კორეული სანდლები
– ესე იგი, ვაფშე არ მიყვარდა რა. არადა, მაყუთი ქონდა ჩემოდნებით. აი, ცოტაზე მაინც რო მყვარებოდა, ხო გავყვებოდი... მაგრამ მე მაშინ ეგრე არ ვიცოდი! სუ პადარკებით მოდიოდა: დუხები გინდა, მზის აჩკი გინდა, ბამბაზიის რეიტუზები... ამავსო, ზნაჩიტ, ფრანგული პარფიუმერიით. მერე კარაკულის შუბაც დამიადა. თან რა დელიკატნი იყო, ბოჟე მოი... სუ გაუთოებული კლეჩატი პლატოკი ედო გულის ჯიბეში. წვეტი უჩანდა. ინსპექტორებიც წვეტიანი. ეჰ, სადღა არიან ახლა ეგეთი დასტოინი მასტები... გეგონება, სექენდ-ჰენდიდან პლეტი ქონდეს აწეული ნაროდს... ის კიდე ვაფშე სხვა როჟა იყო. არ შემიყვარდა მაინც... აეხლაც სუ ვფიქრობ, რა იყო ეგეთი, რამაც დამატორმუზა... ხამი არ ვიყავი არასდროს, ტუფლებით რომ შემეფასებინა. თან ყველაფერი იმენნა ხუთიანზე ქონდა: ძერსკად იცვამდა. მთაწმინდაზე ოთხოთახიანი ბაითი – სვეცკი ადამიანების სასაფლაოზე ხედით... მერე იმდენი რამე იცოდა. არ არსებობდა თემა, არ წამოგყოლოდა ბაზარში. პოლიტიკა გინდა, მისტიკა ტო, სპორტი, ფილასოფია, კომპიუტერები, პატრიოტიზმი, შავი გაგება. ნუ, ყველაფრის აზრზე იყო, მაგრამ მაინც ვერ შემიყვარდა... ჩემი გული რიყის ქვაა ეტყობა. – ჰავლაბრულ კილოზე რატრატებდა არაბულ ტახტზე შიშვლად მჯდომი ზემფირა ფოლადაევა და თანთალა ბარძაყებზე „ახალი აღთქმა“ ედო გადაშლილი.
ზემფირა ფოლადაევა „ნატურშიცად“ მუშაობდა და საკუთარი ბინა სამხატვრო სტუდიად ჰქონდა გადაკეთებული. იქ მას სტუდენტები სტუმრობდნენ, შიშველს ხატავდნენ ხოლმე და ისიც ამით ირჩენდა თავს.
* * *
– ამა წლის ოცდაცხრა ივნისს, ღამის თორმეტიდან პირველის მიდამოებში, შენ და ბექა შოთას ძე ყოჩივარს მოგივიდათ ცხარე კამათი ასათიანის 29-ში მდებარე ზემფირა ფოლადაევას ბინაში, რაც ხელჩართულ ჩხუბში გადაიზარდა. – ააკაკუნა თეთრი ლეპტოპის კლავიატურაზე ბანჯგვლიანი თითები ხშირწარბება გამომძიებელმა, მზერა გამისწორა და მის თვალებში წამით გაკვესა მატარებლის რელსის ავმა ნაპერწკალმა. ამის დანახვასა და, მანამდე კი, მისი ნათქვამის გაგონებაზე, უცებ შემცივდა და პირში სისხლის მჟავე გემო ვიგრძენი.
– არაფერი ისეთი, უფროსო. ეგრე ვიცით ხოლმე. ხანდახან. ხუმრობით... – დავიწყე თავის მართლებასავით, მაგრამ გამომძიებელმა ცივად შემაწყვეტინა:
– თვალებში მიყურე! მეზობელთა ჩვენებით, ოცდაცხრა ივნისის შუაღამით შენ გადატეხილი „გომი-კლასიკის“ ბოთლით დასდევდი მოქალაქე ბექა ყოჩივარს ზემფირა ფოლადაევას ბინაში, და რომ არა მეზობლების აქტივობა, არავინ იცის რითი დამთავრდებოდა ყველაფერი. მათივე თქმით, შენ ყოჩივარს ყელის გამოღადვრით ემუქრებოდი და არაამქვეყნიურ ხმაზე აგინებდი.
– არაამქვეყნიურზე? – ბახუსის ნერწყვი გაჭირვებით გადავყლაპე და შევეცადე თემა მსუბუქ კალაპოტში გადამეგდო. – აჰ, ეგეც ხუმრობით, უფროსო. ჩვენ ბავშვობის მეგობრები ვართ.
– ბავშვობიდან მეგობრები ხართ... – ააკაკუნა გამომძიებელმა კლავიატურა.
– ბაღშიც და სკოლაშიც ერთად დავდიოდით.
– ბაღში და სკოლაში... რომელში?
– მეორე რუსულ ბაღში, კრილოვზე, და მერე 55-ეში. „მზიურთან“. ერთ მერხზე ვიჯექით.
– ერთ მერხზე...
– პირველ ქალთანაც ერთად ვიყავით. ბოლოსთანაც...
– ბოლოსთანაც... წესიერად ეხლა! ეგ ძიებას არ აინტერესებს. – ხმა გაიმკაცრა გამომძიებელმა.
– ყველა ქართულ ომში ერთად ვმონაწილეობდით მოხალისეებად. მე პრეზიდენტის ორდენიც კი მაქვს. მეოთხე ხარისხის...
– სადაა აბა?
– ბულაჩაურზე... ლომბარდში.
– კიდევ ერთხელ გიმეორებ! თუ გამოძიებას არ გაუწევ ქმედით დახმარებას, კიდევ უფრო დაგიმძიმდება ბრალდება!
– კი მაგრამ, რა ბრალდებაა ეგეთი? – ვეღარ მოვითმინე მე.
– რა და, სად წაიღე ყოჩივარის ცხედარი?! – წამოდგა ფეხზე გამომძიებელი და სველი თვალებით დამაცქერდა ზემოდან.
* * *
ზემფირა ფოლადაევას ბინაში ჩხუბი მოზაიკურად მახსოვდა. მაგალითად ის, ძლივს გამაკავეს მეზობლებმა, არადა ჩხუბის მიზეზი ძალიან ტუტუცური იყო:
მე და ფოლადაევას ერთმანეთზე კაი ხანი იყო თვალი გვქონდა დადგმული. ჩემი გუმანით, სწორედ იმ ღამით, ხატვის მერე უნდა დაგვეგემოვნებინა პირველად ერთმანეთი. ამას ბექაც გრძნობდა. ამიტომ, ფანქრები რომ გადავდეთ გვერდზე, არყის მესამე ბოთლი ჩავცალეთ და სასტიკად მზერაარეულები შევიქენით, ის პატიოსნად დაგვემშვიდობა და ღიღინით გაბანცალდა ფოლადაევას ბინიდან. სახლშიც, შესაბამისად, მსწრაფლ შემოიხაზა ჩასატარებელი სხეულებრივი წიაღსვლების სავარაუდო კონტურები.
– ვაიმე, მგონი პაზვანოჩნიკის გამრუდება მეწყება, პეტო... ამეებს რა ქვია?
– მალები...
– რა მალები? მეკაიფები? მალე ბი არ გამიხდე მართლა...
– მალა ქვია, ვა. მალები.
– კაი ხო. ნუ, მალებს ვგრძნობ ყველას. უჟას... ოზდაცამეტია ხომ? ყველა სათითაოდ მტკივა. – რატრატებდა ფოლადაევა და სუფრას ალაგებდა. – არადა, შენ ხომ არ იცი, რა ვიდზე ვიდექი შევარდნაძის დროს. რა ნატურშიცობა, ბოჟე მოი! სასოფლო-სამეურნეოში ცეკვის ანსამბლ „თეთნულდი და შხარას“ სოლისტკა ვიყავი, ტო! სად არ ვაძლევდით კონცერტებს: პრაფსაიუზები გინდა, ვსესაიუზნი ტუბდისპანსერები, მოხუცების
ჩუქება
