1
– დიდო ქალბატონო, მობრძანდით, საჭმელი მზად არის!
არაფერი უთქვამს. ხელჯოხზე დაყრდნობილი გაუნძრევლად იდგა. მივედი, ხელკავი გამოვდე, წამოვიყვანე და მაგიდასთან დავსვი. სამზარეულოში ჩავედი, მისთვის გამზადებული ლანგარი ამოვიტანე და წინ დავუდგი. საჭმელს დახედა, მაგრამ ხელი არ დააკარა. როცა ბურტყუნით კისერი წაიგრძელა, მივხვდი, რაც უნდოდა. ხელსახოცი ამოვიღე, გულზე ავაფარე, ყურებქვეშ გავუტარე და უკან შევუკარი.
– ამ საღამოს კიდევ რა გააკეთე? რა მოიგონე? – მკითხა.
– იმამბაილდი. გუშინ ხომ მოინდომეთ?
– სადილად არა გვქონდა?
თეფში მივუწიე. ჩანგალი აიღო, ცოტა გაქექა და ჭამა დაიწყო.
– დიდო ქალბატონო, სალათიც მანდვე გიდგათ, – ვუთხარი და სამზარეულოში დავბრუნდი. ერთი ბადრიჯანი გადმოვიღე, დავჯექი და ის იყო, ჭამა დავაპირე, რომ დამიძახა:
– რეჯეფ, მარილი! მარილი სად არის?
გამოვედი და დავანახვე, სამარილე იქვე, ხელის გაწვდენაზე ედგა.
– ეს რა წამოიწყე? როცა ვჭამ, სად მიდიხარ?
არ ვუპასუხე.
– ხვალ არ ჩამოდიან?
– ჩამოდიან, დიდო ქალბატონო, ჩამოდიან. მარილს რატომ არ აყრით?
– შენი საქმე არ არის! მაშ, ჩამოდიან?
– ხვალ, შუადღისას აქ იქნებიან. აკი დარეკეს.
– კიდევ რა გაქვს?
ნახევარი ბადრიჯანი უკან წავიღე, სუფთა თეფშზე ლამაზად დავდე ლობიო და მივუტანე. ზიზღით დახედა, აურ-დაურია. მე წავედი და ჭამა გავაგრძელე.
– პილპილი! – იყვირა ამჯერად, მაგრამ წავუყრუე.
– ხილი! – ისევ იყვირა.
ჯამით ხილი მივუტანე და წინ დავუდგი. გაძვალტყავებული, გალეული ხელი დაღლილი ობობასავით მძიმედ მოატარა ატმებზე, ბოლოს გააჩერა და თქვა:
– ყველა დამპალია. სად იშოვე? ძირნაყარია?
– დამპალი კი არა, მწიფეა, დიდო ქალბატონო. საუკეთესო ატამია, ბაყალთან ვიყიდე. ძირნაყარი როგორ იქნება, როცა აქ ატმის ხეები აღარ დარჩა...
ვითომ არც გაეგონოს, ერთი ატამი ამოირჩია. მე ლობიოს მივუბრუნდი. ამ დროს ისევ აყვირდა: – მომხსენი! რეჯეფ, სადა ხარ? ახლავე მომხსენი!
გამოვვარდი, მივირბინე და ხელსახოცს რომ ვხსნიდი, დავინახე, ნახევარი ატამი დაეტოვებინა.
– ჭერამი მაინც მომერთმია! მერე ამბობთ, მშიაო და ღამით მაღვიძებთ ხოლმე.
– მადლობა მომიხსენებია. ჯერ იქამდე არ მივსულვარ, ძირნაყარი ხილი ვჭამო. ეს მომხსენი!
ხელსახოცი მოვხსენი და პირი მოვწმინდე. კოპები შეიკრა. მერე რაღაც ლოცვასავით ჩაიბუტბუტა და წამოდგა.
– ზემოთ ამიყვანე!
დამეყრდნო. კიბეზე ასვლა დავიწყეთ. მეცხრე საფეხურზე შევჩერდით, სული მოვითქვით.
– ოთახები გაუმზადე? – მკითხა აქოშინებულმა.
– გავუმზადე.
– კარგი, ავიდეთ!
ასვლა გავაგრძელეთ. ბოლო საფეხურზე შედგა, – ცხრამეტი! მადლობა ღმერთსო, – თქვა და თავის ოთახში შევიდა.
– სინათლე აანთეთ, მე კინოში მივდივარ.
– კინოც მომინდომა! ამხელა კაცია და... არ დაიგვიანო.
– არ დავიგვიანებ!
ქვემოთ ჩავედი, ლობიოს ჭამა მოვათავე, ჭურჭელი დავრეცხე, წინსაფარი მოვიხსენი, ჰალსტუხი მეკეთა, პიჯაკი ავიღე, საფულეც მოვისინჯე და გამოვედი.
ზღვიდან გრილი ნიავი უბერავდა და ლეღვის ფოთლებს აშრიალებდა. მესიამოვნა. ბაღის კარი გამოვიხურე. პლაჟისაკენ წავედი. ერთხანს ჩვენი ბაღის კედელს მივუყვებოდი. ის რომ დამთავრდა, ქვაფენილი და ბეტონის სახლები დაიწყო. სახლების აივნებზე და პატარა, ვიწრო ეზოებში ტელევიზორები გამოუტანიათ, სხედან და ახალ ამბებს უყურებენ, უსმენენ. ქალები მაყლებთან ტრიალებენ, ისინი ვერ მხედავენ. ხორცი იწვის, ბოლი დგას. მაინტერესებს, როგორ ცხოვრობენ ოჯახები. დაზამთრდება და ყველანი გაიკრიფებიან, აქ აღარავინ დარჩება. დადიხარ ცარიელ ქუჩებში და საკუთარი ფეხის ხმა გაკრთობს. შემცივდა. პიჯაკი ჩავიცვი, მეზობელ ქუჩაზე გადავუხვიე.
სასაცილოა! ყველანი ერთსა და იმავე დროს უყურებენ ტელევიზორს, საჭმელადაც ერთად სხდებიან.
მიხვეულ-მოხვეულ ქუჩებში დავეხეტები. პატარა მოედანზე გამავალი ქუჩის კიდეს მანქანა მიადგა. იქიდან სტამბოლიდან ჩამოსული დაღლილი ქმარი გადმოვიდა. დიდი ჩანთა გადმოათრია. შეწუხებული ჩანდა – სანოვაგე მოჰქონდა, უკანასკნელი ცნობების ყურებისას უნდა ეჭამათ და დააგვიანა.
როცა სანაპიროს მივუახლოვდი, ისმაილის ხმა მომესმა:
– ეროვნული ლატარია! ექვსი დღეღა დარჩა!
ვერ დამინახა. მეც თვალი ავარიდე. რესტორნის მაგიდებს შორის დადიოდა. ერთ მაგიდასთან მიიხმეს. მივიდა, დაიხარა და თეთრკაბიან, ბაბთიან გოგონას ლატარიის ბილეთების დასტა გაუწოდა. გოგონა მოკრძალებით ირჩევს, მისი მშობლები კმაყოფილები ჩანან, იღიმებიან. ზურგი შევაქციე. ხმა რომ ამომეღო, ისმაილი დამინახავდა, კოჭლობით მოირბენდა და მეტყოდა: აბი, ჩვენსა რატომ არ მოდიხარო? მეც ვუპასუხებდი: ისმაილ, შორს ცხოვრობთ, თანაც – აღმართზე-მეთქი. დიახ, მართალი ხარო, – მეტყოდა, – დოღან ბეის მოცემული ფულით აქ, ზღვასთან, უნდა მეყიდა მიწა და არა იმ აღმართზეო. სადგურთან ახლოს იყო და იმიტომ ვარჩიე იქაურობა, არადა, ახლა მილიონერი ვიქნებოდიო. დიახ, დიახ, სულ ერთი და იგივე... მისი ლამაზი ცოლიც კრინტს არა ძრავს, უსიტყვოდ შემოგვჩერებია. რისთვის მივიდე?
ჩუქება
