უდაბნოს ქალი ციკლიდან „ბიბლიური ქალები“
კაბადოკიის კარიბჭესთან, რკინის უზარმაზარ გალავანზე გასული კაცი აღმოსავლეთისკენ მიცოცავდა... უდაბნოს თბილი ქარი წყვდიადის მოძალებას აბრკოლებდა. შრიალით მიჰქონდა ქვიშის ბორცვზე გადაფენილი მთელი დღის მტვრიანი ხვატი. გახალისებული გრილი ტალღები ჩუმად ირწეოდნენ მთვარით განათებულ უდაბნოში.
ცივად ლაპლაპებდა სპილენძის სქელ ფილაზე ამოკვეთილი მძვინვარე მხეცის ოქროსფერი ბარელიეფი. ქვეყნის მეფეს ფაფარაშლილი ლომით დაედაღა სახელმწიფო გერბი. რაც იმას ნიშნავდა, რომ ეს ცივი მძვინვარება მისი მმართველობის შეურყეველი და ერთადერთი ნიშანსვეტი იყო.
და მაინც, წელიწადში ერთხელ, ერთსა და იმავე დროს, ღამის გასაყართან, როცა მნათობთა ჩუმი ზეიმი ზენიტს უახლოვდება, როცა თავისივე ბრწყინვალებით ცეცხლწაკიდებული ვარსკვლავები ჰორიზონტის მეწამულ ზოლში უკანასკნელი გახელებით ფეთქდებიან და ქრებიან, როცა ყველაზე ღრმად განისვენებს ძილის წიაღში ჩაშვებული სხეულის ტაძარი, თითქოს მიწა იძრაო... შეძრწუნებული მეფე ზეზე წამოვარდება. მერამდენე წელია არავინ უწყის შფოთის მიზეზი.
რიჟრაჟის შუქზე მშვიდად ფშვინავს უდაბნოს თბილი ქვიშა. შორს, დასალიერს ლილისფრად მიირწევა ზანტი ქარავანი და მოაქვს სიმშვიდე. მეფე სარკმლიდან იხედება, გული საგულეს უბრუნდება.
ისევ უცვლელად აღმართულა ოქროთი დატვიფრული სახელმწიფო გერბი. მისი ღერძი მახვილივით შუაზე კვეთს უდაბნოს თვალშეუდგამ სივრცეს... ქარავანივით ჩავლილია კიდევ ერთი ღამე. უკანასკნელი ვარსკვლავის კიაფზე კიდევ ერთი კაცია მოკლული, გალავნიდან ჩამოგდებული... თერთმეტი წელია ერთსა და იმავე დროს მეორდება სიზმრისა და ცხადის ეს სასტიკი მონაცვლეობა.
ზუსტად თერთმეტი წლის წინათ, განთიადზე იხილა მეფემ საბედისწერო სიზმარი. ჯვალოს კვართში გადაცმულ, წელზე კანაფის ბაწარშებმულ უცხოს ვეება ჯვარი ეჭირა და მთვარეულივით მიცურავდა გალავნის კბოდეებზე. რაც უფრო უახლოვდებოდა მხეცის გამოსახულებას, მით უფრო კარგავდა გერბი ბზინვარებას. მუქდებოდა, თანდათან უჩინარდებოდა ელვარე სპილენძის ვეება ფირფიტა.
სიზმარშივე ენიშნა მეფეს უცხოს სურვილი, როგორმე მოეშთო მისი ამქვეყნიური ძლიერება. მაგრამ ეს ჯვარი რაღა იყო. შეურაცხყოფის, ტანჯვისა და დანაშაულის წილ მისაგები ეს ძველისძველი საზღაური. ჯვარი, რომელიც გამუდმებით იქ ეგდო. იქ, ქვემოთ, მიწაზე, სადმე სიბნელში, მოფარებულში. რადგან ბნელი ზრახვებითვეა დატენილი მისი ღირსი, წუმპეში გდებისაგან გვერდებშელახული და ფერდებატკიებული მაწანწალა, შუკა-შუკა, ღორღიან გზებზე მოხეტიალე მარადიული ბრბო.
რა უნდოდა მდაბიოთა და ავაზაკთა დამსჯელ ძველ იარაღს ზევით. ვის ხელს აეტანა, რატომ ან რისთვის გაეხადა იგი ამ წმინდა სიმაღლის ღირსი? რას ნიშნავდა ეს ამაღლება, ვის მიერ იყო ჩაფიქრებული, რა უნდა მოჰყოლოდა ყოველივე ამას?
ხმამაღლა რომ ეკითხა, ვინ იცის, იქნებ პასუხიც მიეღო ურწმუნო მეფეს. სასახლის მწიგნობრებს იქნებ მოეძიათ ძველ ფოლიანტებში წმინდა წერილი. შუაღამისას შეშლილივით წამომხტარი რიჟრაჟის სუსხზე აძაგძაგებული მეფის ცოდვით იქნებ ბჭობაც გაემართათ ენაწყლიან ფარისევლებს – ეთქვათ, არ ეთქვათ, ღირდა, არ ღირდა... იქნებ გადაეწყვიტათ კიდეც იმ დიდი საიდუმლოს გამხელა, რომელიც ზოგჯერ იჭვნეული გონებითაც სჯეროდათ, მაგრამ გულით არასოდეს მიუღიათ და მაინც მიერეკებოდნენ, მალავდნენ, მარხავდნენ ხსოვნის ხეობებში მიუღებელი ჭეშმარიტების ნაპერწკლებს, გულებს იციებდნენ, თავზე ნაცარს იყრიდნენ, გულგრილობის ქვებით ქოლავდნენ და მიმტევებლური ღიმილით ივიწყებდნენ ბავშვურ, სევდიან ლეგენდას.
ადამიანურ გონებას აცდენილი ჭეშმარიტება კი ასეული წლებია ჯიუტად მიდიოდა თავისი გზით. იერუსალიმის ღორღიანი ფერდობებიდან ტვიროსის ბამბუკიან ჭალებში ღამენათევი, დამასკოს ჭრელ ბაზრებში მოხეტიალე ხანძარივით გადადიოდა დახლიდან დახლზე, ფარდაგიდან ფარდაგზე, სასწორიდან სასწორზე... მიწურებში, ქოხმახებში, ღია ცისქვეშ, რიყის ქვით შემორაგულ უზარმაზარი ხეების ძირში ეძებდა, პოულობდა აუწონავ გულებს, სხივჩაუმქრალ თვალებს, ფიზიკური ტკივილებითა და ცხოვრებისეული შეჭირვებებით განაწამებ, უსასოო ადამიანებს...
რაც უფრო შორს მიდიოდა სამშობლოდან, მით უფრო მრავლდებოდა მრევლი. რაც უფრო უკან რჩებოდა ღაზასა და კესარიის მღვიმეები, მით უფრო ნდობით, თაყვანისცემით იკრავდა გულში სირიისა თუ ანტიოქიის მწვავე მზეზე დახრუკული უბრალო მოსახლეობა.
ერთ დროს ხმელთაშუა ზღვით მომავალ ამის შემსწრე დაწინაურებულ ვაჭრებს პორტისპირა ქალაქში ამბავი ჩაეტანათ, – ის უცნაური, ფეხშიშველა წინასწარმეტყველი, ძე ღვთისად რომ აცხადებს თავს, მალე თქვენამდეც ჩამოაღწევსო. ამის გამგონე ხალხმა თურმე მოსვენება დაკარგა. ტარსის სრუტეში იმ დღიდან იალქნიანი ნავები საგანგებოდ მორიგეობდნენ. მებადურებს მაღალ ანძებზე საზეიმოდ ჩამოეცვათ ტაფამუცელა ბრტყელი თევზები. სიოს მცირე წამოქროლებაზე პეშვისხელა ფარფლებით ისე მხიარულად ლაპლაპებდნენ სივრცეში, თითქოს წყლიდან თვითონ თევზები ამომხტარიყვნენ და საკუთარი ნებით ჩამოცმულიყვნენ ანძის კბილანებზე ლაყუჩებით – ოღონდ წამით მაინც მოეკრათ თვალი და იმ უცნაურ კაცს მისალმებოდნენ, ათასობით მშიერი რომ დააპურა ერთ მოწნულ გობზე დაყრილი მათი ცივსისხლიანი მონაგრით.
ზვიგენები კი ამჯერადაც უარს ამბობდნენ ნებაყოფლობით სიკვდილზე. ისევ ისე ღირსეულად, ღონივრად მიაპობდნენ ხმელთაშუა ზღვის მლაშე ტალღებს, ლურჯ სიღრმეში ზოლივით შეჭრილი მათი ზორბა ტანის სიმძიმე აძლიერებდა და მდორედ არწევდა ასაღელვებლად აგორებულ უზარმაზარ ზვირთებს.
ზვირთებთან შეჯახებით რეტდასხმულ