ნაგერალა 2

გელა ჩარკვიანი

2017 წელი | ინტელექტი

პროზა

4,930 ნახვა

(0 რეცენზია /8 შეფასება)

მსურს წავიკითხო

ჩემი რჩეული

ყიდვა

ჩუქება

ანოტაცია

„ნაგერალა“ – მეორე სეზონი. როგორც თანამედროვე ამერიკულ სერიალებშია: წინა სეზონის სიუჟეტი, ამბები და თემები ბუნებრივად იგულისხმება, მაგრამ დროდადრო უფრო მძაფრდება, ახალ ნაკადებს, დრამას და ხასიათებს დაიმატებს ხოლმე. „ნაგერალა 2“ კონტრასტების წიგნია, ისევე როგორც ამ წიგნის ავტორის ცხოვრება – გვიანი სტალინური პერიოდიდან თანამედროვე ლიბერალურ დემოკრატიამდე. პროფესიულ გამოცდილებაზე წერს თუ ჰობიზე, წარსულის მემკვიდრეობაზე თუ უახლეს ტენდენციებზე, გელა ჩარკვიანის ჩანაწერებს ყოველთვის თან ახლავს გულწრფელობა, სანდოობა, თემის სიღრმისეული ცოდნა და თვითირონია/იუმორი. წიგნში ნოველასავით საკითხავი ბევრი ამბავიც შეგხვდებათ, რომელიც მოწყენისა და შესვენებისთვის სულ უფრო ნაკლებ დროს დაგიტოვებთ. კითხვა კი, სადაც გადაშლით, ნებისმიერი გვერდიდან შეგიძლიათ დაიწყოთ – თუნდაც ახლავე.

ვრცლად

რეკომენდებული ელ. წიგნები

დაწვრილებით ელ. წიგნის შესახებ

ელ. წიგნის მახასიათებლები

ISBN - 13:

978-9941-470-34-9

სათაური:

ნაგერალა 2

ავტორი:

გელა ჩარკვიანი

გამომცემელი:

ინტელექტი

გამოცემის თარიღი:

2017

გვერდები:

188

კატეგორია:

პროზა

ნახვები:

4930

რეიტინგი:

მკითხველთა რეცენზია

საშუალო შეფასება

(8) რეცენზია

რეიტინგის განაწილება

5

[8]
4

[0]
3

[0]
2

[0]
1

[0]

წიგნის შესახებ

ნაგერალა 2

გელა ჩარკვიანი

4930 ნახვა

წასაკითხი

რჩეული

6 ლარი

ყიდვა

სარჩევი

ყდა
ნაგერალა 2 - ჩანაწერები

ნაგერალა 2 - ჩანაწერები 1

2
შემოვარდა პატარა ნანა და მახარა, – გესმის, ჩემს საყვარელ U-Tuber-ს რვა მილიონი საბსკრაიბერი ჰყავსო. წარმოვიდგინე, როგორ ჩაფიქრდებოდა მამაჩემი კანდიდ ჩარკვიანი ამ ფრაზის გაგონებაზე. არადა კაცს ჰეგელი ესმოდა (გერმანულად!).

3
ადამიანი თანდათან წინააღმდეგობაში მოდის თავის მტაცებლურ ბუნებასთან. მისთვის მიუღებელი ხდება ის, რაც ახალგაზრდობაში ასე უყვარდა – ნადირობა, ქათმისთვის თავის წაცლა და სხვა ამგვარი. მე სულ უფრო მტანჯავს ბავშვობაში პნევმატიკური თოფით მოკლული, მავთულზე ჩამომჯდარი ჩიტის ცოდვა. როცა მესმის, "ქალაქგარეთ გავედით, ცხვარი დავკალით" – მზარავს, თუმცა არ ვიმჩნევ. თავადაც ხომ ასეთი ვიყავი. მეორე მხრივ, პლანეტის მოზრდილ ნაწილში მნიშვნელოვნად იმატა ხორცის მოხმარებამ. თუ 1965 წელს რიგითი ჩინელი წელიწადში მხოლოდ 4 კილოგრამ ხორცს ჭამდა, დღეს ის 54 კილოგრამს მიირთმევს. ასე რომ, ვერაფრით გაგახარებთ, ძროხებო, ცხვრებო და ღორებო. როგორც ჩანს, თქვენი ცხოვრების სტილი მნიშვნელოვნად არ შეიცვლება. პირად ცხოვრებაში ჩარევა გაგრძელდება, თუმცა ძველებურად, მხეცურად აღარ. ჯერ გაგაბრუებენ. სამწუხაროდ, ეს თქვენც გეხებათ, ქათმებო.

4
პურიტანი – კაცი, რომელიც პურს ეტანება. ამ გაგებით ქართველები პურიტანები ვართ.

5
მახსოვს, ახალგაზრდობაში შევქმენი, ასე ვთქვათ, გოიმობის კოეფიციენტის დამადგენელი სოციო-ლინგვისტური ტესტი. მისი ჩატარების შედეგებმა დამარწმუნა, რომ, როცა კაცი ამბობს – შიკალადი, ველისაპეტი და სიფილისტი, მასთან სერიოზულ თემებზე კამათი წყლის ნაყვაა.

6
ნაცნობ ქალს ჩემს ახალ ლექსს ვუკითხავდი. უხალისოდ, მოწყენილი სახით მისმენდა. "არ მოგწონს?" – შევეკითხე. პოეზია საერთოდ არ მიყვარს, ძალიან ხელოვნურიაო, მიპასუხა. აბა, ბუნებრივი სექსია-მეთქი. ალბათ ამიტომაც მომწონსო, თქვა და დაიმორცხვა. დახარა წამწამები.

7
მე იმ ხნისა ვარ, რომ მახსოვს არა მარტო Свободу Манолису Гле зосу ((რუს.) თავისუფლება მანოლის გლეზოსს), არამედ Руки прочь от Кореи-ც. ((რუს.) ხელები შორს კორეისაგან)

8
ერთ ეგზოტიკურ კუნძულზე, როცა კაციჭამიების საზოგადოებაში ახალგაზრდების ნაწილმა უარი თქვა კანიბალიზმზე, სოლიდური კონსერვატიული ძიები (და დეიდები) აღშფოთდნენ, – ესენი თუ დროზე არ მოვარჯულეთ, გადაგვარება გველის, ჩვენს ტრადიცი ებს და იდენტობას ძირი გამოეთხრებაო.

9
თოთხმეტი წლის ვიქნებოდი, როცა მოსკოვში, საციგურაო მოედანზე, ვეება ციმბირელ ოყლაყთან, ბორის კოლჩასთან ჭიდაობისას ფეხი მოვიტეხე. კლასში ყველას ვაქცევდი და მეგონა, ამ ახლად გადმოსულ გოლიათსაც დავცემდი ბეჭებზე. შევცდი. წონით მაჯობა. ილეთი რომ გავუკეთე, ორივენი ყინულზე მუხლებზე დამდგარი აღმოვჩნდით და რომ მომაწვა, საზარელი ტკაცანი გავიგონე. ეს ჩემი მარჯვენა ფეხის დიდი ძვალი იყო.
ტრავმატოლოგიისა და ორთოპედიის ინსტიტუტში, ЦИТО-ში მომათავსეს. პალატაში ათამდე ხელფეხმოტეხილი, მეტწილად შუახნის პაციენტი იწვა. რომ გაიგეს, ქართველი ვიყავი, გაუხარდათ. სტალინი რამდენიმე თვის გარდაცვლილი იყო და ქართველების ცუდად მოხსენიება ნორმად იყო ქცეული. « Страна лимонов, апельсинов, где вечно пляшут и поют » . ((რუს.) ლიმონისა და ფორთოხლის ქვეყანა, სადაც მუდან ცეკვავენ და მღე რიან) წაიმღერა პირველსავე დღეს ერთმა სამოციოდე წლის ინტელიგენტმა, რომელსაც ერთი, მავთულზე მიბმული ფეხი მუდამ აწეული უნდა ჰქონოდა. მოგვიანებით გავარკვიე, რომ მოსკოვის ერთ-ერთი მოწინავე უმაღლესი სასწავლებლის პროფესორი იყო. ყველაზე მეტად სწორედ ის აქტიურობდა. აუდიტორიას მონატრებული, ჯერ მე დამიცაცხანებდა და მერე მთელ პალატას მიმართავდა. "გადაეჩვიეთ, არა, შრომას, მუქთახორებო?! ნუთუ არ გრცხვენიათ, ამდენი ხანი ჩვენს ხარჯზე ცხოვრობდით. დაფნის ფოთოლს ჰყიდდით, ეგ იყო და ეგ. მეტი არც არაფერი იცით. მოგეხსენებათ თუ არა თქვენ, ამხანაგებო, რომ ამათი ცეკას მდივანი, გვარს ვერ ვიხსენებ, ქრთამს ოქროსა და ბრილიანტებში იღებდა. ბერია მფარველობდა. ახლა დაჭერილია". ნუთუ მამაჩემზე ლაპარაკობს, გავიფიქრე. კანდიდზე, რომელსაც სიტყვა ოქროს გაგონებაც კი უხერხულობას უქმნიდა და დედაჩემს საქორწინო ბეჭდის ტარებას უკრძალავდა. რაღაც გადასახლებისმაგვარში მართლაც არის ტაშკენტში, მაგრამ დაჭერილი არ არის. თავისუფლად მოძრაობს. "ქართულ ჩაის რომ სვამთ, ხომ არ გგონიათ იმ პლანტაციებზე ქართველები მუშაობდნენ. მთელი საბჭოეთიდან ჩაჰყავდათ ქალები და მცხუნვარე მზის ქვეშ, ჩაკუზულებს დაღამებამდე აკრეფინებდნენ, არაადამიანურ პირობებში ამყოფებდნენ და კაპიკებს უხდიდნენ. მაგრამ არაფერია, лафа დამთავრდა". დილით გაღვიძება აღარ მინდოდა. სულ მეგონა, რომ ერთხელაც პროფესორი გაარკვევდა, რომ ის "მექრთამე გველეშაპი" მამაჩემია. ეს შეიძლებოდა მარტივად მომხდარიყო. ჩვენი პალატის ექიმი ქართველი ოთარ ღუდუშაური იყო. ის ღუდუშაური, ვის სახელსაც დღეს ატარებს საავადმყოფო თბილისში. მან იცოდა, ვინც ვიყავი და დედაჩემს ყოველდღე აბარებდა, ასე ვთქვათ, "ანგარიშს" ჩემი მდგომარეობის შესახებ. მისი ქართველობის მიუხედავად, პალატის პაციენტები, პროფესორის ჩათვლით, Атар Наскидович-ს აღმერთებდნენ, რადგან მისი ახალი გამოგონების იმედად იყვნენ. მას ზურგს უკან