8 დღით ადრე -- ერთი კვირა და კიდე ერთი დღე ნეტა მალე გავა?
მცირე ჩაფიქრების შემდეგ იკითხა ძალიან ბოხხმიანმა მამაკაცმა. ხმის მიხედით ასაკოვანი, დიდი ტანის წვერულვაშიანი მამაკაცი გეგონებოდათ, რომელსაც ცხოვრებაში მრავალი ჭირ – ვარამი გადახდენოდა. სინამდვილეში ხმა, რომელიც ერთიანად მოედო არა მარტო იმ მაგიდის არეალს, სადაც ამ ხმის პატრონი ცხელ ჩაის მიირთმევდა, არამედ რამდენიმე გვერდით მაგიდასაც, ეკუთვნოდა დაახლოებით დაბალჭერიანი სარდაფის კარის ჩარჩოს სიმაღლის 27 წლამდე ყმაწვილს, სუსტი ტანით და ნათელი სახის იერით. მისი სახის ყოველი ნაკვთი დიდად სასურველი იქნებოდა ძალიან ბევრი ქალბატონისთვის, თუმცა ვერც იმას იტყოდი, ეს ბიჭი გოგოსავით ლამაზიაო. მისი ოდნავ კეხიანი ცხვირი, ცისფერი თვალები, მუქი ფერის თმა-წარბი, აწეული მხარ-ბეჭი და გაუპარსავზე ოდნავ მეტად მოზრდილი წვერი და თმა მის მამაკაცურ შარმსა და მომხიბვლელობას ათჯერ უფრო მეტ ელფერს აძლევდა. ჩაცმულობაც ჩვეულებრივი თბილისური: ზამთრის შავ კეტებზე გადმოშვებული ლურჯი ” Levis ’ s ” -ის ჯინსის შარვალი,მუქი ფერის ყელიანი მაისური, იასამნისფერი, დაჭმუჭნილი შარფი და სკამის საზურგეზე მოგდებული კეტებისვე ფერის ქურთუკი. ეს მეტისმეტად სიმპათიური და ალბათ ნებისმიერი ქალისთვის სასურველი მამაკაცი, სოლოლაკელი სანდრო დადიანი გახლდათ. მეგობრებისთვის, უბრალოდ, სანდრიკა.
-- მალე გავა, სანდრიკ, მალე! მალე რა, პრინციპში, ზუსტად ერთ კვირაში და ერთ დღეში, რა.
იმ დღეზე ფიქრით და გეგმების წყობით გადაღლილ ორ მეგობარს ბოლო ფრაზამ ცოტა პირი შეუხსნა და თითქოს იქითკენ უბიძგათ, რომ საბოლოოდ ჩამოეყალიბებინათ სათქმელი.
-- მოკლედ, ეგრე ვშვებით რა, მე ავდივარ რაჩოსთან, მერე გავუვლით ცოის, ბაბას და გურგენას, შენ და მჟავანაძე მზია დეიდას და ვანო ძიას ჩაისვამთ და სადღაც საათ – ნახევარში ვხვდებით ერთმანეთს.
-- საათ – ნახევარი ადრეა, ორ საათში მეტეხის წინ, გაჩერებაზე.
კაფედან გამოსულები ზამთრის სუსხმა შეაწუხა,ამიტომ ორივენი მხრებში მობუზულნი სწრაფი ნაბიჯით გაუყვნენ ცენტრალური გზისაკენ ტროტუარს.
-- შენ რითი მიდიხარ, იკუშ ?
-- რავი, რამე გამოივლის, იმედია.
-- გამომართვი ეს ფული და ტაქსით წადი.
-- ვააა, რა იშოვე, შე ჩემა?
-- მაგას მერე მოგიყვები ,ოღონდ ტაქსით წადი ნიშნავს, რო ტაქსით უნდა წახვიდე და ეს ფული პოკერებში არ უნდა წააგო, შე მანიაკო . – აწეული წარბით მიუგო სანდრომ, როცა ფულის დანახვაზე მეგობრის ანთებული თვალები შეამჩნია .
-- არა, შენს ძმობას ვფიცავარ, სანდრიკ ,პოკერებში რა მინდა , დღეს იცი რა მაგარი თამაშებია?
მეგობრებმა გულიანად გაიცინეს და ორივემ გზის საპირისპირო მხარეს ტაქსის ძიება დაიწყო.
ტაქსიდან გადმოსულმა სანდრომ სწრაფად აირბინა თავის იტალიურ ეზოში მდებარე სახლის მეორე სართულის კიბეზე, ჩაუკეტავი კარი სწრაფად შეაღო და ფეხსაცმლის ძებნა დაიწყო.
-- რომელი ხარ?
-- მე ვარ, დედა , ფეხსაცმლის გამოსაცვლელად შემოვირბინე, დღეს ხო ყისო გამოდის ციხიდან და დასახვდრად მივდივართ ბიჭები.
-- მართლა დედი? როგორ გამახარე, ძაან მიყვარს ეგ ოხერი ბავშვი, ხო იცი. ისე რა მალე გავიდა წელიწადი, არა?
-- ჩვენთვის ხო, მარა მიდი, აბა ყისოს ჰკითხე. სანდრიკა ხელების სწრაფი მოძრაობით ცდილობდა უკვე გამოცვლილ ფეხსაცმელზე ზონარის შეკვრას და თან მობილურზე რაჩოს პასუხს ელოდებოდა.
- მოკლედ, გავიქეცი, დეე. შენ ხო არაფერი გინდა?
-- არაფერი, შვილო .
სანდრიკას კარის გაჯახუნების შემდეგ ქეთინომ პირჯვარი გადასახა სახლიდან გამავალ შვილს და კმაყოფილმა რადიოს ისევ ხმა ჩაურთო.
სანდრომ სწრაფად აირბინა კიდევ ერთი სართული და კარზე მოკრძალებულად დააკაკუნა.
-- შემოდით, ღიაა. გაისმა თბილი ხმა სახლიდან. სანდრიკა მიხვდა, რომ ეს ხმა რაჩოს მეუღლის, მარინა დეიდას, ხმა იყო და თამამად შეაღო კარი.
-- მარინა დეიდა, როგორ ხართ?
-- სანდრიკ, შენ ხარ შვილო? შემოდი, დაჯექი, რამ შეგაწუხა, ხო მშვიდობაა შენს თავს? - ერთობლივად რამდენიმე შეკითხვის დასმასთან ერთად ჩუქურთმიანი საზურგით სკამი გამოუწია სანდრიკას დასაჯდომად მარინამ. მარინა დეიდა ტიპური ქართველი დიასახლისი იყო, მთელი ცხოვრება ოჯახს გადაყოლილი, სერიალების დიდი მოყვარული და ერთ-ერთი ყველაზე დიდი სურვილი, რაც ცხოვრებაში გააჩნდა, ეს თავისი ქალიშვილის როგორმე სანდროსთვის მითხოვება გახლდათ. დიდად უყვარდა სანდრიკას ეს ოჯახი და მისი თითოეული წევრი, თუმცა
