10 სექთემბერი
რად გინდა რა. მივედი, პატიოსნად ვიჯექი და გადაცემას ვგეგმავდი და ამ დროს ჩამჩურჩულა პოხუისტკა ანგელოზმა: “მე ჰაშიში მაქვს”. მერე დაამატა: “ცოტა”. მერე მანახვა.
- ესაა ცოტა?
- რავიცი.
ნუ, მოკლედ, მეთქი ხუთი წუთი მაცალეთ. გავედი, ვნახე მარნეულში გადაღებული მასალა ჩემი გადაცემისთვის. მეთქი - ირაკლი საღოლ. თან ვიფიქრე, რომ კიდევ კარგიმოწეული არ ვარ. ირაკლი კორესპონდენტია. მარნეულში კიდევ ვერც ქართულად და ვერც რუსულად ვერ ლაპარაკობენ თურმე. ჭურჭელს წუმპეში რეცხავენ და მოკლედ ავღანეთიააქვე, თბილისთან, ყურის ძირში.
მერე ჩავედი, მომცეს, შევაკეთე და საგარეოს გოგოს მანქანაში მოვწიეთ. ნუ თან დამაჯვეს, ეს რაარი, ნახევარ სიგარეტში რო გაგიკეთებია. კიდევ - ცუდი ტრაკი აქვსო. ეს მოვწიოთდა დავამატოთო. მეთქი არ ვიცი. პროსტო ჰაშიშია და ცუდი ბალახივით ეგრევე არ მოაქვს. ჰოდა.
გადმოვედით მანქანიდან და მზეში, ტრამალ-ტრამალ დავბრუნდით კოსმოდემონურ კორპორაციაში. ჭიშკართან ეკსკავატორი უზარმაზარ ორმოს თხრიდა დრენაჟისთვის. გახსოვს რო გითხარი რაღაც-რაღაცეები ავიწყდებათ და მერე ამატებენ-მეთქი. ჰოდა დრენაჟს ეხლა ამატებენ და თავიდან გადათხარეს. ასფალტის 7 ფენა იყო მანამდე, თურმე -დავთვალეთ - ასე, ნახევარი მეტრი. მეთქი, არც ეხლა თქვათ რო არაფერი მოგსვლიათ. და ასე შევედით კორპორაციაში.
მომიკვდა ეს ორი ანგელოზი. მეც, თითქმის. შევირცხვინეთ თავი. ყოველ შემთხვევაში მაშინ ასე გვეგონა. აივანზე საგარეოს გოგო მიყვებოდა ყველაზე კრუტოი კაფეებზებერლინში. “შვარც კაფე”, მაგალითად. მეთქი - წავიდეთ აქედან.
წამოვედით. მანქანაში ზემფირა იყო. საგარეოს გოგო ოჩენ’ დაჟე ჩოტკო ამბობდა რომელი ტრეკია ყლეური და რატო. პეკინზე ჩამოვხტი. ავახტი 50 ნომერს და გავჩნდიპლეხანოვზე. ვიყიდე რაღაც დონე ნაყინი (კოვზით იჭმეოდა) და მივედი თეა-ბიჭთან. ქონდა რეპეტიცია.
სანამ რეპეტიციობდნენ, იქვე ვიჯექი და თეას კომპიუტერზე რაღაცას ვბეჭდავდი. არც მახსოვს. გადაგზავნა რომ მომინდა, აღმოჩნდა რო მოდემი გაფუჭებია და ფლოპი თეასვაბშე არ აქვს. დარჩა ჩემი ნაწერი მასთან დატყვევებული. როგორმე უნდა გამოვიხსნა.
მერე დავრჩით მარტო. მეთქი ხინკალი არ გინდა? თეამ წამო მე მწვადს შევჭამო. მივედით რაჭაში. კუთხის მაგიდასთან კაი ბიჭები ქეიფობდნენ. ჩვენ - ცოტა აქეთ. 8 ხინკალიერთი მწვადი ერთი ლუდი ერთი ლიმონათი. ნუ მოკლედ. მოიტანეს გაცხელებული მწვადი და გაცხელებული ხინკალი. თან პარადოქსია: ჯერ 6 და მერე 3. სულ ხო ცხრაა. და მეკიდევ 8 შევუკვეთე. ნუ მოკლედ, ვჭამე.
ამასობაში თეა-ბიჭს დაურეკა ჯგუფელმა.. მმ.. აღარ მახსოვს რა ერქვა. ვახო?? წავედით თეასთან. ვახომ შეაკეთა მეგრული მოსაწევი, რაღაც. მეთქი რაარის? - მეგრულიაო. ნუკარგი, იყოს. მოვწიეთ და პროსტო ნუ უსერიოზულესი ბალახი, თურმე. აღარ შემიძლია. მერე შუქი წავიდა-მოვიდა-წავიდა-მოვიდა-წავიდა-მოვიდა და ასე დაუსრულებლად.
მერე მოვიდა ციყვი. ისიც რაღაცის ქვეშ. ილაზღანდარა კაკ ვსეგდა. ვიღაცეებს მეგაფონით ველაპარაკებოდით ტელეფონში “Achtung, achtung!!. Ich habe eine grosse schlange!..”. მერეჩამეძინა. გამაღვიძეს. წავედით პეროვსკაიაზე კრასავჩიკთან (არის ასეთი მანიაკი. ისიც კოსმოდემონურ კორპორაციაში მუშაობს). ჰოდა.
ბაბილონში ვიყიდეთ “ნაღდი ჰეინიკენი”. ჩემი ჰეინიკენი ეგრევე იოგურტში გადავცვალე. ავედით კრასავჩიკთან. გვასმენინებდა რუსული ესთრადის (ესტრადის) კლასიკას. ტიპა: “ოპიაწ ატ მენია სბეჟალა, პასლედნაია ელეკტრიჩკა”.
ან:
“ა ვაკრუგ - სნიიკერსი, სნიკერსი, სნიკერსი, ხუიკერსი,
ბაააუნწი, ბაუნწი, ბაუნწი ხუიაუნწი.
იოოგურტი იოგურტი, იოგურტი ხუიოგურტი.
სლადკიე, ვაზდუშნიე, იოოგუურ-ტი” - და ასე შემდეგ. ღამის პირველი-ორისთვის.
ეს იყო ჩემი და თეას დღის ჰიტი.
მოვიდა კაი-კაცი, ოღონდ ნასვამი იყო. არ ეწევა რახანია. ნუ ციყვი ყვებოდა რაღაც იზვრაშენიებს - კაკ ვსეგდა. და ისევ დამეძინა. გამაღვიძეს, მკლავი მომჭრეს.. ჩავჯექით დაწამოვედით.
დავტოვეთ თეა პლეხანოვზე და სანაპიროთი წამოვედით. ციყვი კრასავჩიკის კლასიკას მასმენინებდა. ჩაწერა კასეტაზე. მერე ვაჟაზე ვკაიფობდით ტრასა და ლამპიონები რომოდიან და “რიბ’ი გლაზის” ეფექტს ქმნიან. ეს ვიზუალური ეფექტი ყველაზე კარგად რატომღაც ვაჟაზე შეიმჩნევა. აუცილებლად სიცარიელეში.
სუპერმარკეტში - ჩემთან უკვე - ღამის ორ საათზე ჩავატარე ორი მარკის მაწვნის დეგუსტაცია. გამყიდველი მეკითხება - მჟავეა? და მერ რა ვუთხრა არც კი ვიცი. ვერ ვხვდებიმჟავეა თუ არა. ენას იმ დროისთვის დაკარგული აქვს მგრძნობელობა. კაი, ხვალ დილისას ვიყიდი მეთქი და ავედი სახლში ჩემი არქაული ლიფტით.
ჩუქება
