დუმდა წუთისოფელი...
დუმდა ზეცა და დუმდა დედამიწა.
ძეხორციელი არ ჭაჭანებდა ნისლიან უდაბნოში.
არარა სუნთქავდა და არარა ფეთქავდა.
იყო სიჩუმე, უძრაობა და სიმშვიდე.
ზეციდან ღმერთი დაჰყურებდა მიწას, მიწიდან სატანა ასცქეროდა ზეცას და ჰაერში, კოსმოსური მტვერივით იფანტებოდა ადამიანი.
. . .
ბერი იოანე, კახეთის ბაგრატიონთა პირდაპირი შთამომავალი იყო დედით, მამის მხრიდან კი ჩოლოყაშვილთა დიდებული გვარის ამ შტოს, ასევე შეუბღალველი ჰქონდა მრავალსაუკუნოვანი სისხლი მიუხედავად იმგვარივე ძნელბედობისა, როგორი ძნელიც იყო ბედი ამ გვარის საგანმგებლო კუთხისა, დაუსრულებლად ნაოხრალი ყიზილბაშური თუ რუსული მახვილისა და ზარბაზნისაგან, მაგრამ თუ გარეშე მარბიელმა ვერაფერი დააკლო ამ გვართა არსებობას, იოანეს, თითქოსდა უშფოთველი ცხოვრებისას წამოეწია წინაპართაგან განვლილი ტანჯვა-ვაება და საუკეთესო განათლება მიღებულს ეროვნულ თუ უცხოეთის სასწავლებლებში და ჯერ კიდევ მეტისმეტად ახალგაზრდასაც, ისეთი ღრმა გულამრეზილობა შეეყარა, რომ თავბედს იწყევლიდა ყოველ საღამოს შინ, საკუთარ თავთან დაბრუნებული; ძირძველ და სამწუხაროდ, რუსული მზაკვრული პოლიტიკით ჩანერგილ ცრუ ტრადიციებზეც აღზრდილისათვის, იმდენად მეტისმეტი აღმოჩნდა ქვეყნის ისევ, ძლივსმოპოვებული დამოუკიდებლობის თანმდევი ფასეულობათა ცვლა, დავიწყებულის გახსენება თუ ახლის შემოღება მორალურ, გენდერულ, მონოპოლიურ, პიროვნულ და საერთოდ, ცხოვრების ყოველ წვრილმანში რომ თავისუფლების ძალუმი ფეთქვით თავზარდაცემულმა ერთხელაც, როდესაც აღსარების ჩაბარების შემდეგ მოძღვართან განმარტოვდა, იმდენად ღრმა და გადაულახავ ტკივილთა კორიანტელი დაატრიალა ირგვლივ რომ მხოლოდ მაშინღა მობრუნდა სააქაოს, როდესაც შეამჩნია თუ როგორ მალიმალ იწერდა პირჯვარს თვალებგაფართოებული და წამოწითლებული მამაო. მან მხურვალედ მოუბოდიშა მოძღვარს თავშეუკავებლობისათვის და ხელებში ჩარგო თავი, მაგრამ როდესაც მამაომ ჯერ ჭოჭმანით, ბოლოს კი დაბეჯითებითაც ურჩია რომ ,,ეფიქრა ეკლესიის წიაღში გადასახლებაზე“, თითქოს იმ წამს დაიბადაო ისე დააფჩინა პირი, სახე მოემანჭა, თითები დაეგრიხა და მოძღვრის ხელს წატანებულმა, ქვითინით დაუკოცნა მაჯა, თუმცაღა იმარჯვა მანამდე მამაომ და სასოებათა სასოებითაც გარდასახა პირჯვარი ცოტაც და შეშლილობამდე აღფრთოვანებულს.
იმ საღამოს, დიდხანს იდგა სარკის წინ იოანე და ყურადღებით ათვალიერებდა საკუთარ ანარეკლს, თვით ეს დახვეწილი, სანდომიანი ნაკვთები, დიდრონი ღვინისფერი თვალები, კოლხური, ჩამოქნილი ცხვირი და ვნებიანი, მაგრამ არისტოკრატული ტუჩებიც კი ეზიზღებოდა ახლა, ჩვეულებრივ, სულ ოდნავ უთრთოდა ღარიანი ნიკაპი და ძვალ-რბილში გამჯდარი გულგრილობისაგან ჩამოყრილი მხრები, მკლავები და მოდუნებული ტანი თითქოსდა აღარც ეკუთვნოდნენ მას და ასეც იყო, რახან ასე სურდა უკვე. ერთი კვირის წინ ამქვეყნიურობისადმი ზიზღი, კიდევ უფრო გაზარდა ლელას უარმა, ხოლო ინფორმაციამ რომ ის უკვე გიორგის დანიშნული იყო, ყველა და ყველაფერი საბოლოოდ შეაძულა ლელას ჩათვლით, მითუმეტეს რომ მუდამ აღიზიანებდა მისი მფარველური, თვალშისაცემად მზრუნველი დამოკიდებულება, ოღონდ ამის გამო სულაც არ აძლევდა შენიშვნას მოკლე კაბების, ღრმა დეკოლტეს თუ ვიწრო ჯინსებისათვის. გარემომცველი სივრცისადმი ღრმა აგრესია, საუკეთესო აღზრდის წყალობით არც არასოდეს მჟღავნდებოდა მისგან და მუდამ თავაზიანი, ამიტომაც ქმნიდა ხოლმე უხერხულ ვითარებას გამომსახველობისა და წარმოთქმულის კონტრასტულობით. როდისროდის ოთახიდან გავიდა წარბებშეკრული და იმგვარად პირმოკუმული, მკაცრად მიღებული გადაწყვეტილების დასაცავად მზადებისას რომ ახასიათებს ადამიანთა დიდ ნაწილს, მამამისის კაბინეტს მიაშურა, მის პირდაპირ სავარძელზე ჩამოჯდა და მორიდებით, მაგრამ კატეგორიულად აუწყა რომ აღარ აინტერესებდა ,,საერო ცხოვრების არანაირი სფერო' და სურდა, ,,ეკლესიის წიაღში“ ეპოვა თავისი ადგილი, ხოლო როდესაც ერთადერთი ვაჟიშვილის სიტყვებით გაოგნებული მშობლის სახე დაათვალიერა, მეტი სიცხადე შეიტანა თავის ნათქვამში: ,,ბერად უნდა აღვიკვეცო“ და ამ სიტყვების შემდეგ ორი წელი ებრძოდა ოჯახს და სანათესაოს, ვაჟკაცურად გაუძლო ყოველგვარ ზეწოლას და ბოლოსდაბოლოს, მოიპოვა თუ არა ნებართვა იმ დღესვე მიაშურა მოძღვარს და ბედნიერებისაგან თვალებგაბრწყინებულმა აუწყა თავისი მზად ყოფნა მორჩილებისათვის, ოღონდაც კი მიეღო საბერო კურთხევა. სამი წელი, აჭარის მიყრუებულ სოფელში ეწეოდა მორჩილებას და სამად სამჯერ თუ ჩავიდა ახლობლების მოსანახულებლად თბილისში, ხოლო ფეხშიშველმა და ზეციური შუქით თვალებგაცისკროვნებულმა იმდენად მონუსხა განურჩევლად ყველა ირგვლივ რომ აზრადაც არავის მოსვლია სიტყვის დაძვრა საამქვეყნოდ მის მოსაბრუნებლად და აი, ბერად აღკვეცილი მალევე შეუდგა საბერძნეთის ერთერთ მომცრო ნახევარკუნძულზე მოქმედ უძველეს მონასტერში ღვთისადმი იმდენად განწირულ მსახურებას რომ თვით ყველაზე ღრმად მორწმუნეთაც კი აგდებდა საგონებელში ფანატიზმამდე არცთუ შორს ყოფნით.
ჩუქება
