1 - 11:56 pm ჩვენ ქვევით ვეებერთელა ქალაქია.
მაღლიდან დავცქერით. აქედან ქალაქი უზარმაზარ ცოცხალ ორგანიზმს ჰგავს. ერთ სხეულად გადაწნულ რამდენიმე ორგანიზმსაც კი. სისხლი შეუჩერებლად მიედინება უთვალავ კაპილარში, სხეული კი გამუდმებით იცვლის უჯრედებს. აქეთ-იქით გზავნის ახალ ინფორმაციას, შლის ძველ მონაცემებს. ხარჯავს ახალ ფულს, ჩამოწერს ძველ ხარჯებს. იგონებს ახალ წესებს, აუქმებს ძველს. ლივლივით ინთება და კრთება თავისი არტერიების თანაბარ პულსაციაში. შუაღამისას, იმის მიუხედავად, რომ აქტიურობის პიკმა უკვე ჩაიარა, მეტაბოლური პროცესები, სიცოცხლეს რომ ჩუქნის ქალაქს, წამითაც არ წყდება. ისევე როგორც მისი დაბალსიხშირიანი გუგუნი. რაღაც მიუწვდომლის წინათგრძნობის ნაღვლიანი, მონოტონური გუგუნი.
თვალები იქით გაგვირბის, სადაც მეტი სინათლეა. საჭირო წერტილს ვირჩევთ და უხმოდ ვეშვებით. სინათლის ჭრელი ზღვა. ჩვენ ირგვლივ „ჰანკაგაია“, საღამოს სეირნობების მოდური კვარტალი. კედლებზე დამონტაჟებულ გიგანტურ ციფრულ ეკრანებს შუაღამისას უკვე სძინავს. მაგრამ კართან გამოტანილი დინამიკები გამვლელ-გამომვლელს ისევ უბრაგუნებენ თავში ჰიპ-ჰოპის გაჭინთული რიტმით. ყველა ჯურის ახალგაზრდებით გადაჭედილი სათამაშო ავტომატების ვეებერთელა ცენტრი. მკვეთრი ელექტრონული მუსიკა. გუნდ-გუნდად ეფინება ქუჩას საღამოს წვეულებებიდან გამოშლილი სტუდენტობა. ქერად შეღებილი თინეიჯერები დაკუნთულ ფეხებს იქნევენ ულტრამინიქვედაკაბებში. კლერკები ჩქარი ნაბიჯით გადადიან ზებრა გადასასვლელზე ბოლო ელექტრომატარებლისკენ. იმის მიუხედავად, რომ უკვე გვიანია, მთელი ქუჩის გასაგონად გაჰყვირიან კარაოკეზე მიმპატიჟებლები. ჭყეტელა რეკლამით გაფორმებული შავი მიკროავტობუსი ნელა მიგორავს ქუჩაში, თითქოს საქონლისა და მომსახურების ხარისხსა და ფასებს აკონტროლებს. ფანჯრებზე შავი ფირი აუკრავთ. ღრმა წყლების უცნაურკანიან და ლაყუჩებიან რეპტილიას ჰგავს. ორი ახალგაზრდა პოლიციელი დაძაბული სახით მიდი-მოდის ერთ ქუჩაზე სხვადასხვა მხარეს, თუმცა მაინც ვერ პოულობენ საყურადღებო ობიექტს.
დღე-ღამის ამ დროს ქალაქი თავისი კანონებით ცხოვრობს. შემოდგომის მიწურულია. ქარი არ ქრის, მაგრამ ცივა. კიდევ ცოტაც და კალენდარიც გადაიფურცლება.
ჩვენ პატარა რესტორან „დენიზში“ ვართ.
განათება აქ იმაზე მეტია, ვიდრე საჭიროა, თუმცა დასანახავი მაინცდამაინც არაფერია. უსახური ჭურჭელი და ინტერიერი. დარბაზის დაგეგმარება, უკანასკნელი კუნჭულის ჩათვლით, ეკონომისტების მიერ არის გაანგარიშებული. ფონისთვის ჩართული უადგილო მუსიკა ძლივს ისმის დინამიკებში. გაწვრთნილი ოფიციანტები. „კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება „დენიზში“. საითაც არ უნდა გაიხედო, მთელი ეს რესტორანი თითქოს ერთნაირი უსახელო კუბებისგან არის შეკრებილი, რომლებიც ერთნაირი წარმატებით შეგიძლიათ გადააწყ-გადმოაწყოთ. ხალხი მრავლადაა. თავისუფალი ადგილები თითქმის არ არის.
დარბაზს ვათვალიერებთ და მზერას გოგონაზე ვაჩერებთ, რომელიც ფანჯარასთან მიდგმულ მაგიდასთან ზის. რატომ მაინცდამაინც მასზე? რატომ ვინმე სხვაზე არა? არ ვიცით. და მაინც ჩვენი მხედველობის არეში ხვდება, თან ძალიან ბუნებრივად. ოთხკაციან მაგიდასთან ზის და წიგნს კითხულობს. ნაცრისფერი მაისური კაპიუშონით, ჯინსი, გადაქერცლილი კედები. გვერდით მდგარი სკამის საზურგეზე სპორტული სვიტერია გადადებული. არც ის არის ახალი. მისი პატრონი რომელიღაც უმაღლესი სასწავლებლის პირველკურსელს ჰგავს. სკოლის მოსწავლე აღარ არის, თუმცა მოძრაობაში ისევ გამოსჭვივის ბავშვური მოუხეშაობა. თმა შავი აქვს, მოკლედ შეჭრილი და სწორი. არავითარი სამკაული, ცოტაოდენი კოსმეტიკა. ნატიფი, პატარა სახე. მუქი მწვანე სათვალე. წარბებს შორის დროდადრო მკაცრი ნაოჭი აჩნდება.
ძალიან ბეჯითად კითხულობს, ტექსტს თითქმის არ აცილებს თვალს. სქელი ფოლიანტი მაგარი ყდით, სახელწოდებას წიგნის მაღაზიის შეფუთვა ფარავს. ყურადღებად ქცეული სახის მიხედვით, წიგნი ძალიან ტრაგიკული უნდა იყოს. გოგონას თვალები გვერდიდან გვერდზე არ დახტის, სტრიქონს სტრიქონზე კითხულობს.
მაგიდაზე გოგონას წინ ყავის ფინჯანია. საფერფლე. ბეისბოლის მუქი ლურჯი კეპი. ლათინური B – Boston Red Socks-ის ემბლემით. კეპი ცოტა დიდი უნდა ჰქონდეს. გვერდით სკამზე ყავისფერი ტყავის ჩანთაა. რაღაც უცნაურად გაბერილი. ასე ფაციფუცით ემზადებიან – ყველაფერს ყრიან ჩანთაში, რაც კი უკანასკნელ წამს გაახსენდებათ. დროდადრო გოგონა ფინჯანს იღებს და ტუჩებთან მიაქვს, მაგრამ, როგორც ჩანს, მაინცდამაინც არ მოსწონს ყავა. უფრო ვალის მოსახდელად სვამს, რადგან ფინჯანი წინ უდგას. თითქოს რაღაც გაახსენდაო, გოგონა პლასტმასის სანთებელათი უკიდებს სიგარეტს. ჩაისუნთქავს, თვალებს ჭუტავს, ძალიან ბუნებრივად უშვებს ჭერისკენ ბოლის ნაკადს, სიგარეტს საფერფლის კიდეზე დებს და, თითქოს შაკიკს იშორებსო, თითის წვერებით ისრესს საფეთქლებს.
დარბაზში ხმადაბლა ისმის პერსი ფეიტის ორკესტრის მიერ არანჟირებული Go Away Girl. ასეთი რამის მოსმენა, ცხადია, არავის არ მოსდის თავში. სულ სხვადასხვანაირი ადამიანები ჭამენ და სვამენ ყავას ღამის „დენიზში“. მაგრამ ეულად მჯდომი გოგო, მის გარდა, აქ არავინ ჩანს. ხანდახან თვალს მოსწყვეტს წიგნს, საათს დახედავს. მაგრამ დრო, მისი სურვილის მიუხედავად, არ ჩქარობს. თან რაღაც არ იგრძნობა, რომ ვინმეს ელოდება. არ ათვალიერებს დარბაზს, არ უყურებს კარს. უბრალოდ, წიგნს კითხულობს, დროდადრო ეწევა, მექანიკურად სვამს ყავას და იცდის, სანამ დრო ცოტათი მაინც აჩქარდება. გათენებამდე კი, რასაკვირველია, ჯერ კიდევ
ჩუქება
