პროლოგი
სიკვდილი და შოკოლადი
ჯერ ფერები.
მერე ადამიანები.
ჩვეულებრივ, როგორ ვხედავ საგნებს.
დაბოლოს, როგორ ვცდილობ.
ერთი პატარა ფაქტი
თქვენ მოკვდებით
მსურს, გულწრფელად და მხიარულად ვისაუბრო თემაზე, რომელიც, ჩემი პროტესტის მიუხედავად, დამიჯერეთ, ძალიან მძიმეა ადამიანთა უმეტესობისთვის. გემუდარებით, მენდეთ. მეც შემიძლია, ხალისიანი ვიყო. სასიამოვნოც, სანდომიანიც, სასურველიც და ეს ყველაფერი მხოლოდ ასო-ბგერა ს-ზე; უბრალოდ, არ მთხოვოთ, საყვარელიც იყავიო, ნამდვილად არ ვარ ასეთი.
რეაქცია ზემოხსენებულ ფაქტზე
ნუთუ, ეს გადარდებთ?
გთხოვთ, არ შეშინდეთ,
მე უბრალოდ სამართლიანი ვარ.
რასაკვირველია,
დასაწყისისთვის უნდა გაგეცნოთ.
ოჰ, როგორ ვიქცევი?
შემეძლო, როგორც წესია, გაგცნობოდით, მაგრამ საჭირო არ არის. ისედაც კარგად მიცნობთ და მალე მნახავთ კიდეც, ეს მრავალნაირად შეიძლება. საკმარისია გითხრათ, რომ დროის რომელიღაც მონაკვეთში, ჩვეულებრივ, მოგაკითხავთ, თქვენს სულს მივიღებ, მხარზე საღებავი მექნება შერჩენილი, ნაზად აგიყვანთ ხელში.
იმ წუთებში, ალბათ, იწვებით (იშვიათად ვწვევივარ ფეხზე მდგომ ადამიანს), საკუთარ სხეულში გახვეული, უცაბედად აღმომაჩენთ და თქვენი კივილი ჰაერს გააპობს. ამის მერე მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი ამოსუნთქვის, სუნისა და ნაბიჯების ხმას გავიგონებ.
საინტერესოა, რა ფერის იქნება გარემო ჩემი მოსვლის ჟამს? მაგალითად, ცა?
პირადად მე შოკოლადისფერი მირჩევნია, მუქზე მუქი შოკოლადისფერი. ადამიანები თვლიან, რომ მიხდება, მეც ასე ვფიქრობ. თუმცა, ვცდილობ, ყველა იმ ფერით დავტკბე, რომელსაც ვხედავ - ფერთა გამით. მილიარდობით არომატია და ყველა - განსხვავებული. და არის ცა, რომელსაც ნელ-ნელა ვიწოვ. ეს ცოტათი მიმსუბუქებს სტრესს და მოდუნებაში მეხმარება.
ცოტა რამ თეორიიდან
ადამიანები ფერებს მხოლოდ დილიდან საღამომდე
არჩევენ. მე კი
შესანიშნავად ვიცი, დღე-ღამე ყოველწამიერად ერწყმის უამრავ ჩრდილსა და
ტონალობას. ერთი საათი შეიძლება ათასობით
ფერისგან შედგებოდეს. ცვილისფერი ყვითლისგან,
ღრუბლიანი ცისფრისგან.
უკუნი სიბნელე.
ჩემი სამსახურის გამო,
ფერებმა გამიტაცა.
სწორედ იმაზე მიგანიშნებთ, რომ ჩემი გადარჩენის საიდუმლო ყურადღების გადატანაშია, ეს მშველის, ჯანსაღ ფსიქიკას მინარჩუნებს და მეხმარება, საქმეს თავი გავართვა - გასათვალისწინებელია, რომ ძალიან დიდი ხანია, ამ საქმეში ვარ. ერთი რამ მაწუხებს - ვინ შემცვლის? ვინ დაიკავებს ჩემს ადგილს, თუკი შვებულებაში გავალ და მრავალრიცხოვანი კურორტებიდან ერთ-ერთზე დავისვენებ - ტროპიკულზე ან სამთო-სათხილამუროზე? პასუხი ერთია - არავინ. ამიტომ სხვა გზა არ მაქვს, ყურადღების გადატანა, თავის შექცევა უნდა ვაქციო შვებულებად. ალბათ, საჭირო აღარ არის თქმა, რომ ვისვენებ ნაწყვეტებად. ფერებში.
შესაძლოა, მკითხოთ, შვებულება რაში მჭირდება ან ყურადღების გადატანას რა თავში ვიხლი?
ამას მომდევნო პუნქტამდე მივყავართ.
ცოცხლად დარჩენილ ადამიანებამდე.
გადარჩენილებამდე.
მათ ცქერას ვერ ვიტან მრავალ მიზეზთა გამო, სწორედ მათგან გადამაქვს მზერა და ვეძებ ფერებს, მაგრამ დროდადრო მაინც მიწევს, დავინახო მოწმეები, ისინი, ვინც რჩებიან - სასოწარკვეთილნი, გაოგნებულნი და თავზარდაცემულნი. გულები აქვთ გატეხილი, სუნთქვა ეკვრით.
ასე მივედი ამბამდე, რომელსაც მოგიყვებით ამ საღამოს, ან ამ დილით, ფერსა და საათს არ აქვს მნიშვნელობა. ჩემი მონათხრობი ეხება მას, ვინც გადარჩენის დიდოსტატია.
მოკლედ, ეს პატარა მოთხრობა ძირითადად აი, რაზეა:
ლ გოგონაზე.
ლ სიტყვებზე.
ლ აკორდეონისტზე.
ლ რამდენიმე ფანატიკოს გერმანელზე.
ლ ებრაელ ჩხუბისთავზე.
ლ და არაერთ ქურდობაზე.
წიგნის ქურდი სულ სამჯერ ვნახე.
ლიანდაგებთან
თავიდან რაღაც თეთრი მოჩანს. დამაბრმავებლად თეთრი.
ზოგიერთი თქვენგანი ალბათ ფიქრობს, რომ თეთრი ნამდვილი ფერი არ არის. დამღალა მსგავსმა სისულელეებმა. აქ იმისთვის ვარ, გითხრათ, თეთრი ნამდვილი ფერია-მეთქი და არა მგონია, ჩემთან კამათი მოინდომოთ.
დამაიმედებელი განცხადება
გემუდარებით, დამშვიდდით. მართალია,
ეს-ესაა დაგემუქრეთ,
მაგრამ ეს ტრაბახი უფრო იყო. სრულებით არ ვარ
სასტიკი,
არც ღვარძლიანი.
მე შედეგი ვარ.
დიახ, თეთრი იყო.
ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს დედამიწამ თეთრი კაბა გადაიცვა. ლიანდაგებს თოვლში ჩაფლული ნაფეხურები მიუყვებოდა. ხეებს ყინულის საბანი ეხურა. ალბათ მიხვდით, ვიღაც მოკვდა.
მიცვალებულს ძირს ვერ დადებდნენ. მართალია, ჯერჯერობით ეს შესაძლებელი იყო, მაგრამ ძალიან მალე გზას გაწმედდნენ და მატარებელი გაივლიდა.
იქვე ორი გამცილებელი იდგა.
კიდევ დედა და მისი ქალიშვილი.
ერთიც გვამი.
დედა, გოგონა და გვამი - ჯიუტები და მდუმარენი.
- რა გინდა ჩემგან?
გამცილებლებიდან ერთი მაღალი იყო, მეორე - დაბალი. მაღალი ყოველთვის პირველი იწყებდა ლაპარაკს, თუმცა, არავინ ავალდებულებდა. ახლა იმ დაბალ და ჩამრგვალებულ გამცილებელს უქცერდა, ხორციანი აწითლებული სახე რომ ჰქონდა.
- კარგი, - მოისმა პასუხად, - შეგვიძლია ასე დავტოვოთ, არა?
მაღალი მოთმინებას კარგავდა.
- რატომაც არა?
დაბალი ბრაზისგან