ნაწილი I - საწყისებთან
იმდენად შორს, რამდენადაც გაგვემიჯნა კაცობრიობის უხსოვარი წარსული, მას შემდეგ, რაც ჩვენს მშობლიურ პლანეტას დაეუფლა დრო, საწყისებთან ახლოს არსებული ბინდმა გადაფარა. თუმცა მანამდე, ადამიანური ცივილიზაციების ზეგანვითარებამ, მათმა ჰარმონიულმა თანწყობამ ზეციურ სამყაროსთან, გამოიწვია მეტად მნიშვნელოვანი და ზოგადსაკაცობრიო ბჭობა, რომელიც დედამიწის შუაგულიდან ზეციურ უსასრულობაში გატყორცნილ უკიდეგანო ბროლის ხიდზე გაიმართა.
ამ ბჭობის და ზოგადად, ყოველივეს შესახებ, რაც ამ უძველემა წარსულმა თან გაიყოლა, ყველაზე კარგად მოგითხრობდათ ერთი პატარა და სიფრიფანა ზეციური არსება, სერიფანი გაბრი.
თაფლისთვალა და ოქროსკულულება ფრთაფარფატა გაბრი შემთხვევით ჩადგა ძალზედ მნიშვნელოვანი მოვლენების საქმის კურსში, თორემ, აბა, სერიფანს ვინ ანდობდა მსგავსი მნიშვნელობის საიდუმლოს. მით უმეტეს, რომ საიდუმლო გახლდათ არაერთი და ამიტომ სუსტი, პატარა არსებისთვის მათი განდობა თავში არავის მოუვიდოდა.
საოცარი მშვენებით შვიდფრად მნათი თვალუწვდენელი ხიდი მასზე მოტაატე ღრუბლებს იმავე ფერებით ფერავდა, რასაც ასხივებდა. სიმაღლესთან ერთად ხიდის წიაღს სქელი და გაუვალი ღრუბლები ავსებდა. სწორედ კოსმიურ სიმაღლეზე ღრუბელთდინებით მონისლული ხიდის გულზე დაევანა სიდიადესა და სიწმინდეს, რაც უზენაესი ქმნილების იქ მიბრძანებას მოჰყოლოდა. ზეციური სრულქმნილი სამყაროს უზენაესი მმართველი მომსახურე ქერობინთა ლეგიონს დიდებული ტახტრევნით მიებრძანებინა. ურიცხვი მომსახურე შორიახლო განლაგებული ფრთების ჰაეროვანი რხევით აცხრობდა ცეცხლმფრქვევი ტახტრევნის სიცხოველეს, რომლის ხმაც მძლავრი ოკეანის ღელვის ხმასავით იშლებოდა უსასრულო სივრცეში.
როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ეს ის დრო იყო, როდესაც დედამიწა და ზეცა განსაკუთრებით მეგობრობდნენ. ფრთაფარფატა გაბრის, სხვა დანარჩენ სერიფანებთან ერთად, სწორედ იმ საღამოს ჩაეტანა ნუგბარი დედამიწის მკვიდრთათვის, როდესაც შვიდფერი ხიდის წიაღში საგანგებო ბჭობა დაგეგმილიყო.
მეგობრები დროულად დაბრუნებულიყვნენ ზეცაში, გაბრი კი მეფისასულ აუტასთან საუბრით გართულიყო და გვიან მოუწია შინ დაბრუნება. სწორედ იმ დროს, როდესაც ხიდი ზეციურმა ლაშქარმა დაიკავა და უზენაეს მმართველთან სხვა დიდებულები მიაბრძანეს, გაბრიმ ხიდიდან ფეხი სამკვიდროში, საკუთარ სამშობლოში შედგა. თუმცა წვეტიანი, ცნობისმოყვარეობით განთქმული ყურები დაცქვიტა და ერთხანს ხიდის გასაყართან შეყოვნდა.
- უზენაესი მმართველი მობრძანებულა ხიდის წიაღში, - აფუსფუსდა სერიფანი - მას სეზონების დიდებულები უახლოვდებიან. აგერ, ქარმა დაბერა, წვიმის წვეთიც დამეცა, ნეტავ რა ხდეება?
ცნობისმოყვარე კი გახლდათ, თუმცა ამის გამო ციური, მშვენიერი არსება არ გაბედავდა ყურის დაგდებას და ეს არც გამოუვიდოდა იოლად. მას მხოლოდ იმის გაგება სურდა, დასდებდნენ თუ არა პატივს მის მეგობარ მეფისასულს, დღესასწაულზე ემღერა. საგანგებოდ დაგებულ უძვირფასეს ხალიჩაზე მდგარ უზენაესს ოთხივე მხრიდან ეახლნენ სხვადასხვა სიმძაფრის ქარები. მათ თითოეულისთვის დამახასიათებელი სურნელი და დიდება მოაფრქვიეს ირგვლივ. მათმა მონაბერმა ოქროსი და ზურმუხტ-ლალების მტვრით მოკირწყლა არემარე. ენითაუწერელი გარემო თვალითუხილავი ღვთაებრიობით გაბრწყინდა და ბჭობაც გაიმართა. უზენაესმა ქერობინმა თავისი ვეება, ბაჯაღლო ფრთები მსუბუქად შეარხია და მათ მიღმა დაფარული ბაგეებიდან დამცდარი ხმა ჭექა-ქუხილივით გაიშალა ღრუბლებში: - მაშ, ითქვას საბოლოო სიტყვა, რის შედეგადაც გადავწყვეტ, მიენიჭოს თუ არა ადამიანს უკვდავება!
გაბრის ყურამდე მხოლოდ ჭექა-ქუხილის ხმამ მიაღწია და ოქროს მტვრით აბდღვიალებული სერიფანი, ცოტა არ იყოს, განაწყენდა. სწორედ ამ დროს, მოხდა სასწაული. ერთ-ერთმა დიდებულმა თავისი მძლავრი ქარის კუდი მოიქნია და მისმა ტალღამ გაბრის გადაუარა. გაბრი ადგილიდან მოწყდა და მახლობლად, პირველსავე ვეება ხეს მიენარცხა.
- ოჰ, თავი... თავი მეტკინა! - წამოიწია სერიფანმა ბუზღუნით: - მეტიჩარა ვარ, ხომ ვიცოდი, სადაც არ მესაქმებოდა, იქ ცხვირის ჩაყოფა ცუდად დამთავრდებოდა.
ის იყო საკუთარ თავზე გაბრაზებულმა სერიფანმა წასვლა დააპირა, რომ მოულოდნელად შემდეგი შინაარსის სიტყვები ჩაესმა:
- ადამიანი გონიერი და კეთილია. თუ მას უკვდავებას მივანიჭებთ, ვფიქრობ, ის ააღორძინებს პატარა უნიკალურ პლანეტას. ამიტომ მომხრე ვარ, ვაკურთხოთ მიწა და ადამიანი, - დაიქროლა ძალზე მსუბუქმა ქარმა, რომელსაც ირგვლივ აყვავებული ხეების ყვავილის ფურცლები და საამური წვიმის წვეთები მოეფრქვია. - ადამიანს მარადიულად შეუძლია, იცოცხლოს, თუმცა უკვდავი არაა. მან შეიძლება იგემოს სიკვდილის ნექტარი. მეორე მხრივ, შესაძლებელია, დემონების მიერ წამოწყებულ ჯანყს შეუერთდეს. რომ დავიცვათ ერთისგან და მეორისგანაც, მეც თანახმა ვარ, მივანიჭოთ მას უკვდავება, - დასძინა შედარებით მძაფრმა და ცხელმა მონაქროლმა ზღვის შხეფებით და ხმაურით.
- იქნებ არაა საკმარისად გამობრძმედილი? მან ხომ სულ ახლახანს იწყო არსებობა? უკვდავება მას დაუმარცხებლად ხომ არ აქცევს, იმ შემთხვევაში, თუ ის ბოროტებას შეეკვრება? - იყოყმანა ხილის არომატით გაჟღენთილმა ჰაერის ნაკადმა, რომელიც ცივსა და ცხელს თანმიმდევრობით უბერავდა. - ამ ქმნილებამ ჯერ არნახული სიცოცხლისა და სიყვარულის ფორმა გამოავლინა. ადამიანი და მისი პლანეტა უნიკალურია ფორმითა და არსით. მათი არსებობა ჩვენთვის საამაყოა, სიამისა და საოცარი მუხტის მომტანი.
ჩუქება
