1
– ნეტავ მეც მოვკვდებოდე – დავისვენებ ბოლოს და ბოლოს!.. ერთხელ და სამუდამოდ! – ამბობს მაკრინე. – ერთხელ და სამუდამოდ! – იმეორებს.
ჩაის ვუსხამ. თავი სტკივა. ცოტა ხნის წინ წნევა გავუნნზნნომე.ნნ
– წნევა არ გაქვს რაც მთავარია! – ვამხნევებ. – ნუ გეშინია! – სინამდვილეში მაკა ჰქვია, მე მაკრინეს ვეძახი.
– ვინ გითხრა მეშინიაო?! – ბრაზობს. საშაქრე მივუჩოჩე და აივნისკენ გავემართე.
– ლიმონი! – დამადევნა. არადა, ციკლის დროს ლიმონს არ ეკარება, რადგან სისხლს უთხელებს.
მივბრუნდი, მაცივრიდან ლიმონი გამოვიღე და ისიც მივართვი.
ჩვენი აივნის მოაჯირს ხომ ვეღარ გაეკარები – სულ მტრედები ასკინტლავენ. ბოლო დროს ჩემი საყვარელი ძელსკამის საზურგესაც სწყალობენ. ხოშიანად მოხატავენ ხოლმე. ფულს ვიშოვით-მეთქი, გავეხუმრები მაკრინეს, თუ ხელი დაგვესვრება ან საჯდომი.
ჩვენი მეორე სართულის ბინის აივნიდან გზის გადაღმა, საბავშვო ბაღის იქით, ჩემი მამიდაშვილის, ბაჩოს კორპუსიც მოჩანს, ზაფხულში – მისი ზედა ნახევარი. ზამთარში, როცა ჩვენი ეზოს ჭადრის ხეები შიშველია – ლამის მთელი სიმაღლითა და ფასადური დიდებულებით წარმოგვიდგება. ახლა ზაფხულია. ოღონდ ბაჩოს ბინა უაივნოა და თან კიდევ ბოლო, მეცხრე სართულზე. უფრო სწორად, კორპუსში თითქმის ყველა აივანი შემინულია, ლოჯიად გადაკეთებული. ოღონდ ბაჩო შუშაბანდს ეძახდა სრულიად სამართლიანად. მკვიდრად ნაგები შენობაა, თავის დროზე ელიტარული. ერთ დროს შურით შესცქეროდნენ სხვაკორპუსელები. ახლა ბაჩო ოვალურად შემინულ მაცივარ-სასახლეში ასვენია. ამ ბოლო დროს ძაან დახვეწილი დიზაინის კი შემოვიდა. ნაირ-ნაირი. ასარჩევადაა. თვალი ზედ დაგრჩებაო, ხუმრობდა ბაჩო.
გამთენიისას მოკლეს მძარცველებმა. ძველი, მაგრამ იშვიათი მოდელის, ლამის რარიტეტად ქცეული ნახევრადსპორტული მანქანიდან ფარებს უხსნიდნენ. მანამდე, შეღამებულზე ლამპიონის ნათურა ჩაამსხვრიეს შურდულით, რომ სიბნელეში ემოქმედათ. როგორც გამოძიება ვარაუდობს, რკინის ნაჭერი ჩასცხეს თავში გასათიშად. მაგრამ ბაჩომ პირდაპირ სიკვდილი მოინება, სულ რაღაც ოცდაჩვიდმეტი წლის, ლამის ორმეტრიანმა, მეტად სიმპათიურმა მამაკაცმა. ეჭვობენ, რომ მძარცველები არასრულწლოვნები არიან. ბაჩოს ნამდვილად ვერ მოერეოდნენ, ეტყობა, უკნიდან მიეპარა ერთ-ერთი. ბაჩო ჩუსტებით იყო. უკვე ვეღარ გავიგებთ, რატომ არ ეძინა. შეიძლება ჩაბნელებულმა ლამპიონმა დააეჭვა, მოსაფსმელად რომ გამოეღვიძა, ეჭვმა თავი შეახსენა, ფანჯარაში გადაიხედა და თავის მანქანასთან რაღაც მოძრაობა შენიშნა. მძარცველები უხმაუროდ მოქმედებდნენ. კორპუსის ეზოს შეკედლებულმა „მაკლერამაც“ შინაურულად მიიღო. სავარაუდოდ, ძეხვის ნაჭერი გადაუგდეს და ისე მოიმადლიერეს. მაკლერა ძეხვზე გიჟდება. აკანკალებს, ისე უყვარს. სტერილიზებული მდედრია. საშინლად ენერგიული დობერმანი. სანამ ჩვენამდე მოაღწევდა, ჯერ პლატოს ამოსახვევში კარგა ხანს არ შორდებოდა სუპერმარკეტთან ავტობუსების გაჩერებას. ეტყობა, ელოდა რომ პატრონი დაბრუნდებოდა და წაიყვანდა. კარგა ხნის მერე, როცა იმედი სანახევროდ გადაეწურა, ცოტა ზემოთკენ გადმოინაცვლა, კორპუსებისკენ, სადაც საჭმელს პირდაპირ სამზარეულოს ფანჯრებიდან უყრიდნენ ხოლმე ბოლო სართულიდანაც კი. ხიმინჯებზე შემდგარი თექვსმეტიანებიდან ერთ-ერთი ამოირჩია. სხვა უპატრონო თანამოძმეები განდევნა. თვითონ გამეფდა. ოღონდ დრო და დრო ისევ გაჩერებას ჩააკითხავდა, სადაც, სავარაუდოდ, ჩამოსვეს. ახლა ხომ მთელ ქალაქში მომრავლდნენ ძაღლის მიმტოვებელი ნაბიჭვრები. უბრალოდ გასართობს იცვლიან. მაკლერას ეგ მეტსახელი თექვსმეტიანიდან მოყვა. უფრო სწორად, აქ შეარქვეს იქ გადამხდარი სახალისო ისტორიის საფუძველზე – ვიღაც მაკლერ გოგოს შეუყეფა – გასაყიდ ბინას ფოტოს უღებდა გარედან და ლამის ფეხი დაადგა. გოგოს მაკლერასი ისე შეეშინდა, ისტერიკაში ჩავარდა, გაიქცა, თავის მანქანაში უნდა ჩაკეტილიყო და პანიკაში სხვისას მივარდა, ვერც გასაღები მოარგო, რა თქმა უნდა, და ლამის სახელური ჩამოაგლიჯა. ბოლოს მაკლერა, პლატოს კიდევ ერთი ტერასით ამომაღლებული, ათასში ერთხელ თუ ჩავა იმ გაჩერებასთან. მაშინაც ვინმე გულმოწყალე ბაჩოსკორპუსელი გაუჩერებს მანქანას. ან თუნდაც მეზობელკორპუსელი.
– მაკლერ, შე ძველო, სახლში არ წამოხვალ? – ეტყვის და მაკლერაც მაშინვე მისკენ გარბის ენაგადმოგდებული, გახარებული. ისეთი სცენაა, გული აგიჩუყდება, თვალებზე ცრემლები მოგადგება. მაკლერას მიმტოვებელ პატრონს დედასაც აღარ მოუკითხავ. თუმცა ეგრე ხელაღებით განსჯაც არ მოსულა. ხომ შეიძლება მაკლერამ პატრონს ბინაში ყველაფერი დაუღრღნა, თუნდაც გერმანიიდან გამოწერილი ტყავის სამეული, ფარდები ჩამოუგლიჯა. ან ღამ-ღამობით ყმუოდა და მეზობლები შეაღონა. ან პატრონს ძაღლის ბეწვზე აღმოაჩნდა ალერგია. ვერ გააჩუქა. ისიც ადგა და მიატოვა იმ იმედით, რომ ვინმე იშვილებდა. მაგრამ არავინ გამოჩნდა ასეთი, ალბათ მისი დიდი ტანის გამო – ბინაში დიდ ადგილს დაიკავებს.
ბაჩო ხომ სიცოცხლეში მეტად სიმპათიური იყო, მაგრამ მიცვალებული კიდევ უფრო დამშვენდა, ოღონდ მარცხენა ლოყაზე ნაიარევი უფრო გამოეკვეთა. ეგ ჩემი დამსახურებაა, თორმეტის თუ ცამეტის იყო, სიგარეტზე რომ წავასწარი. მიხვდა, რომ მოხვდებოდა. გაიქცა, ვიღაც ბებოს გვერდს რომ უვლიდა, რთული ვირაჟით მაშინ მიეხეთქა საბავშვო ბაღის ბეტონის ღობეს, სადაც ბავშვები უწმაწური სიტყვების დაწერასა და
ჩუქება
