თავი პირველი
1
პირველად იყო სიტყვა და სიტყვა იყო იგი – ბოსი. შემდეგ ღმერთმა ტალახი მოზილა და შექმნა კუკური, სახედ და ხატად თავისა, მაგრამ კუკურიმ თმა-წვერი შეიჭრა, და ვიწროტოტებიანი შარვალი მოირგო, ფეხზე ტყავის ფეხსაცმელები, ტანზე კი იასამნისფერი პერანგი ჩაიცვა. ქადაგებებსა და სასწაულების მოხდენას კუკურიმ გამომცემლობის დაარსება არჩია და კუკური თავად იქცა სასწაულად. რა თქმა უნდა, მას წყალზე გავლა არ შეუძლია, მაგრამ ცურვა კარგად გამოსდის, ისევე როგორც უნიჭო მწერლების დაოსტატება და ბრენდად ქცევა. ეს უკვე სასწაულია, იმაზე მეტი, ვიდრე ქარის დამორჩილება ან მკვდრის გაცოცხლება.
როცა მას ვუყურებ, ჰორაციუსის სიტყვები მახსენდება: „საპატიოა და ტკბილი – სასიამოვნოა სამშობლოსათვის სიკვდილი“, თუმცა ჩემთვის კუკური სამშობლოზე მეტია. ის ჩემი ბოსია. მისი ყოველი შენიშვნა თავდახრილმა უნდა მივიღო. ასეთ დროს სავალდებულოა, სახეზე რამდენიმე წამით სიწითლემ გადამირბინოს, ეს აუცილებელი ატრიბუტია იმისათვის, რომ საკუთარ ადამიანობაში მე და ჩემი ბოსი ერთდროულად დავრწმუნდეთ. კუკური იმდენად უშუალოა, რომ ხანდახან სურვილი მიჩნდება ჩავეხუტო კიდეც, მაგრამ ამის საშუალებას ჩემი კომპლექსები არ მაძლევს. არ მინდა ვიხმარო სიტყვა მორალი, რადგან საკმარისია პირველი ასო ჩამოვაშოროთ, მივიღებთ იმ ამაზრზენ და გულისამრევ სიტყვას, რომელსაც ასე ხშირად ვხვდებით თანამედროვე მწერლების ტექსტებში. ვერ ვხვდები, რატომ ბეჭდავს ჩვენი გამომცემლობა, მსაგავს უმსგავსობებს. თუმცა ეს კუკურის არჩევანია და მისი განსჯის უფლება არ მაქვს. სამაგიეროდ თავს უფლებას მივცემ, ტექსტები და მათი ავტორები განვსაჯო, რომელთა უმეტესობაც დასავიწყებლად არიან განწირული. მკითხველთა გულებში ისინი ვერასდროს დაიმკვიდრებენ ადგილს, არც სასწავლო პროგრამაში შეიტანენ მათ ტექსტებს და საბოლოოდ ისტორიის ნაგავსაყრელზე აღმოჩნდებიან.
2
მე გამომცემლობის მდივანი ვარ. ვაღიარებ, რომ რეპუტაციაშელახული პროფესია მაქვს. იყო მდივანი, სულაც არ ნიშნავს საკუთარ ბოსთან იწვე ან მთელი დღე ფინჯანი ყავით დარბოდე მის კაბინეტში. არც პროფესიონალური მინეტი მეხერხება და არც სკანდალებს ვუწყობ. ერთადერთი, რაც ამ პროფესიის ქალებთან მაკავშირებს, საშუალოზე დიდი ზომის მკერდია. ამ მითებს ოკეანისგაღმურმა ფილმებმა შეუწყვეს ხელი, მაგრამ ჰოლივუდური სცენარები სრულიად განსხვავდება ჩემი რეალობისგან. ვარ ოცდაშვიდი წლის დიპლომიანი გოგო, სტაბილური ხელფასით და ადვილადშესამჩნევი წიკებით. წაკითხული მაქვს სიდნი შელდონის ყველა რომანი, რომლებსაც ჩემი ძმა საგანგებოდ მიგზავნის ამერიკიდან. ვცხოვრობ პავლოვზე, დედასთან ერთად, ოროთახნახევრიან კეთილმოწყობილ ბინაში და მყავს მამაო.
დედა ფსიქიატრია, პროფესიით ერთადერთხელ მუშაობდა, ისიც რამდენიმე თვით, რომელიღაც კერძო კლინიკაში. მამაჩემიც იმ კლინიკაში გაიცნო, რას წარმოიდგენდა თუ პირველივე პაციენტი მისი მომავალი შვილების მამა გახდებოდა. ხშირად იხსენებს, მაშინ სამყაროს ფერადი სათვალით ვუყურებდი, ერთ მშვენიერ დღეს კი სათვალე მოვიხსენი და დავინახე, რომ მთელი ერი დიდ ფსიქიატრიულ კლინიკად გადაქცეულიყო, სადაც ყველამ გალობა დაიწყოო.
ჩემი ძმა ამერიკაში რომ წავიდა, სკოლა ახალი დამთავრებული მქონდა. მას შემდეგ დედასთან ერთად ვცხოვრობ. გამომცემლობაში უნივერსიტეტის დამთავრებამდე ამიყვანეს, დედაჩემი კი მეხუთე წელია თბილისის ერთ-ერთ საჯარო სკოლაში მასწავლებლად მუშაობს. გასულ წელს, აბიტურიენტების მომზადებაც დაიწყო.
მამა საერთოდ არ მახსოვს. დედაჩემისგან ვიცი, რომ მოსკოვშია და მესამე ცოლთან ცხოვრობს, რომლისგანაც რვა წლის კაწიუშა ჰყავს. იქ მცირე ბიზნესი აქვს და საქართველო ეზიზღება. სამოქალაქო ომის დროს, მხედრიონელი ყოფილა და სახელმწიფო გადატრიალების ბრალდებით მეათე წელი იძებნება. ბოლოს 2008 წლის აგვისტოში დარეკა. დედა ელაპარაკა. თბილისში რუსული ტანკები რომ შემოვლენ, ერთ კვირაში მეც მანდ ვიქნებიო – უთქვამს. იმ ზაფხულს რუსული ტანკები ჰუმანიტარულმა ტვირთებმა შეცვალეს. ტანკები კი თბილისიდან ორმოც კილომეტრში გაჩერდნენ და დღემდე იქ დგანან. რთული წარსულის მიუხედავად, დედა უჩვეულოდ მშვიდია, ხანდახან საეჭვოდაც მშვიდი.
გასულ წელს ჩვენმა გამომცემლობამ აგვისტოს ომზე ოთხი რომანი გამოსცა. რომანები ერთმანეთის მიყოლებით გამოვიდა და მოკლე დროში ოთხივე ბესტსელერი გახდა, ომი კარგად გაიყიდა.
გამომცემლობა აღმაშენებლის გამზირზე მდებარეობს. ორსართულიანი შენობაა. გარედან სათამაშო კუბიკს ჰგავს. ვერ ვიტყვი, რომ ფართობი ნიკოფსიიდან დარუბანდამდეა გადაშლილი, მაგრამ სხვა გამომცემლობებისგან განსხვავებით, აქ მეტი წესრიგია. ვიწრო კიბეს მთავარ შესასვლელ კართან მიყავხარ. კარის სახელურზე შეხება ყოველთვის მიჭირს. ამ სახელურს კუკურის ხელიც ეხება, ამიტომ კუბიკში შესვლას კადნიერების გარეშე ვცდილობ.
სამუშაო მაგიდა შესასვლელში დგას. მაგიდაზე კომპიუტერი, ტელეფონი და სხვადასხვა სახის დოკუმენტები დევს. მნიშვნელობა არ აქვს, როგორ განწყობაზე ვარ, ჩემი ღიმილი გამომცემლობის ერთგვარი სავიზიტო ბარათია. ღიმილი მათთვის, ვინც ჩვენს ოფისს სტუმრობს. ჩვენი მომხმარებლების რაოდენობა რამდენიმე ათასს ითვლის. ყველაზე მეტად შემოსული ზარები მეზიზღება. საშინლად მოსაწყენია, წუთში მინიმუმ სამი ზარი და სამჯერ გამეორებული „გამომცემლობა გისმენთ“ – ეს ჯოჯოხეთია.