ქორწინება იმერულად (რომანი) ამ ორი წლის წინათ, ზამთრის პირს, საქართველოს ერთი სოფლის საბჭოში რეგისტრირებული იქნა ქორწინება მოქალაქე ნინო ბესარიონის ასულ ნიორაძისა და მოქალაქე ვლადიმერ ლევანის ძე ინაშვილისა. ერთი შეხედვით საკმაოდ ჩვეულებრივი ამბავია: აქ არ იგრძნობოდა, თუნდაც, ის ნერვიულობა, იდუმალად რომ სჩვევია სოფლად ქორწინებას გაზაფხულზე ან ზაფხულში, გახურებული მუშაობის დროს, როდესაც სოფელს საქორწინოდ არა სცალია: ჩაი უხეშდება, ვენახი ხეშეშდება, სიმინდი ჭკნება, გულისამაჩუყებელად გაფრონცქილ კაბაში გამოწყობილი პატარძალი კი საქორწინო სუფრას უზის.
ო, არა, ეს არ გახლდათ ჩვეულებრივი ამბავი!..
ვლადიმერ ინაშვილის დაქორწინების წარმტაცი და ჭკუის სასწავლი ამბავი მოსვენებას არ მაძლევს; უთუოდ იმიტომ, რომ თავად გახლდით არა მარტო მოწმე, არამედ ღრმად დაინტერესებული პირი, უშუალო მონაწილე ამ ამბისა.
რასაც ქვემოთ მოგითხრობთ, იმერეთის ერთ სოფელში მოხდა. ეს შეიძლებოდა მომხდარიყო იმერეთის ყოველ სოფელში, ამიტომაც არ დავასახელებ...
ახლა კი მივყვეთ ამბის მსვლელობას...
1
ბარემ ახლავე გამოგიტყდებით, რომ ის ვლადიმერ ლევანის ძე ინაშვილი, ან უბრალოდ ლადო, მე გახლავართ.
ამ ამბამდე თითქმის ოცდაშვიდი წლით ადრე მე დავიბადე იმერეთის იმ სოფელში, წეღან რომ არ დავასახელე, და თოთხმეტი წლის მერე თბილისში გადავსახლდი.
ახლავე ჩამოგითვლით რას ვაკეთებდი თოთხმეტ წლამდე: თითქმის ყოველდღე გავდიოდი სამ-სამ კილომეტრს შინიდან სკოლამდე და სკოლიდან შინისკენ; განსაკუთრებით სასტიკი ყინვის დროს ჩემს გულს ვასკდებოდი, რაღა ზამთარში გვიწევს სკოლაში სიარული და არა ზაფხულში, როდესაც გზა მშრალია-მეთქი; კლასში ღუმელს ვანთებდი - ეს თანამდებობა მე მომანდვეს. - და რომ შევთბებობდი, შეშის ტკაცუნი და გეოგრაფიის მასწავლებლის ლაპარაკი თვლემას მგვრიდა (რუკა არ მიყვარდა, მისი მასშტაბი გულის სიღრმემდე შეურაცხმყოფდა, რადგან ზედ აღნიშნული არ იყო ჩვენი მდინარე); გაზაფხულობით, წყალი რომ ადიდდებოდა, კლასის ჩუმ გუგუნში სულგანაბული ვაყურადებდი, როგორ დგაფუნობდა ლაპოტებით აქაფებული წყალი წისქვილქვეშ - თითქოს მკლავისსიმსხო ქაშაყები დარიალობენო მორევში; გვერდით ვუდექი ბაბუაჩემს და ვთოხნიდი ვენახს (ჯერ პატარა თოხი მქონდა, ხოლო ათი წლისა რომ შევიქენი, ნამდვილი თოხი მომცეს ხელში): ზაფხულობით ჩემს ძროხას სოფლის ნახირს შევურევდი ხოლმე, მე კი ფეხბურთს ვთამაშობდი, ვიდრე მთლად არ გავსავათდებოდი, მერე საქონელთან ერთად დავეშვებოდი ხევში, წყაროსკენ: ხბოები, ხარები, ძროხები და მე ერთად დავაცხრებოდით წყალს და ვიკლავდით წყურვილს... რომელი ერთი გავიხსენო! მწარეც და ტკბილიც, სასაცილოც და ცრემლის მომგვრელიც...
თოთხმეტი წლისა ქალაქში გადმოვედი.
საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ქალაქის მოსახლეობა მთელ მსოფლიოში განუხრელად და სწრაფად იზრდება. უმთავრესად სოფლის მოსახლეობის ხარჯზე. ჰოდა, მეც ჩავერთე მიგრაციის პროცესში, დავიკავე ჩემი ადგილი იმ პროცენტში, რომელსაც განცვიფრებით და ცოტა არ იყოს შეშფოთებით შესჩერებიან დემოგრაფები.
თბილისში ჩემი გადასვლა უმნიშვნელო და ერთი შეხედვით შემთხვევითი ამბის ბრალია: ზაფხულის არდადეგებზე ჩვენი სკოლის დირექტორს ესტუმრა ნათესავი ქალი ქმრითა და მეგობრით. იმ ნათესავის მეგობარი ქალი სამხატვრო აკადემიაში ფრანგული ენის მასწავლებელი ყოფილიყო. არ ვიცი, რაზე საუბროდნენ, მაგრამ ეტყობა დირექტორს წაეტრაბახებინა - ერთი მოწაფე მყავს, ხისგან ადამიანებისა და ცხოველების ნაირ-ნაირ ფიგურებს ჩორკნისო...
იმაზე სასიამოვნო რა არის, დედაქალაქიდან რომელიმე მიყრუებულ ადგილას რომ ჩახვალ და უცებ ხალხური ტალანტების მაძიებლის როლში აღმოჩნდები. „ცხოველების ფიგურებიო? საინტერესოა... იქნებ რა თვითნაბადი ნიჭია...“. ყოველ შემთხვევაში, სტუმრები დაინტერესებულან და დირექტორმა, რომელიც არდადეგების დროსაც ინარჩუნებდა საზოგადოებრივ წონასა და გავლენას, ყოველი მხრით აფრინა გოგო-ბიჭები: თავისი ფიგურებიანად ახლავე აქ მომგვარეთო.
გოგო-ბიჭებმა იცოდნენ, სადაც უნდა ვეძებნე - კისრისტეხით ჩამოცვივდნენ მდინარეზე, მორბოდნენ და გამაყრუებლად გაჰკიოდნენ: „ლადო! ლადო! ე, ბიჭო, ამოძვერი ჩქარა! თბილისში მიყავხარ!..“. ყველაფერი რომ მიამბეს, გული ამიფანცქალდა, მაგრამ არ შევიმჩნიე: უხალისოდ ამოვძვერი წყლიდან, უხალისოდ გავსწიე შინისკენ, გადავარჩიე და კალათში ჩავაწყვე ოციოდე ხის ფიგურა და გზას გავუდექი.
სტუმრები დირექტორის სახლის ღია აივანზე ისხდნენ. ჩვენი დირექტორი მკაცრი და ბღენძია კაცი გახლდათ. ალბათ ამიტომ იყო, რომ მის სახლში შესვლა ვერც კი წარმომედგინა.
მთელი ის დრო, სანამ ეზოს გავივლიდი და კიბეზე ავიდოდი, ვგრძნობდი, რა კეთილი ღიმილით მომჩერებოდა ლამაზსარაფნიანი ახალგაზრდა გამხდარი ქალი.
ეს იყო ვიკა (ესაა ერთადერთი სახელი, რომელიც შევცვალე). აივანზე რომ ავდიოდი, სიმორცხვისგან ფეხი უკან მრჩებოდა. გამარჯობათ-მეთქი, წავილუღლუღე, ჩემი კალათა მაგიდაზე დავდგი და განზე გავდექი, რაკი, ჩვეულებისამებრ, ბანაობის მერე ტრუსები არ გამიწურავს და სისველემ მუხლებამდე აკაპიწებულ შარვალში გამოატანა. ქალის ალესრიანი თვალები ღიმილით მიყურებდნენ, მე კი სირცხვილით ვიწვოდი...
გავიდა ათი წელი, და ჩვენ კვლავ შევხვდით ერთმანეთს თბილისში, საგაზაფხულო გამოფენაზე.
ამ ხნის მანძილზე ბევრი რამ მოხდა ჩემს ცხოვრებაში - დამეღუპა მთამსვლელი მამა,
ჩუქება
