება-სურვილს აღასრულებს, პატივსაცემი, ღირსეული და გასათვალისწინებელი. სული ყველაში თავის ხატს იძენს, ყველაში იტანჯება ქმნილება, ყველაში მხსნელია ჯვარცმული.
დღეს ცოტას თუ აქვს გააზრებული, რა არის ადამიანი, მაგრამ ვინც შეიგრძნობს ამას, მსუბუქად მიდის ამ ქვეყნიდან. მეც მხოლოდ მაშინ გამიადვილდება სიკვდილი, როცა ამ მოთხრობას დავასრულებ.
ჩემს თავს გენიოსს ვერ ვუწოდებ. მე მხოლოდ ერთი მაძიებელი ვარ და ვიქნები, მაგრამ მე არ ვეძებ ვარსკვლავებზე, არც წიგნებში, მხოლოდ იმ მოძღვრებას ვუგდებ ყურს, ჩემს სისხლში რომ მოედინება. ჩემი მოთხრობა არ არის სხვა შეთხზული მოთხრობების მსგავსად ლამაზი და ჰარმონიული, შეიძლება არასასიამოვნოც კი იყოს, რადგან ეს უფრო სიგიჟეს და სიზმარს ჰგავს, ისევე როგორც თითოეული ადამიანის ცხოვრება, რომელთაც აღარ სურთ თავის მოტყუება.
ცხოვრება ყოველი ადამიანისა – ესაა გზა თავისი თავის, შინაგანი ჩაღრმავებისკენ, გზა ძიებისა, სწრაფვა საცალფეხო ბილიკისაკენ. არცერთ ადამიანს თავისი თავი ჯერ არ უპოვია მთლიანად. კი, ყველა იღვწის, გახდეს თავისთავადი, ბუნებრივი, ვინ შეფარულად, ვინ კი აშკარად – ვისაც როგორ შეუძლია. თუმცა ადამიანი ბოლომდე ინარჩუნებს თავის პირვანდელ სახეს, როგორადაც მოევლინა პირველყოფილ სამყაროს. ზოგი ვერასოდეს მიაღწევს ადამიანობამდე, ისევ ბაყაყად, ჭიანჭველად ან ნახევრად ადამიანად, ნახევრად თევზად დარჩება. მაგრამ ყველა მაინც ბუნების ქმნილებაა, ადამიანის ჩათვლით. ჩვენ ყველას საერთო წარმომავლობა გვაქვს, ყველანი ღვთის შვილები ვართ. მაგრამ თითოეული ადამიანი ყოველ შინაგან მცდელობასა თუ ბიძგს მხოლოდ თავისი მიზნებისათვის იყენებს. ჩვენ შეიძლება გავუგოთ ერთმანეთს, მაგრამ მითითებით ყველამ მხოლოდ თავის თავს უნდა მიუთითოს.
ჩუქება
