წინასიტყვაობა ...კიდევ ერთხელ დადგა თორმეტი ნოემბერი.
გარეთ გაავებული ქარი ქროდა და ყვითელი ფოთლები დაღლილი პეპლებივით ფარფატებდნენ ჰაერში. აბელი სკამის საზურგეს გადასწოლოდა, სიგარეტიანი ხელი ფანჯრის რაფაზე ედო, ბოლს რგოლებად უშვებდა და მდუმარედ გასცქეროდა ბაზრის მოედანს.
ასლანი სადღეგრძელოს ამბობდა, წახნაგოვანი ჩაის ჭიქა წახნაგოვანი სათითურივით ეჭირა ვეება ხელში. რა სადღეგრძელო იყო, აბელს აღარ ახსოვდა და არც ასლანის ლაპარაკი ესმოდა. ამიტომ ისე უყურებდა, როგორც დაზიანებულ ტელევიზორს, რომელიც გამოსახულებას კი აჩვენებს, მაგრამ ხმა არა აქვს.
თეიმურაზ კილაძეს ორივე ლამაზი ყბა ცხვრის მწვადით გამოეტენა, თვალები მიელულა და მშვენიერ სახეზე ნეტარება ეწერა.
რომან ადეიშვილი ჩანგლის ტარით ყურძნის წიპწას დასდევდა სავსე ჭიქაში. წიპწა ოსტატურად უსხლტებოდა რეჟისორის გამოცდილებას და ლაღად დაქროდა ღვინოში წრიულ ორბიტაზე.
აბელმა შუბლი მოისრისა.
ასლანის გამოსახულებამ მარცხენა წარბი და მარცხენა ხელის საჩვენებელი თითი ზეაღმართა, წამით შეყოვნდა ამ პოზაში, მერე ჭიქა დაცალა და წარბი და თითიც დაუშვა.
თეიმურაზ კილაძე ნებიერად იცოხნებოდა და ლუკმის გადაყლაპვას არ ჩქარობდა.
რომან ადეიშვილმა ნეკა თითი მოიშველია და წიპწა შეიპყრო.
აი, ამ დროს მოხდა ის, რაც აბელის ცხოვრებაში კინაღამ საკვანძო მოვლენად იქცა.
თითქოს ისეთიც არაფერი: უბრალოდ, ლუდხანის კარი გაიღო და კაცი შემოვიდა, კაცი ასე ოცდაათი წლისა იქნებოდა. მაღალი იყო, გამხდარი, მოგრძო სახე ჰქონდა, სუფთა, თითქმის ქალური კანი, სწორი, თხელი ცხვირი, პატარა ულვაშები და მაღალი შუბლი. პალტოს საყელო აეწია, კეპიანი ქუდი მოეხადა და იღლიაში ამოეჩარა.
შემოსული შეჩერდა, ხელთათმანები წაიძრო და ცნობისმოყვარე მზერა გააყოლა ვიღაც მთვრალს, რომელიც თანაბარი და დახვეწილი, ლამის ხელოვნების სიმაღლეზე ასული ბანცალით მიიწევდა კარისაკენ და გაცხოველებული ჟესტიკულაციით რაღაცას უმტკიცებდა საკუთარ თავს.
- ეს ლადო მენაბდე არ არის? - მსუბუქი გაკვირვებით იკითხა რომან ადეიშვილმა და ხელიც კი მოიჩრდილა.
აბელი შეკრთა და მთელ სხეულში მწვავე აფორიაქებამ დაუარა, თუმცა რომან ადეიშვილის ნათქვამს მხოლოდ მას შემდეგ ჩასწვდა, რაც მის მზერას თვალი გააყოლა და სითბოთი, ყაყანითა და თამბაქოს კვამლით სავსე დარბაზში ლადო მენაბდის ცოტა ბუნდოვანი, ცოტა არარეალური ფიგურა გაარჩია.
აბელი ერთხანს უაზროდ, თვალგაშტერებით მისჩერებოდა ლადოს. მერე ხმადაბლა, თითქოს თავისთვის, ოდნავ გაკვირვებითა და ოდნავ გაჭიანურებით თქვა:
- მომეცით, თუ სადმე დიდი სასმისია...