უფერული ცუკურუ ტაძაკი და მისი პილიგრიმობის წლები

1
 ივლისიდან იანვრამდე უნივერსიტეტის მეორე კურსის სტუდენტი ცუკურუ ტაძაკი სხვა ვერაფერზე ფიქრობდა გარდა სიკვდილისა. იმ დროს უკვე იყო ოცი წლისა, თუმცა ამ გზაგასაყარზე დგომაც – ზრდასრულობის ასაკში შესვლა – არაფერს ნიშნავდა მისთვის. სიცოცხლის მოსწრაფება სწორ გადაწყვეტილებად ესახებოდა, და ახლაც ვერ გეტყოდათ, რატომ არ გადადგა მაშინ ეს ნაბიჯი. სიცოცხლისა და სიკვდილის ზღურბლზე გადაბიჯება იმაზე ბევრად მარტივი იქნებოდა, ვიდრე სლიპინა, უმი კვერცხის გადაყლაპვაა. 

იქნებ იმიტომ გადაიფიქრა, რომ თვითმკვლელობის იმ ხერხს ვერ მიაგნო, რომელიც სიკვდილისადმი მის მძაფრ, შეუბღალავ განცდებს შეეფერებოდა. თუმცა ეს როდი იყო მთავარი მიზეზი. ისეთი კარისთვის რომ მიეგნო, რომელიც პირდაპირ სიკვდილთან მიიყვანდა, არც შეყოყმანდებოდა, არც დაფიქრდებოდა, ჰკრავდა ხელს გასაღებად, ისე, თითქოს სიცოცხლის ჩვეულებრივი ნაწილი ყოფილიყოს ისიც, სიკვდილიც. სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ცუკურუს სიახლოვეს ასეთი კარი არ აღმოჩნდა. 

მართლა უნდა მოვმკვდარიყავიო, ხშირად გაიფიქრებდა ხოლმე ცუკურუ. მაშინ ხომ ეს სამყარო, ის, რომელიც აქაა და ახლაა, აღარ იარსებებდაო. მომაჯადოებელი, დამატყვევებელი იყო ეს ფიქრი. ეს სამყარო აღარ იარსებებდა, და სინამდვილეც აღარ იქნებოდა ნამდვილი. აღარც თვითონ იარსებებდა და აღარც ეს სამყარო იქნებოდა მისთვის. 

მაგრამ ცუკურუ იმას კი ვეღარ მიმხვდარიყო, აქ როგორ ან რატომ აღმოჩნდა, აქ, ამ უფსკრულის პირას მოქანავე. ერთი ამბის ბრალი იყო – ეს კი კარგად იცოდა – მაგრამ სიკვდილი რატომ უნდა ჩაბღაუჭებოდა ასე, რატომ უნდა შემოხვეოდა და აღარ გასცლოდა ამ ნახევარი წლის მანძილზე? „შემოხვევა“, ზუსტად ეგ სიტყვა შეეფერებოდა ამ მდგომარეობას. როგორც იონა ვეშაპის მუცელში, ისე იყო ცუკურუც სიკვდილის ნაწლავებში გახლართული, და ასე მისდევდა დღე დღეს, ამ ბნელ, ამ დამყაყებულ, ამ დაგუბებულ სიცარიელეში. 

თითქოს მთვარეული იყო ამ ცხოვრებისა, თითქოს უკვე მომკვდარიყო და ჯერ ვერ შეემჩნია თავისი სიკვდილი. ამოვიდოდა მზე და ადგებოდა ცუკურუც, გაიხეხავდა კბილებს, რაც ხელში მოხვდებოდა, იმას ჩაიცვამდა, გაჰყვებოდა უნივერსიტეტამდე მატარებელს და ჩაინიშნავდა რაღაცებს ლექციებზე. როგორც ქარბორბალას დროს მოეჭიდება კაცი ლამპიონს, ისიც ისე ჩაბღაუჭებოდა თავის ყოველდღიურობას. აუცილებლობა თუ მოითხოვდა, მაშინ გამოელაპარაკებოდა ვინმეს, გაკვეთილების შემდეგ კი თავის ცარიელ ბინას უბრუნდებოდა, ჯდებოდა იატაკზე, ზურგით ეყრდნობოდა კედელს, ჩაუფიქრდებოდა ხოლმე სიკვდილს და დაშვებულ შეცდომებს. მის წინ გადაიშლებოდა თვალუწვდენელი, ვეებერთელა უფსკრული, დედამიწის ბირთვამდე რომ ჩადიოდა, იმსიღრმე. მხოლოდ და მხოლოდ ამას ამჩნევდა – სიცარიელის სქელ ღრუბლებს, მის გარშემო მოფარფატეებს. მხოლოდ და მხოლოდ ეს ჩაესმოდა – გამაყრუებელი სიჩუმე, ისეთი, ყურების დაცობას რომ აიძულებდა. 

როცა სიკვდილზე არ ფიქრობდა, თავში სხვა არაფერი უტრიალებდა. ფიქრისგან თავის გამოთიშვა არ ეძნელებოდა. გაზეთებს ის არ კითხულობდა, მუსიკას ის არ უსმენდა, და სიმართლე ითქვას, არც ვნებას აღძრავდა ვინმე მასში, ამაზე მაინც რომ ეფიქრა. სამყაროში მიმდინარე მოვლენები მისთვის არათანმიმდევრული იყო. იმ ოთახში ყოფნა რომ მობეზრდებოდა, თავის უბანში დახეტიალებდა უმისამართოდ ან სადგურში მიდიოდა, დაჯდებოდა სკამზე და შესცქეროდა მატარებლებს, რომლებიც მიდიოდნენ და მოდიოდნენ, მიდიოდნენ და მოდიოდნენ. 

დილით ტანზე წყალს გადაივლებდა ხოლმე და გულმოდგინედ იბანდა თავს, ტანსაცმელს კვირაში ორჯერ ირეცხავდა. სისუფთავე კიდევ ერთი ხელჩასაჭიდი ბოძი იყო მისთვის – რეცხვაცა და ბანაობაც, კბილების გახეხვაც. ჭამას დიდ ყურადღებას არ აქცევდა. უნივერსიტეტის კაფეტერიაში ლანჩს შეექცეოდა ხოლმე, მერე კი მთელი დღე ყუათიანად აღარ ჭამდა. როცა მოშივდებოდა, ახლომახლო სუპერმარკეტში ვაშლს ან ბოსტნეულს ყიდულობდა. ზოგჯერ პურს შეჭამდა და თუნუქის ქილიდანვე მიიყუდებდა რძეს. ძილის წინ ჭიქა ვისკის გადაყლურწავდა, ისე, თითქოს წამალი ყოფილიყოს. კარგი მსმელი არ იყო და მისთვის ძილის მოსაგვრელად ალკოჰოლის მცირე დოზაც კმაროდა. სიზმრებს არასოდეს ხედავდა. და თუნდაც მისი გონების სიღრმეებიდან წამომართულიყვნენ სიზმრისმაგვარი ხატები, არაცნობიერის იმ სალ კლდეებზე ფეხს ვერ მოიკიდებდნენ, დაცურდებოდნენ და სიცარიელეში გადაეშვებოდნენ. 

ცუკურუ სიკვდილზე ფიქრებში ერთი ამბის გამო იყო გახვეული. ერთხელ მისმა ოთხმა უახლოესმა მეგობარმა, რომლებთანაც დიდი ხნის მეგობრობა აკავშირებდა, გამოუცხადა, რომ მისი ნახვა აღარ უნდოდათ, აღარც მასთან ლაპარაკი, არასოდეს. გადაჭრით განუცხადეს ეს, ჩანდა, რომ დათმობაზე აღარ წავიდოდნენ. არაფერი აუხსნიათ, არაფერი განუმარტავთ, მხოლოდ თავიანთი გადაწყვეტილება ამცნეს. და ცუკურუმაც ვეღარ გაბედა, ეკითხა რამე. 

სკოლის ასაკიდანვე მეგობრობდა ამ ოთხთან, მაგრამ იმ დროს, როცა მოიკვეთეს, უკვე წამოსული იყო მშობლიური ქალაქიდან და ტოკიოს ერთ-ერთ უნივერსიტეტში სწავლობდა. ამიტომ, მოკვეთას მის ყოველდღიურობაზე მაშინვე რომ არ მოუხდენია გავლენა – ქუჩაში მათ არ აწყდებოდა, ამის გამო რომ უხერხულობა შექმნილიყო მათ შორის. მაგრამ ამით მხოლოდ თავს იმხნევებდა. ტკივილი, სხვა