ანძა - სად უნდა წახვიდე, ხო არ გადაირიე-მეთქი. ცხრაჯერ ვუთხარი, ვერაფერი შევასმინე. გაჰკირა კაცი ხო იცი, - თავი გააქნია კაკომ, - დარალოს ბიჭმაცა სთხოვა, უფრო სწორად ლამის მუხლებზე დაუდგა. გვიყურებდა ეგრე დაელმებული თვალებით, თითქო რაღაცეები ეჩვენებოდ, უაზროდ ბუტბუტებდა. ხან ჩვენ შემოგვხედავდა ნაბამი ბუღის თვალებით, ხან კედელს მიაშტერდებოდა. რავი, რა იღბალზე გვაჩუქა ცხვარი მამაომ. ბოსელი დავუტალახეთ, ჩვენებურებზე, ამ... არც მინდა რამე ვთქვა, - ჩაახველა კაკომ და გაყვითლებული თითებით მოქექა გულის ჯიბეში ნადებ დაღეჭილ, ფორმადაკარგულ ასტრის კოლოფში პაპიროსი. მოფშვნიტა, ასანთი გაჰკრა, მაგრამ მაშინვე არ მოუკიდა. სარკმელში ღვინობისთვის მთვარეს ნიკაპი მოუჩანდა და წამიერად ღამის მნათობს მიაშტერდა. არ ვიცი, რა გაიფიქრა, მაგრამ მანამ არ მოუკიდა, სანამ ასანთის ღერზე ცეცხლი არ მიიბჟუტა და დანახშირებული ჩხირი არ მოიღუნა. მერე ფიქრით გადმოპირქვავებული მზერით მოღუნულ, ჩამწვარ ღერს დასცქეროდა.
-ესეთი კითხვის ნიშანია, აი, ცხოვრება. ამანაც კი ეს მითხრა. ცხოვრობ, გარბის წლები, ნაზამთრალი მოზვერი რო გამქცევია, ისე გარბის, - ხელი ჩაიქნია, - რო გგონია, რო არ დაწყებულხარ, უკვე მთავრდები! - თითქო არც უნდოდა ამ ამბის მოყოლა და სხვა რამეზე გადაჰქონდა საუბარი. დანახშირებული, კითხვის ნიშნად ქცეული ასანთის ღერი ეჭირა ყაშა-ყაშა დახეთქილი თითებით და ძღებოდა მადიანად ამოქაჩული ლურჯ-მწვანე კვამლით, რომელიც მისი ფილტვების ბნელი გამოქვაბულებიდან ნისლივით იფანტებოდა ნახევარი საუკუნის წინ გარემონტებულ ოთახში.
ალალად გამოგვატანა ცხვარი მამაომ. ვიღაცას შეუწირავს არბოს წმინდა გიორგისთვის. აქეთ ჩვენ ვიყათ, იქით - ჩვენი მღვდელი. ეგეთი ალალი კაცი არ მინახია, ცარიელა სულია. - ღიმილი დაეფინა სიბერის ხავსმოდებულ სახეზე კაკოს. - ვის გაუგია, კაცო, სხვისი შეწირული ცხვარი შენ დაკლა. გაშვება გამიგია, შეთქმულ ცხვარს სალოცავის კარზე გაუშვებენ და მერე სხვები დაიჭერენ ხოლმე. ან ეგ ვისი მოგონილია, - მხრები აიჩეჩა, - ერთი სალოცავს სწირავს, მეორე იჭერს. ორივე კმაყოფილია, სალოცავი დუმს და ჰგონიათ, რო ისიც კმაყოფილია. რაც ჩვენ არ მოვიგონეთ, საკუთარი თავის გადარჩენისათვის, სალოცავის მოტყუების ათასნაირი გზა გამოვნახეთ... ღმერთთან სასაუბროდ ერთი პაწაწკინტელა სანთელიც კმარა. ალალად დანთებული სანთლის ალი მამაზეციერს წვდება. ცხვრების ბღავილით რა ცოდვები უნდა ჩამოირეცხო?! გამჩენი ღმერთი შევაწუხეთ სალოცავების კარზე დაკლული ბეკეკოების ხაშლამის ორთქლით. ხორცის სუნზე დაგეშილ კაცს საიდანაც გინდა უკმიე საკმეველი.
შესაწირებით ცოდვების გამობარვა გვინდა გამჩენისაგან. ცოდვების მოშორება, სულიდან ტურტლის მოცილება ცხვრის ყელში დანის გამოსმა გვგონია. ეგ არი სამოთხიდან გამოგდებული კაცის უბედურება. ხო ეგრეა? - შემომხედა კაკომ და ფიქრი უკან ჩაიტრიალა თვალებიდან, ისევ სულში ჩაიბრუნა.
- არ გვინდა მამაო! არ გვინდა მამაო!--ხან მე ვეხვეწე, ხან დარალოს ბიჭი. ვანკელა ხმას არ იღებდა, დაბნეულ ცხვარს დასცქეროდა. ვინ იცის რას ფიქრობდა ის უბედურ დღეზე დაბადებული, ვისმა ცოდვებმა მოიყვანა სალოცავის კარზე და ვისი ლუკმა უნდა გამხდარიყო. მამაომ დაგვამშვიდა, დაგვაიმედა „ნუ გეშინიათ, ეგ ცხვარი ისეთმა კაცმა მაჩუქა, დარდი არაფრისა გქონდეთო.“ - ჩაეღიმა კაკოს, - წამოვიყვანეთ და მაშინ იყო რო ატყდა ეს ჩვენი გაჰკირა ვანკელა, რაც კი დარდი და ბოღმა აწოვა ცხოვრებამ, თითქოს ერთიანად წამოაღებინა. ეგეთი ვანკელა არც მე მახსოვს და არც დარალოს ბიჭსა. თავიდან მეგონა რო ხუმრობდა, იცოდა ხოლმე ეგეთი რაღაცეები. ატყდებოდა, რაღაცას აიხირებდა, მაგრამ ამას თუ გააკეთებდა, რა მომაფიქრებდა.
ცოტაღა იყო ღვინო ჩარჩენილი ჩაფში, ერთი-ორი ჭიქაღა გამოგვივიდოდა, ვიღაცამ თითქოს რაღაც ჩასძახა ყურში, დასწვდა, მოიყუდა ჩაფი და კედელზე მინარცხა.
- რას აკეთებ-მეთქი!--ზედ გადმოგვეყარა ჩაფის ნამტვრევები.
- ქვეშაფსიები ვართ, ქვეშაფსიებიო და თუ მაგრები ხართ გამომყეთო.
კაკომ მეორე ღერს მოუკიდა, ერთი-ორი ჩაახველა და თავი გააქნია.
- მთელი ცხოვრება რომ ბაქი-ბუქობ კაცი, ორ ჭიქას რო გადაჰკრავ და ქვეყანა შენი გგონია, ერთ მშვენიერ დღეს იმის აღიარებაც უნდა შეგეძლოს, რო დედალი ხარ და თუ დედალი არა ხარ - უნდა დაამტკიცო ესა!
ბოლომდე მეგონა, რო იმისი ბაქი-ბუქობა სუფრაზე დამთავრდებოდა, -ვანკელაზე ვამბობ. ოთხ-ოთხი შვილი ჰყავს, ოთხივე გზაზე დასაყენებელი... შვილების გზაზე დაყენებაზე რო ფიქრობ, ოჯახის დაპურებაზე რო გითენდება და გიღამდება, ეს კარგია, მაგრამ ამ ფიქრმა სამშობლოს გადავიწყებაც იცის. ეგრე გადაგვავიწყდა, ეგრე მინელდა მიწის სიყვარული. ჩვენი ოჯახი, ჩვენი შვილები, სარჩო-საბადებელი და სადღაა სამშობლო? ცხვირწინ აგვცინცლეს მიწა, ეკლიანი მავთულები გაგვიბეს და ისეთ კაცებად გვაქციეს, ერთი სურვილი რო შეგვრჩა - ვიღაცას შევებრალოთ. ჯანი ცხონებული მამაჩემის ძველი ორლულიანივით ჩაგვიჟანგდა და სული ძველი პურივით დაგვიობდა. მამულს ჩაჟანგებული ჯანი რა ჯანდაბად