დები მისი გადარჩენის იმედი ამჯერად აღარავის ჰქონდა: ეს უკვე მესამე შეტევა იყო. ყოველ საღამოს ჩავუვლიდი ხოლმე სახლს (ეს ამბავი არდადეგების დროს მოხდა) და ფანჯრის განათებულ ოთხკუთხედს ვაკვირდებოდი, საიდანაც ყოველთვის თანაბარი, მკრთალი შუქი გამოდიოდა. რომ მომკვდარიყო, სანთლების ანარეკლს დავინახავდი-მეთქი ჩამუქებულ ფარდაზე, ვფიქრობდი მე, რადგან ვიცოდი, რომ ორი სანთელი აუცილებლად უნდა ენთოს მიცვალებულის თავთით. ხშირად მეტყოდა ხოლმე, დიდი ხნის სიცოცხლე აღარ მიწერიაო, მაგრამ მისი სიტყვების არა მჯეროდა, ახლა კი ვიცი, რომ მართალს ამბობდა. ყოველ საღამოს, ფანჯარას რომ შევცქეროდი, ჩუმად ვიმეორებდი სიტყვას „დამბლა“. ეს სიტყვა ჩემს ყურში ყოველთვის უცნაურად ჟღერდა, როგორც „გნომონი“ ევკლიდესთან ან „სიმონია“ კატეხიზმოდან. ახლა კი რომელიღაც ბოროტი და ცოდვილი სულის სახელივით ჩამესმოდა, მაკრთობდა და მაშინებდა, მაგრამ ვერ ვძლევდი სურვილს ახლოს მივსულიყავი და ჩემი თვალით მენახა მისი მომაკვდინებელი მოქმედება.
ბებერი კოტერი ბუხრის პირას იჯდა და ჩიბუხს ეწეოდა, როცა მე სავახშმოდ ჩავედი ძირს. ვიდრე დეიდაჩემი ფაფას მისხამდა, მან, თითქოს შეწყვეტილ საუბარს განაგრძობსო, თქვა:
– არა, ვერ ვიტყვი, რომ ის მართლაც... მაგრამ, რაღაც უცნაური რამ სჭირდა...მე მგონია... – და იგი ჩიბუხის პლაკუნს მოჰყვა, რათა დრო მოეგო და სათქმელი მოეფიქრებინა. გამოჩერჩეტებული ბებერი! პირველად რომ გავიცანი, მაინც უფრო ჭკვიანი ჩანდა, არყის გამოხდის ხერხებს გვაცნობდა, მაგრამ მე მალე მომბეზრდა მისი დაუსრულებელი ლაქლაქი ერთსა და იმავეზე.
– ამ საკითხზე მე საკუთარი შეხედულება მაქვს, – თქვა მან.
– ჩემი აზრით, ეს იყო ერთი იმ იშვიათ შემთხვევათაგანი... თუმცა, რა იცი კაცმა, ძნელი სათქმელია...
აქ ისევ ჩიბუხი ააპლაკუნა, მაგრამ თავისი შეხედულება მაინც არ გაგვიზიარა. ბიძამ შენიშნა ჩემი გაოცებული მზერა და მითხრა:
– ჰო, შენი მოხუცი მეგობარი გარდაიცვალა, ვიცი, გეწყინება.
– ვინ? – ვკითხე ბიძაჩემს.
– მამა ფლინი.
– მოკვდა?
– მოკვდა. სწორედ ახლა გვითხრა მისტერ კოტერმა; მისი სახლის წინ ჩამოუვლია.
ვიცოდი, რომ ყველა მემიყურებდა და ჭამა განგვაგრძე, თითქოს ამ ამბავს ჩემთვის არავითარი მნიშვნელობა არ ჰქონდა. ბიძაჩემმა მისტერ კოტერს აუხსნა:
– განსვენებული და ეს ჩვენი ბიჭი დიდი მეგობრები იყვნენ. მამა ფლინმა ბევრი რამ ასწავლა პატარას, ამბობენ, ძალიან უყვარდაო.
– აცხონოს ღმერთმა, – სასოებით წარმოსთქვა დეიდამ. მისტერ კოტერი ერთხანს უსიტყვოდ მიყურებდა. ვგრძნობდი მისი მძივივით მრგვალი, შავი თვალების მზერას, მაგრამ თეფშიდან თავი მაინც არ ამიღია. მერე ისევ თავის ჩიბუხს მიუბრუნდა და, ბოლოს, გულმოსულმა, ბუხარში ჩააპურჭყა.
– მე პირადად, ჩემს ბავშვებს ასეთ კაცთან მეგობრობის ნებას არ დავრთავდი.
– მაგით რისი თქმა გნებავთ, მისტერ კოტერ? – ჰკითხა დეიდამ.
– იმისი, რომ ბავშვისათვის ეს საზიანოა. – უპასუხა კოტერმა.
– მე თუ მკითხავთ, პატარა ბიჭმა თავის ტოლებთან ერთად უნდა ირბინოს და ითამაშოს, და არა... მართალს ვამბობ თუ არა, ჯეკ?
– მეც მაგ აზრისა ვარ, – თქვა ბიძაჩემმა, – სჯობს თავის ქერქში დაეტიოს. სულ იმას ვეუბნები, ცოტა გაინძერი, ივარჯიშე-მეთქი, მაგრამ ვის ესმის? მაგოდენა ღლაპი რომ ვიყავი, ზამთარ-ზაფხულ, ყოველ ცისმარე დილით ცივ წყალში ვბანაობდი. იმიტომაც მომყვა აქამდე ჯანი. სწავლა-განათლება, იცოცხლე, კარგი საქმეა, მაგრამ, იქნებ მისტერ კოტერს ის ცხვრის ბარკალი გაესინჯა? – მიუბრუნდა იგი დეიდაჩემს.
– არა, არა, გმადლობთ, ნუ შეწუხდებით, – იუარა კოტერმა. დეიდამ განჯინიდან ლანგრით გადმოიღო ხორცი და მაგი-
დაზე დადგა.
– მაინც, რატომ გგონიათ, ბატონო, რომ ეს მავნეა ბავშვებისათვის? – ჰკითხა მან მისტერ კოტერს.
– დიახ, ჩემო კარგო, ბავშვისათვის ეს საზიანოა, და აი, რატომ: ყმაწვილის გონება ჯერ მოუმწიფებელია და როცა ბავშვი ამგვარ რასმე ხედავს, როგორ გგონიათ, მასზე არ იმოქმედებს? პირი ფაფით გამოვიტენე, რადგან შემეშინდა, სიბრაზისაგან
არაფერი წამომცდენოდა. ბებერი, წითელცხვირა რეგვენი!
იმ ღამეს გვიან დამეძინა. მართალია, ძალიან გაბრაზებული ვიყავი ბებერ კოტერზე, ბავშვად რატომ მთვლის-მეთქი, მაგრამ მაინც დიდხანს ვიმტვრევდი თავს, რათა მისი გადაკრული სიტყვების აზრი გამეგო. ოთახის სიბნელეში მეჩვენებოდა, რომ კვლავ ვხედავდი დამბლადაცემულის გახევებულ, მიწისფერ სახეს. თავზე წავიხურავდი საბანს და ვცდილობდი შობის დღეებზე მეფიქრა, მაგრამ მიწისფერი სახე თვალიდან არ მშორდებოდა, განუწყვეტლივ ჩურჩულებდა, და მე მივხვდი, რაღაცის მონანიებას ლამობდა. ვგრძნობდი, როგორ ინთქმებოდა ჩემი სული ცოდვასავით ტკბილ ზმანებებში, იქ კი ისევ მიწისფერი სახე მიდარაჯებდა. ის აღსარებას მეუბნებოდა ნელი ჩურჩულით და ვერ გამეგო, რატომ იღიმებოდა გამუდმებით, ან რატომ მოსდგომოდა ტუჩებზე დორბლი. მერე გამახსენდა, რომ მოხუცი დამბლით გარდაიცვალა და ვიგრძენი, როგორ საწყალობლად გავიღიმე
ჩუქება
