მის უგანათლებულესობას, თავად
ალფონსო სერაფინო დი პორჩას ნება მომეცით თქვენი სახელი წარვუმძღვარო თხზულებას, რომელიც, არსებითად, პარიზული გახლავთ, თუმცა იგი ცოტა ხნის წინ თქვენს ოჯახში ყოფნისას გავიაზრე. განა ბუნებრივი არ არის თქვენვე მოგიძღვნათ თქვენს ბაღში აღმოცენებული, სამშობლოსთან განშორებით გამოწვეული მწუხარების ცრემლით დანამული ყვავილები მჭევრმეტყველებისა! თქვენ მიმსუბუქებდით სევდას, როცა ჭალებში ნაღვლიანი დავეხეტებოდი და თქვენებური თელების დანახვისას ელისეს მინდვრებს ვიგონებდი. იქნებ ამ ძღვენით გამოვისყიდო ის ცოდვა, დუომოს შემყურე პარიზზე რომ ვოცნებობდი, ხოლო პორტარენცას ესოდენ კრიალა და კოპწია ფილებზე გავლისას ჩვენი ტალახიანი ქუჩები მენატრებოდა. როდესაც დასასტამბად გავამზადებ რამდენიმე ისეთ წიგნს, რომელიც ღირსი იქნება, მივუძღვნათ მილანელ ქალბატონებს, მაშინ ბედნიერება მომენიჭება თქვენი ძველი იტალიელი მწერლების რჩეულთა შორის მოვიხსენიო ის ბანოვანნი, რომელთაც ვეტრფი. გთხოვთ, გაახსენოთ მათ თქვენდამი პატივისცემის გრძნობით განმსჭვალული
დე ბალზაკი
ივლისი, 1838 წელი.