მდგმურები
ომის დამთავრების შემდეგ, ბათუმის ზღვისპირა ბაღში ხშირად შეხვდებოდით შუახნის კაცს, რომელიც თითქმის ყოველდღე მოდიოდა და იმ ხეივანში სეირნობდა, სადაც ლაღად რტოგაშლილი მაგნოლიები იდგა. აგვისტოშიც კი გრილოდა ბაღში. ზღვის ხმა, შორიდან რომ მოისმოდა, სიგრილეს სახლივით მყუდროს ხდიდა.
კაცს ავადმყოფის იერი ედო. მისი ცისფერი თვალები, ჭაში ჩაცვენილი ვარსკვლავებივით, სიღრმიდან იცქირებოდნენ, გამხდარ პირისახეს ოდნავ შესამჩნევი სიწითლე დაჰკრავდა ზაფხულის გულუხვი მზის წყალობით.
ის აქვე ცხოვრობდა. ქუჩას ფრთხილად და აუჩქარებლად გადმოჭრიდა, ცალ ფეხს ითრევდა, თითქოს ფეხსაცმელზე ლანჩა აძრობია და სიარულს უშლისო. ხელში ყოველთვის გაზეთი ეჭირა, თუმცა ბაღში მის წაკითხვას ვერ ახერხებდა. ხის ძირას, მერხზე ჩამომჯდარი, ისე მოითენთებოდა, არაფრის თავი აღარ ჰქონდა, გარდა ფიქრისა, ესეც ფიქრი იყო თუ სიზმარი, არ იცოდა, ისე ჰგავდა ფიქრი სიზმარს.
მზე, ღვინოსავით ნელ-ნელა, მაგრამ ჯიუტად ათრობდა, თვითონაც არ უძალიანდებოდა. ჩრდილში თუმცა მზე ვერ აღწევდა, მაგრამ მისი სუნთქვა ხელებსა და ფეხებს უთუთქავდა.
კაცს მუხლებზე გაშლილი გაზეთი ედო. გამხდარი, გრძელი ხელის მტევანი გაზეთისათვის დაეფარებინა, თითქოს გამვლელების ცნობისმოყვარე თვალს უმალავსო. ხელის ზურგზე ჭიანჭველა დაცოცავდა, კაცი ვერ გრძნობდა. ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს რაღაცას უსმენსო, შორეულსა და გაურკვეველს.
რაზე ფიქრობდა ნეტავ? ვერაფრით იხსენებდა გაწყვეტილ ფიქრსა თუ სიზმარს.
ჩაბნელებული სადგური ლტოლვილებით იყო სავსე...
არა!
მარტის მზიანი დღე იყო.
ჩუქება
