შინ - შენ ადამიანები ორად იყოფიან:
ომგამოვლილებად და ომგამოუვლელებად.
თუმცა მათ შორის არიან სხვებიც,
ომსა და მშვიდობას შუა გადებული ბეწვის ხიდები,
დროის საქანელები.
ჭერი. შენი მშვიდი სუნთქვა. ჩვენს საძინებელში შპალერი ზემოთაც იყო გაკრული. ვფიქრობ, ხომ არ წავიდე, ჩამოვხიო, ისეთს ახლა ვეღარსად იშოვი, მოვიტანო და გავაკრა, იქნებ თავი უფრო სახლში იგრძნო, უფრო შინ... ესეც ჩვენი სახლია, გაბი! თუმცა შენ მაინც არ ახელ თვალებს და რა აზრი აქვს? მეტირება. ვიღიმები. დიდხანს რომ გიყურებ და მერე ამ ცარიელ ჭერში ავიხედავ, იქაც შენი სახის კონტურები მოჩანს, თვალის მეხსიერებას თან მიაქვს შენი ლამაზი მოხაზულობები, ძვირფასი შტრიხები. ყველგან შენ ხარ. ზოგჯერ ვბრაზობ, ისე ჰგავხარ დემნას, განსაკუთრებით თვალდახუჭული. თვალებს რომ გაახელ – როცა იქნება და თვალებს გაახელ – მე მემსგავსები. მომწვანო გაქვს, ჩემსავით. უფრო სწორად, ზღვისფერი. ზღვაც დემნასია, ზღვის პირად ისაა გაზრდილი. მე მხოლოდ სტუმრად, უცხოსავით ჩავდიოდი ზაფხულობით. თუმცა დემნას ზღვაზე არ ვარ ნამყოფი... სიჩუმეა. შენი სუნთქვის ტალღებს ვითვლი და ვყვები. ჩასუნთქვა შენთან ერთად, ამოსუნთქვა შენთან ერთად. ბოლოს და ბოლოს, ეს ერთადერთი ხმაა, რითაც მელაპარაკები, მეუბნები, რომ ცოცხალი ხარ და მპირდები, რომ გაიღვიძებ. ხომ მპირდები? როცა ეს ხმა აღარ მყოფნის, თავს მკერდზე გადებ და შენი გულისცემა მავსებს. ასე ვმშვიდდები. ჩემი სიმშვიდე აუცილებელია. შიში მტერია. მგონი, მშვიდად შიშიც ვისწავლე. მტერთან ერთად ცხოვრება. აი, წყნარად ვსუნთქავ, შენსავით. დინჯად ვმოძრაობ, დაკვირვებით – არაფერი უნდა შემეშალოს, არაფერი გამომეპაროს, წამალი, დრო, ვარჯიში, დრო, კვება, დრო, ყველა სასიცოცხლო პარამეტრის კონტროლი დროში. ხალისიანად ვლაპარაკობ, რამდენადაც შემიძლია. ასეთი როლი მაქვს, მთავარი როლი ჩემს ცხოვრებაში და ვასრულებ. მაგრამ სულ მეშინია, მეშინია ყოველი გასული დღის, რადგან შენ უკვე ას ოთხმოცდაოთხი დღეა გძინავს, ხარ უძრავი და სულ უფრო დუნდები. დაგირბილდა სხეული. დაგეჩუტა კუნთები. მოგიჩლუნგდა რეფლექსური რეაქციები. გაბრიელა, გაიღვიძე!
ნია თავს მკვეთრად ატრიალებს მარცხნივ, ბავშვისკენ. შეშფოთებული აშტერდება, თითქოს უკვირს, ისევ უკვირს, რომ ლეთარგიულ ძილს ჯერაც ვერ გამოგლიჯა შვილი. თვალდახუჭული ბავშვიც მისკენაა სახით, თუმცა აბა საით იქნება – ნიამ ასე დააწვინა. პირი ოდნავ ღია აქვს, ცხვირიდან გამომავალი მილი ლოყაზე პლასტირითაა მიკრული და ქვემოთ ეშვება. ათი წლის გოგოს შავი ხვეული თმა საფეთქელთან ჩამოყრია და ფრესკას ჰგავს, წმინდანს. წმინდანივითაც იქცევა. ან რა უნდა დააშავოს ამ უძრაობაში?.. ისე რას აშავებდა? ნიას ორივე ცრემლი მარცხნივ მოგორავს და ბალიშში იკარგება. მერე უცებ ღიმილით, ძალდატანებითი ხალისით იწყებს:
– დილა მშვიდობისა, ჩემო სიყვარულო! გათენდა, გაბრიელა! დღეს 22 ოქტომბერია. ორშაბათი. – ტელეფონს უყურებს. ხმა თანდათან ეწმინდება. – რვა საათია. გარეთ თვრამეტი გრადუსია. გათბობას ჩავრთავ... – ლოგინიდან დგება, – ახლა დედა კბილებს გაიხეხავს, შხაპს მიიღებს და მოგხედავს. მოდი, მანამდე გვერდი ვიცვალოთ, ამაღამ მარტო ერთხელ გამეღვიძა შენს გადასაბრუნებლად. არადა სასურველია, ორ საათში ერთხელ გადაგატრიალო... – ჩაიბუტბუტებს უკმაყოფილოდ და ბავშვს მარცხნივ აბრუნებს.
სახეს უკოცნის. აბაზანაში შედის. ოთახში სველი თმით ბრუნდება. პირსახოცს სკამზე აგდებს და შიშველი ეძებს საცვლებს. ტრუსებსა და მაისურში სარკის წინ თავის გამხდარ სხეულს აკვირდება, მზერას თვალის უპეებზე აჩერებს. კრემს ისვამს. თმას იკრავს და სპორტულებში უყრის ფეხებს. ოთახიდან ლაპარაკ-ლაპარაკით გადის, კარს ღიას ტოვებს.
– ნიალიმ უკვე იბანავა. შენ საღამოს დაგბან, მანამდე აზრი არა აქვს. დღეს მასაჟისტი ზურა მოვა, გაგზიპავს იმ თავისი კრემებით. მოგწონს ზურა? კარგი ბიჭია, იმ ქალს სჯობია. საღამოსკენ ოთახიც გათბება და არ გამიცივდები ახალდაბანილი. დღეს დედიკოს სახლიდან მოუწევს გასვლა.
ოთახში დაბრუნებული ნია ბავშვს გულაღმა აწვენს და ფეხის ტერფებს უმასაჟებს.
– ერთი-ორი, ერთი-ორი. – მოდუნებული ტერფები ნიას მტევანზე ოდნავ გრძელია, მისი ხელის მოძრაობას იოლად ემორჩილება, პლასტილინივით მიჰყვება ზემოთ და მერე ქვემოთ.
ნია მუხლებზე გადადის. სახსრებს უვარჯიშებს, მერე ხელებს უმუშავებს.
– წარმატება მისურვე, დედიკო! დიდი ხანია, არ მითამაშია. – ნია ბავშვის ხელით წრიულ მოძრაობებს აკეთებს. – ერთი-ორი, ერთი-ორი.
არადა მე სულ ვთამაშობ, გაბრიელა. შენ რა გგონია, ეს მე ვარ? მე პირველად მაშინ მოვკვდი, რეანიმაციაში რომ დაგინახე მილებით მონიტორებზე მიერთებული. მეორედ მაშინ, შენი სახლიდან გამოყვანის კადრები რომ ვნახე. მეზიზღება მამაშენი, მთელი არსებით მძულს და ვერც კი გეუბნები. ეს ტექსტები სულ სხვისი გამოგონილია. გულქვა სცენარისტის, ბოროტი რეჟისორის. მეც გაზეპირებულივით ვიმეორებ. ყოველდღე თავიდან გიყვები, რა დღეა, რომელი საათია, რომ ყველაფერი კარგადაა... რა არის კარგად? ერთს