ისტორია პირველი -
ამაო ალიაქოთი დივნის ირგვლივ -
თავი პირველი მასწავლებელი: ბავშვებო, ჩაიწერეთ წინადადება: „ხეზე თევზი იჯდა“.
მოსწავლე: კი მაგრამ, თევზი ხეზე ჯდება?
მასწავლებელი: ჰო, კარგი, კარგი... შეშლილი თევზი იყო ეგ.
სასკოლო ანეკდოტი
დანიშნულების ადგილს ვუახლოვდებოდი. ჩემ ირგვლივ პირდაპირ გზას ეკვროდა ამწვანებული ტყე, რომელიც ალაგ-ალაგ ადგილს უთმობდა ყვითელი ისლით დაფარულ მდელოს. მზეს, აი, უკვე მერამდენე საათი იყო, ჩასვლა უნდოდა, მაგრამ ვერ მოეხერხებინა და ჰორიზონტთან ეკიდა. მანქანა მოხრეშილ ვიწრო გზაზე მიქროდა. ბორბლებს დიდ ქვებზე ვატარებდი და საბარგულში ცარიელ კანისტრებს ყოველ წამს რახარუხი გაჰქონდათ.
მარჯვენა მხარეს ტყიდან ორნი გამოვიდნენ გზის პირას და გაჩერდნენ, თან ჩემკენ იყურებოდნენ. ერთმა ხელი ამიწია. მათ თვალიერებაში სიჩქარეს ვუკელი. როგორც მომეჩვენა, მონადირეები იყვნენ, ახალგაზრდები, შეიძლება, ჩემზე ცოტა უფროსები. ორივე მომეწონა სახეზე და გავუჩერე. იმან, ხელი რომელმაც ამიწია, მანქანაში შემოყო შავგვრემანი სახე კეხიანი ცხვირით და ღიმილით მკითხა:
– სოლოვეცამდე ვერ მიგვიყვანთ?
მეორე, წვერწითური და უულვაშო, მის მხარსზემოდან მიღიმოდა. სასიამოვნო ადამიანები იყვნენ, აშკარად.
– მოდით, დასხედით, – ვუთხარი, – ერთი წინ, მეორე უკან, თორემ უკანა დასაჯდომზე ხარახურა მიყრია.
– მადლისმყოფელო! – სიხარულით შესძახა ცხვირკეხიანმა, მხრიდან იარაღი მოიხსნა და ჩემ გვერდით დაჯდა.
წვერიანმა ყოყმანით დაათვალიერა უკანა სავარძელი და მითხრა:
– შეიძლება, აქ ცოტა ისა?...
უკან გადავიხარე და დავაცარიელეთ ადგილი, რომელიც საძილე ტომარასა და დახვეულ კარავს ეჭირა. ის დელიკატურად ჩამოჯდა და თოფი მუხლებს შორის ჩაიდო.
– კარი კარგად დაკეტეთ, – ვუთხარი მე.
ყველაფერი რიგზე მიდიოდა. მანქანა დაიძრა. ცხვირა უკან მიბრუნდა და ხალისიანად დაიწყო ლაპარაკი, რამდენად უფრო სასიამოვნოა მსუბუქი მანქანით მგზავრობა, ვიდრე ფეხით სიარული. წვერიანი გაურკვეველი ბურტყუნით ეთანხმებოდა და თან კარს აჯახუნებდა და აჯახუნებდა.
– ლაბადა აიკეცეთ. – ვურჩიე, სარკეში რომ შევხედე. – ლაბადა მოგყვათ.
ხუთი წუთის შემდეგ, როგორც იქნა, ყველაფერი მოგვარდა.
– სოლოვეცამდე ერთი ათი კილომეტრი იქნება? – ვკითხე.
– კი, – მიპასუხა ცხვირამ. – ან იქნებ ცოტა მეტიც. მართალია, გზა უხეიროა, უფრო საბარგოებისთვისაა.
– რას ამბობ, მშვენიერი გზაა,– შევეკამათე. – მპირდებოდნენ, სულ ვერ გაივლიო.
– ამ გზაზე შემოდგომითაც კი შეიძლება გავლა.
– აქ – კი ბატონო, მაგრამ აი, კორობეციდან – გრუნტია.
– წელს ცხელი ზაფხულია, ყველაფერი გამომშრალია.
– ზატონთან, ამბობენ, წვიმებიაო, – შენიშნა წვერიანმა უკანა სავარძელზე.
– ვინ ამბობს? – ჰკითხა ცხვირამ.
– მერლინი ამბობს.
რატომღაც ორივემ გაიცინა. სიგარეტი ამოვიღე, გავაბოლე და იმათაც შევთავაზე.
– კლარა ცეტკინის ფაბრიკა, – თქვა ცხვირამ, კოლოფს რომ დახედა. – ლენინგრადიდან ხართ?
– დიახ.
– მოგზურობთ?
– ვმოგზაურობ. თქვენ აქაურები ხართ?
– მკვიდრები, – მიპასუხა ცხვირამ.
– მე მურმანსკელი ვარ, – მაცნობა წვერიანმა.
– ლენინგრადისთვის, ალბათ, რა სოლოვეცი და რა მურმანსკი – ერთი და იგივეა: ჩრდილოეთი, – თქვა ცხვირამ.
– არა, რატომ, – მივუგე თავაზიანად.
– სოლოვეცში აპირებთ გაჩერებას? – მკითხა ცხვირამ.
– რა თქმა უნდა, – ვუთხარი მე. – სწორედ რომ სოლოვეცში მივდივარ.
– იქ ნათესავები გყავთ თუ ნაცნობები?
– არა, უბრალოდ, ბიჭებს დაველოდები. ისინი ნაპირ-ნაპირ მოდიან, სოლოვეცი – ჩვენი რანდევუს წერტილია.
წინ დიდი ქვაყრილი დავინახე, დავამუხრუჭე და ვუთხარი: „აბა, კარგად მოეჭიდეთ“. მანქანა შეირყა და ახტა. ცხვირამ თოფის ლულას დაჰკრა ცხვირი. მოტორი ბღუოდა, ქვები მანქანის ძირს ეხლებოდა.
– საწყალი მანქანა, – შეეცოდა ცხვირას.
– რას ვიზამთ... – ვთქვი მე.
– ვინ წავიდოდა ასეთ გზაზე საკუთარი მანქანით.
– მე წავიდოდი.
ქვაყრილს გავცდით.
– ა, მაშ ეს თქვენი მანქანა არ არის, – მიხვდა ცხვირა.
– აბა, მანქანა მე საიდან! ნაქირავებია.
– გასაგებია, – თქვა ცხვირამ, როგორც მომეჩვენა, იმედგაცრუებულმა.
რაღაცნაირად გულზე მომხვდა.
– რა აზრი აქვს მანქანის ყიდვას, თუ ასფალტზე უნდა იარო? სადაც ასფალტია, იქ საინტერესო არაფერია, და სადაც საინტერესოა, ასფალტი არ არის.
– ჰო, რა თქმა უნდა, – თავაზიანად დამეთანხმა ცხვირა.
– ჩემი აზრით, სისულელეა მანქანა კერპად გაიხადო, – განვაცხადე მე.
– სისულელეა, – თქვა წვერიანმა. – მაგრამ ყველა ასე არ ფიქრობს.
მანქანებზე ვილაპარაკეთ და დავასკვენით, რომ თუ მაინც უნდა იყიდო რამე – „გაზ-69“, ყველგანმავალი, მაგრამ მათ, სამწუხაროდ, არ ყიდიან. შემდეგ ცხვირკეხიანმა მკითხა:
ჩუქება
