ისკარიოტი * * *
აბიგაილი თაღოვანი სარკმლიდან გაჰყურებდა რიჟრაჟის ნისლში გახვეულ კვიპაროსებს, მეციხოვნეთა შუბებივით რომ აღმართულიყვნენ სასახლის გალავანსა და ისკარიოტს შორის. უდრტვინველად ეძინა სოფელს. ჩიტების ჟივჟივი შეციებული სითბოს ნაზავად ფრთხიალებდა ჰაერში. თანდათან იშლებოდა, ნაკადებად მიემართებოდა მღვიმეებისაკენ. ყურის ნიჟარებში კაპილარებს ადევნებული, ფრთხილად ელამუნებოდა ძილბურანის ზღვარს. დღეღამის გასაყართან ფშვინავდა სოფელი. აბიგაილს კი რახანია, არ ეძინა.
არც სიმონ-როველს ეძინა. ოდნავ წამოწეული, ლოგინს იდაყვებდაყრდნობილი, გამოუშუშებელი მზერით მისჩერებოდა ქალის ბავშვივით უსუსურ, საყვარელ მხრებს და ხვდებოდა – მათ შორის ისევ ღამეული ჩვენება ჩამდგარიყო, მოუხელთებელი, უხორცო, უსხეულო, მაგრამ მათი მრავალწლიანი ცოლ-ქმრული თანაცხოვრების სიმშვიდის დამრღვევი. სასწორის პინებზე გულივით ფეთქავდა ორი უცნაური განცდა – შიში და სიხარული.
სიხარული ცხოვრებას ეკუთვნოდა, ოდესღაც ბედნიერს, ნაოცნებარს, თანდათან თხოვნითა და თმენით აღსავსეს; ბოლოს, როგორც იქნა, შესმენილს, მრავალწლიანი ლოდინის შედეგად ჩასახულ პირმშოს, მათი მომავლისა და სიბერის ნუგეშს... მაგრამ იქვე შიშიც იდგა, არარსებულის ღამეულ წყვდიადში ჩაძირული სიზმრის, დღიდან-დღემდე, თვიდან-თვემდე რომ იზრდებოდა, ფორმამიღებული ცხადდებოდა, იმუქრებოდა...
მუქარის პირველი, რეალური ბიძგი გამთენიისას იგრძნო, როცა წამოზრდილი მუცლის მარცხენა მხარე ისეთი ძალით ამოიბურცა, თითქოს ბავშვი კი არა, მიწა იძრა და კანი გადასკდა. დაფეთებული წამოხტა ლოგინიდან, სარკმელს მიაწყდა, მარჯვენა ინსტინქტურად საღამურის ქვეშ შეიცურა და მერეღა გაიცნობიერა, რომ მუცელზე სისხლს ეძებდა. სისველის ნასახი არ იყო არსად. ოდნავ ჩაწყნარდა. ძალამოცემულმა ორივე ხელი მკერდზე მიიჭირა, გულის ჩასმას შეეცადა საგულეში.
რიბირაბოს მკრთალ შუქში ქალის სილუეტი ისეთ შემაძრწუნებელ მარტოობას ასხივებდა, კაცი ლოგინიდან წამოდგომას და მისი სახელის დაძახებას ვეღარ ბედავდა. სამაგიეროდ, აბიგაილმა იგრძნო მეუღლის გატანჯული მზერა. ნელა, ძალიან ნელა შემოტრიალდა. ასევე ნელა, მდორედ წამოვიდა მისკენ, სასთუმალთან ჩამოუჯდა და ამ გაწელილი, ეჭვითა და სიფრთხილით დამუხტული ატმოსფეროსათვის სრულიად შეუფერებელი ხაფი ხმით წარმოთქვა:
– ამის გაჩენას მირჩევნია, მოვკვდე.
და კაცი, ამდენი ხნის მერე, პირველად მიხვდა, რომ ეს არ იყო უბრალოდ სიზმართდაჯერება, რისთვისაც ყოველჯერზე კიცხავდა, ამუნათებდა და ემუდარებოდა ცოლს – თავიდან ამოეგდო სისულელე, თითქოს ნანინანატრი და ძლივსჩასახული მათი ჩვილი, მომავალში ადამიანთა გულებს კი არა, თვით კლდეებსაც აატირებდა, მათ მტკიცე კალთებს სიმწრით ნაჟური ცრემლით მოარღვევდა, ჩამოაქცევდა...
იჯდა ქალი და საკუთარ მუცელს უფსკრულივით ჩასცქეროდა, ასე ამაზრზენად რომ დაეღო ხახა. უცნაური, მშფოთვარე გარინდება მიანიშნებდა, რომ ამიერიდან სიტყვის თქმას აღარ აპირებდა. ყველაფერი უკვე ნათქვამი იყო. უფრო სწორად, გამხელილი, გადაწყვეტილი. ვისაც გული ჰქონდა, უნდა ეგრძნო მისი ტანჯვის წვა და ფუფქი. ვისაც გონება უჭრიდა, უნდა მიმხვდარიყო, რომ ეს უკვე გადაწყვეტილება იყო, დედის ბაგეთაგან წარმოთქმული. ამ განაჩენს რაღაც გაცილებით ღრმა და მნიშვნელოვანი კვებავდა, ვიდრე ყოველ ღამით ეშმაკის ხაფანგებად დაგებული ხილვებისა და სახეების ლაბირინთში ბორიალი, ვიდრე ღამურებივით ჩამობნელებული სიზმრების შემოსევა.
ა ბ ი გ ა ი ლ! უმწეოდ, თითქმის დამარცვლით გაისმა სიჩუმეში. ქალი დარწმუნდა – კარგა ხნის დაკარგული თანამზრახველი დაიბრუნა, თვეების მანძილზე ასე გააფთრებით რომ ებრძოდა მის გულისთქმებსა თუ ავ წინათგრძნობებს. ამ წამიდან მარტო აღარ იყო, ქმართან ერთად შეუდგებოდა საბედისწერო სიზმრების მოცილებას, გაუქმებას, გაბათილებას ცხადში.
თანდათან ემატებოდა სოფელს სხივი. ისკარიოტის ცაზე ფერმკრთალდებოდნენ, ქრებოდნენ ვარსკვლავები. მძიმედ სუნთქავდა რაღაცის მოლოდინში გაყურსული გენესარეთის ტბა.
* * *
როგორც იქნა გათენდა. დაფეხმძიმების მერე პირველი დილა იყო, მზის ამოსვლას უდრტვინველად რომ შეეგება. უკვირდა კიდეც, მშფოთვარე დღეების მერე როგორ უცებ ჩამშვიდდა ყველაფერი, როგორ წყნარად სუნთქავდა და რიტმულად ცემდა მუდმივი საფრთხის მოლოდინით შელახული, გადაქანცული გული. იქნებ გადაევლო რისხვის ჭექა-ქუხილს. იქნებ ცრუ განგაშებს აჰყვა, დაემონა აღგზნებული გონება. მის მდგომარეობაში იქნებ ეს ბუნებრივიც იყო. იქნებ შვილოსნობის ჯილდო ამ განსაცდელსაც გულისხმობდა, ყველა ორსულს ბეწვის ხიდივით რომ უნდა გაევლო და სამშვიდობოს გასულიყო. მაგრამ მშვიდობამდე ჯერ შორი იყო.
ვარაუდებს ახლა გაცილებით ფხიზლად განიხილავდა ქალი. მან უკვე იცოდა – სიმშვიდე ნებისმიერი გადაწყვეტილების მომყოლია. ცოტაც და თავისი ხელით გადაჭრიდა ჭიპლარივით, საბოლოოდ ალაგმავდა, ჩააყენებდა ჭოჭმანისა თუ მერყეობის ქარებს. მანამდე კი უნდა ეთმინა. ქვეყანას დამალვოდა, ოთხ კედელსშუა გამოკეტილი გასუსულიყო... თუ მაინცდამაინც რომელიმე ნათესავი მოინატრებდა და ამოაკითხავდა, მუცელს ფერადოვანი სელის მოსასხამით ხომ ვეღარ დაფარავდა. ამიტომ პასუხიც მზად უნდა ჰქონოდა. გასაიდუმლოება ასე უნდა აეხსნა – ღვთის მოულოდნელი საჩუქარი ვინმეს უნებლიედ რომ არ გაეთვალა. სწორედაც რომ უნებლიედ, თორემ ცხოვრების კვალში ჩამდგარ ცოლ-ქმარს იმდენი სიკეთე ეთესათ გზადაგზა, იმდენი სასოწარკვეთილი ენუგეშებინათ, ალალად და უსაყვედუროდ უპოვართათვისაც იმდენჯერ გაემართათ ხელი, რომ მტერს
ჩუქება
