ბრუნო აღმოჩენას აკეთებს
ერთხელ სკოლიდან დაბრუნებული ბრუნო ძალიან გააკვირვა თავის საძინებელში მოახლის, მარიას აღმოჩენამ. ქალს, რომელიც მუდამ თავდახრილი დააბიჯებდა და მზერას არასოდეს აშორებდა ხალიჩას, გარდერობიდან მთელი მისი ნივთები, თვით გარდერობის უკან გადამალულებიც კი, გამოჰქონდა და ხის ოთხ უზარმაზარ ყუთში ალაგებდა. არადა, ეს სამალავი ბრუნოს ეკუთვნოდა და იქ არავის არაფერი ესაქმებოდა.
– რას აკეთებ? – რამდენადაც შეძლო, ზრდილობიანად ჰკითხა ბრუნომ. მართალია, სულაც არ მოეწონა, მის ნივთებში რომ ვიღაც იქექებოდა, მაგრამ დედა ყოველთვის არიგებდა, მამას არ მიჰბაძო და მარიას პატივისცემით მოექეციო, – ხელი არ ახლო ჩემს ნივთებს!
პასუხად მარიამ მხოლოდ თავი გაიქნია და ბიჭს ზურგს უკან, კიბეზე ანიშნა, სადაც, სწორედ იმ წუთში, დედა გამოჩნდა – მაღალი ქალი, გრძელი წითური თმით, მუდამ ბადით რომ იკრავდა კეფაზე. ახლა ის ნერვიულად იმტვრევდა ხელებს, თითქოს რაღაც ისეთი მომხდარიყო, რისი თქმაც არ უნდოდა, ან უარესი – რაღაც ისეთი, რისი დაჯერებაც კი არ სურდა.
– დედა, – წამოიძახა ბრუნომ და მისკენ დაიძრა, – რა ხდება? რა ესაქმება მარიას ჩემს ნივთებთან?
– ბარგს ალაგებს, – აუხსნა დედამ.
– ბარგს? – გაიმეორა ბრუნომ და გონებაში სწრაფად გადაავლო თვალი უკანასკნელ დღეებში მომხდარ მოვლენებს, რათა გაეხსენებინა, განსაკუთრებით ხომ არ იცელქა, ან იქნებ მშობლებისგან აკრძალული სიტყვები წამოსცდა და დასასჯელად აგზავნიდნენ სადმე? ვერაფერი გაიხსენა. პირიქით, ბოლო რამდენიმე დღე ყველას წესიერად ექცეოდა და არც რაიმე ოინი მოუწყვია.
– რატომ? – იკითხა ოდნავ დამშვიდებულმა, – რა ჩავიდინე?
ამასობაში დედა თავის საძინებელში შევიდა, მაგრამ იქ ლარსი, მათი მსახურთუხუცესი დახვდა – მის ბარგსაც ალაგებდნენ. ქალმა ამოიოხრა და გაღიზიანებულმა კიბეზე დაბრუნებამდე ხელი ჩაიქნია. ბრუნო უკან მიჰყვა – ჩანდა, იოლად დანებებას არ აპირებდა.
– დედა, – ჩააცივდა ის, – რა ხდება? სადმე გადავდივართ?
– გამომყევი, – დედა ფართო სასადილო ოთახისკენ გაუძღვა, სადაც წინა კვირას მათთან ფიურიმ ისადილა, – ქვემოთ დაგელაპარაკები.
ბრუნომ კიბეზე ისე სწრაფად ჩაირბინა, რომ დედას გაასწრო და სასადილო ოთახში დალოდებაც კი მოუწია. როცა ქალი შევიდა, ბიჭმა წუთით უსიტყვოდ შეათვალიერა ის. გაიფიქრა, როგორც ჩანს, ამ დილით მაკიაჟი ვერ გაიკეთა, რადგან უპეები ჩვეულებრივზე მეტად გასწითლებიაო. თვითონაც სწორედ ასე ჩაუწითლდებოდა ხოლმე თვალები, როცა ცელქობის ან რამე ხიფათში გახვევის გამო იტირებდა.
– ნუ ღელავ, ბრუნო, – უთხრა დედამ, თან იმავე სავარძელში ჩაჯდა, რომელშიც წინა კვირას მშვენიერი ქერათმიანი ქალბატონი იჯდა, ფიურისთან ერთად რომ ესტუმრათ და სანამ მამა კარს მოხურავდა, ბრუნოს ხელიც კი დაუქნია, – სინამდვილეში, მშვენიერი თავგადასავალი გელის.
– რა ხდება? – იკითხა ბიჭმა, – სადმე მგზავნით?
– არა, მხოლოდ შენ არ მიდიხარ, – დედა თითქოს გაღიმებას აპირებდა, მაგრამ გადაიფიქრა, – ყველანი მივემგზავრებით. მამაშენი და მე, გრეტელი და შენ. ოთხივენი.
ბრუნო ნათქვამზე დაფიქრდა და მოიღუშა. სულაც არ იდარდებდა, თუ გრეტელს სადმე გაგზავნიდნენ – იგი ხომ უიმედო შემთხვევა იყო და პრობლემების მეტი არაფერი მოჰქონდა. უსამართლობად ეჩვენებოდა, რომ ყველა მას უნდა გაყოლოდა.
– კი მაგრამ, სად? – იკითხა მან, – მაინც სად მივდივართ? რატომ არ შეგვიძლია, აქ დარჩენა?
– მამაშენის სამსახურის გამო. ხომ იცი, როგორი მნიშვნელოვანი სამსახური აქვს?
– დიახ, რა თქმა უნდა, – თავი დაუქნია ბრუნომ. რასაკვირველია, იცოდა – სახლში ყოველთვის უამრავი სტუმარი ირეოდა – კაცები სამხედრო უნიფორმებით, ქალები კი საბეჭდი მანქანებით (ამ ნივთების შეხებას უკრძალავდნენ, ჭუჭყიანი ხელები გაქვსო) – და ყველანი დიდი მოწიწებით ეპყრობოდნენ მამას. ერთმანეთს ეუბნებოდნენ, „შორს წავაო“, რადგან „ფიურის მასთან დაკავშირებით დიდი გეგმები აქვსო“.
– და ზოგჯერ, როცა ვინმე ძალიან მნიშვნელოვანია, – აგრძელებდა დედა, – მისი უფროსი სხვაგან აგზავნის, იქ, სადაც განსაკუთრებული საქმეა გასაკეთებელი, რომლის შესრულებასაც ყველას ვერ ანდობ.
– რა საქმე? – დაინტერესდა ბრუნო, რადგან, სიმართლე რომ ითქვას, წარმოდგენა არ ჰქონდა, რას აკეთებდა მამამისი.
ერთხელ სკოლაში მამებზე საუბრობდნენ. კარლმა თქვა, მამაჩემი მემწვანილეაო. ეს სიმართლე იყო, ბრუნომ იცოდა, რომ მეგობრის მამას მართლაც მწვანილის მაღაზია ჰქონდა ქალაქის ცენტრში. დანიელმა თქვა, მამაჩემი მასწავლებელიაო, და ესეც მართალი იყო – ის ასწავლიდა უფროსკლასელებს, რომლებისგანაც, უმჯობესი იყო, თავი შორს დაგეჭირა. მარტინმა კი თქვა, მამა მზარეულიაო. ბრუნომ იცოდა, ესეც მართალი იყო, რადგან როდესაც შვილის წასაყვანად მოდიოდა ხოლმე, მარტინის მამას ყოველთვის თეთრი ხალათი ეცვა და
ჩუქება
