ნაწილი პირველი - თავი პირველი -
გალიფმა რუია პირველად რომ ნახა
„ნუ იყენებთ ეპიგრაფს. იგი ნაწარმოებში საიდუმლოს კლავს!“
აადლი
„და თუ ის მაინც უნდა მოკვდეს, საიდუმლოც შენ მოკალ და
საიდუმლოს გამყიდველი ცრუ წინასწარმეტყველიც!“
ბაჰთი
ოთახის სასიამოვნო რბილ სიბნელეში ლურჯ, კუბოკრულ საბანში გახვეული რუია პირქვე იწვა და ტკბილ ძილს მისცემოდა. ზამთრის დილა თენდებოდა – თითო-ოროლა მანქანა და ძველი ავტობუსი ამოძრავებულიყო, ფოღაჩების
დამტარებლის შეძახილებს სალეფის
გამყიდველის კასრის კაკუნი ერწყმოდა, სამარშრუტო ტაქსების გაჩერებიდან კი მეთვალყურის სასტვენის ხმა ისმოდა. ლურჯი ფარდების გამო ზამთრის მკრთალ სინათლეს ტყვიისფერი დაჰკრავდა. ნამძინარევი გალიფი ცოლს მიაშტერდა – რუიას ნიკაპი ბალიშში ჩაერგო. ვინ იცის, რა ხდებოდა ახლა მის გონებაში.
მეხსიერება ბაღს ჰგავსო, წერდა ერთხელ ჯელალი თავის საგაზეთო სვეტში.
„რუიას ბაღები, რუიას ბაღები... ნუ ფიქრობ, ნუ, თორემ ეჭვები არ მოგასვენებს!“
მაგრამ ცოლის შუბლის შემყურე გალიფი მაინც ჩაფიქრდა.
უშფოთველ ძილში ჩაძირული რუიას მიუწვდომელი გონების მზიანი ბაღის ტირიფებს, აკაციებსა და ვარდებს შორის გასეირნება ინატრა. დარცხვენილსა და შეშინებულს თვალწინ ის სიფათები დაუდგა, სავარაუდოდ სეირნობისას რომ გადააწყდებოდა: „შენც აქა ხარ? გამარჯობა!“ კარგად ნაცნობი უსიამოვნო მოგონებების გარდა, სრულიად მოულოდნელი მამაკაცების აჩრდილების წარმოდგენამ გული ატკინა: „მაპატიე, ძმაო, შენ ჩემს ცოლს საიდან იცნობ?“ „სამი წლის წინ გავიცანი თქვენს სახლში“; „ალადინის დუქანში მოდის ჟურნალებს რომ ყიდულობდა“; „ერთ სკოლაში ვსწავლობდით“; „კინოთეატრის შესასვლელში ხელიხელჩაკიდებულები რომ იდექით...“ არა, ეგებ რუიას მოგონებები არც ასეთი ხალხმრავალი და დაუნდობელი იყო?! შესაძლოა, მისი მეხსიერების ჩაბნელებული ბაღის ერთადერთ ნათელ წერტილში ახლა რუია და გალიფი ნავით სეირნობდნენ. რუიას ოჯახის სტამბოლში ჩამოსვლიდან ექვსი თვის შემდეგ გალიფსა და რუიას ყბაყურა დაემართათ. მაშინ ხან გალიფის დედას, ხან რუიას დედას – ულამაზეს ბიცოლა სიუზანს, ხანაც ორივეს ერთად ბავშვები ჭანჭყარა ავტობუსით ბებექში ან თარაბიაში
ნავით სასეირნოდ დაჰყავდათ. იმ წლებში ინფექციურ სნეულებებზე უკვე ბევრი რამ იცოდნენ, მაგრამ წამლები ნაკლებად იშოვებოდა; ამასთან, ითვლებოდა, რომ ბოსფორის სუფთა ჰაერი ყბაყურას უხდებოდა. დილაობით ლივლივა ზღვაზე კეთილი ნაცნობი მენავის თეთრი ნავი ელოდებოდათ. ქალები კიჩოზე სხდებოდნენ, რუია და გალიფი მენავის უკან, ცხვირზე გვერდიგვერდ ჩამოსკუპდებოდნენ ხოლმე და ხელებსა და ფეხებს წყალში ატყაპუნებდნენ. წყლის ზედაპირზე წყალმცენარეები, მაზუთის შვიდფერი ლაქები და გაზეთის ნაგლეჯები დაცურავდა, რომლებზეც ჯელალის წერილის დანახვას ცდილობდნენ.
რუია პირველად რომ ნახა (ყბაყურამდე ექვსი თვით ადრე), სასადილო მაგიდაზე შემოდგმულ ტაბურეტზე დასკუპებულ გალიფს დალაქი თმას კრეჭდა. პარიკმახერი, ულვაში დუგლასისას
რომ მიუგავდა, ბაბუას გასაპარსად კვირაში ხუთჯერ მათთან სახლში დადიოდა. ეს ის დრო იყო, არაბისა და ალადინის დუქნების წინ ყავის რიგები რომ იდგა, ნეილონის წინდები მხოლოდ გადამყიდველებთან იშოვებოდა და სტამბოლში 56-ე მოდელის „შევროლეების“ რაოდენობა დღითი დღე მატულობდა. იმავე პერიოდში გალიფი დაწყებით სკოლაში შევიდა და გაზეთ „მილიეთის“
მე-2 გვერდზე სელიმ ქაჩმაზის ფსევდონიმით დაბეჭდილ ჯელალის სტატიებს ინტერესით კითხულობდა. წერა-კითხვა უკვე იცოდა – 2 წლით ადრე ბებიამ ასწავლა. სასადილო მაგიდას მიუსხდებოდნენ ხოლმე და ბებია ჩახლეჩილი ხმით უდიდეს საოცრებაზე უყვებოდა – როგორ უყვარდებოდათ ასოებს ერთმანეთი. ბებიას პირში მუდმივად „ბაფრა“
ჰქონდა გაჩრილი, რომლის კვამლისგან გალიფს თვალები ეცრემლებოდა, „დედაენაში“ დახატული უზარმაზარი ცხენი კი ლურჯ ფერს იკრავდა და ცოცხლდებოდა. ცხენი, რომელსაც ქვეშ „ცხენი“ ეწერა, წყლის კოჭლი დამტარებლისა და ქურდი მეძველმანის ურმებში შებმულ გაძვალტყავებულ ცხენებზე გაცილებით დიდი იყო. მაშინ გალიფს ძალიან უნდოდა, ეს ვეებერთელა ბედაური ჯადოსნური სითხით გაეცოცხლებინა. მოგვიანებით კი, როცა პირდაპირ მეორე კლასში დაჯდომის უფლება არ მისცეს და სკოლაში ანბანის სწავლა ხელახლა მოუხდა, ეს ნატვრა უკვე სულელურად ეჩვენებოდა.
ბაბუას მაშინ, დაპირებისამებრ, ბროწეულისფერ ბოთლში ჩასხმული ჯადოსნური სითხე რომ მოეტანა, გალიფი მას I მსოფლიო ომის ცეპელინების, ზარბაზნებისა და ტალახში ამოსვრილი გვამების ფოტოებით სავსე ძველ და დამტვერილ ჟურნალ „Iლლუსტრატიონ“-ებს, ბიძია მელიჰის მიერ პარიზიდან და მაროკოდან გამოგზავნილ ღია ბარათებს, ვასიფის მიერ გაზეთ „დუნიადან“ ამოჭრილი მეძუძური ორანგუტანის სურათსა და ჯელალის მიერ ასევე გაზეთებიდან ამოჭრილ უცნაურ სახეებს დაასხამდა. მაგრამ ბაბუა გარეთ უკვე წვერის გასაპარსადაც აღარ გადიოდა, მთელ დღეს შინ ატარებდა, თუმცა საგარეოდ კი ეცვა – თავისივე წვერივით ტყვიისფერი, ფართოსაყე ლოიანი ძველი ინგლისური პიჯაკი, გაცრეცილი შარვალი და ზონრის ფორმის „კლერკის გალსტუკი“ (ამ სიტყვას ასე მამა გამოთქვამდა. დედა ყოველთვის „ჰალსტუხს“ ამბობდა, ალბათ იმიტომ, წარმოშობით გაცილებით უფრო მდიდარი ოჯახიდან რომ იყო). დედა და მამა ბაბუას ისე იხსენიებდნენ, როგორც ძველ, ბათქაშჩამოცვენილ ხის სახლს, ნელ-ნელა რომ ინგრევა. ცოტა ხანში ბაბუა
ჩუქება
