დემურ ჩილაჩავას ჰორიზონტი დემურ ჩილაჩავა აგერ უკვე 30 წელი იყო, რაც თბილისის ზღვაზე, ლტოლვილების საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა. დემურს კარგად ახსოვდა სოხუმი და ის დღე, როცა ბოლოჯერ ნახა მისი ცეცხლმოკიდებული სახლი, რომლის ეზოში წვერებიანი, შარვალჩახდილი მთვრალი რუსი ყვიროდა, სმერტ ვრაგამ და მუშმულას ხეს აფსამდა ქანავ-ქანავით. სკოლა დამთავრებული ჰქონდა დემურს, როცა ომი დაიწყო. ახლა კი სარკის წინ იდგა 50 წლის კაცი, თამამად შეფიქრიანებული სახით. დემური უყურებდა დემურს და არანაირი გაორების მაგვარი ფიქრი არ ჰქონია თავში, მაგალითად, მსგავსი, რომ ის იყო ის და თვითონ იყო თვითონ. თუმცა საერთოდ სხვა, უფრო ეგზისტენციალური რამ, მოულოდნელად დაატყდა თავს, ეს იყო 1 ცალი უხეში, გაუთლელი, გაუთვალისწინებელი, მწარე, წინდაუხედავი და უკონტროლო აზრი, რომელიც ასევე გახლდათ დაუნდობელი, მოუთვინიერებელი, გადასაგდებად ძნელი და შესანახად კიდევ უფრო უარესი. ეს იყო, შესადარებლად რომ თქვა, მომენტალურად სიბრმავიდან ხილულობაზე გადასვლის მსგავსი რამ. დემურმა წამის მეასედში გააანალიზა 1 რაღაც, ეს იყო მაშინ, როცა მისი თვალების წინ, მტვრის თითქმის უხილავმა წერტილმა გადასერა მხედველობის ჰორიზონტი, რაც კვანტურ ფიზიკაში უზარმაზარი სამყაროა და რომელიც გადასარევი ლუკმა იქნებოდა კვანტური მექანიკის სფეროს სპეციალისტისთვის. დემურისთვის ციცქნა წერტილი არაფერს არ წარმოადგენდა და, რა თქმა უნდა, მიკროსამყაროსთვის ყურადღება არ მიუქცევია, მან დაინახა ადამიანი, რომელმაც ცოტა სხვანაირად, ფაქტობრივად, დამანგრევლად გაიაზრა, რომ მის ცხოვრებაში 30 წელი გავიდა ისე, რომ არაფერი ძირეული არ შეცვლილა, არც მის თავში და არც მის გარშემო.
დემურმა კრიტიკულად შეხედა იმას, რომ ის ისევ ცხოვრობს 20-კვადრატულ მეტრ ოთახში, რომელსაც აქვს 1 კვადრატული ზომის ფანჯარა, 2-მეტრიანი კარი, სიფართეში 60 სანტიმეტრით, ძველი, შელახული სახელურით, რომელიც თვითონ მიაჭედა ზედ, ზუსტად 29 წლის წინ.
დემურისთვის მოულოდნელი იყო მოუმზადებლად იმის გაცნობიერება, რომ ძალიან დიდი დრო გავიდა ზუსტად ერთნაირად. ადრეც ბევრჯერ უფიქრია იმაზე, რომ დრო გადის, მაგრამ ეს მომენტი იყო ძალიან უცხო, მიწისძვრასავით, რომელმაც ყველა ორგანო შეაქანავა მის, იმ მომენტისთვის წონადაკარგულ სხეულში, თითქოს იმ წამს ნახა პირველად სარკის წინ კაცი, რომლის ცხოვრებაში გავიდა დიდი დრო, ისე რომ არაფერი მნიშვნელოვანი და განსაკუთრებული არ მომხდარა.
დემურს შერჩა დემური, სრულიად გამოფიტული, გონებააწეწილი, არამყარი ადამიანი, რამაც ოდნავ შეაბარბაცა, რომ არ წაქცეულიყო, მხრით კედელს მიეყრდნო. ისევ შეხედა საკუთარ თავს სარკეში. კი, ის ნამდვილად იყო დემურ ჩილაჩავა, ცოტა გამხდარი, საკუთარ შესაძლებლობებში დაეჭვებული და გამოუსწორებელი პესიმისტი. დემურს სეტყვასავით დაატყდა მისი ყოველდღიურობის ანალიზი, ისე, რომ ფიქრებს ნორმალურად ვერც კი აკონტროლებდა. როგორც გულს ელექტროშოკი, მის ტვინს დენივით ურტყამდა რეალობის მწარე აღქმა.
დემური დაფიქრდა იმაზე, რომ ის ყოველდღე ზუსტად ერთნაირად გადიოდა და შემოდიოდა სახლში. მას 30 წლის განმავლობაში, გზად ყოველდღე ხვდებოდა ერთი და იგივე ხალხი. ხედავდა ერთსა და იმავე საგნებს თავის ვიწრო ოთახში. არაფერი იყო ახალი. დემური დივანზე ჩამოჯდა. კიდევ ერთხელ, საკონტროლოდ, გაიაზრა, რომ ის იჯდა თავის 20 კვადრატულ მეტრ ბინაში, ისევ ისეთი, როგორც 30 წლის წინ და არაფერი ახალი არ ჰქონდა შენაძენი, გარდა - ნაოჭებისა და ჭაღარის. ამ აზრს დაუმთავრებლად და ძალიან სწრაფად ატრიალებდა თავში. მას ვერ შეადარებდი წისქვილის დოლაბების ტრიალს, მისი სიჩქარე იყო დიდი, მათემატიკურად ძნელად გამოსათვლელი.
დემურმა თვალი მიმოავლო ოთახს, სადაც იდგა 2 რკინის კრაოტი. ერთი კრაოტის ფეხი კარგად არ ედებოდა პოლს და მასზე ამოდებული ჰქონდა ქემელის 1 დაბრტყელებული და დაკეცილი პაჩკა იმისთვის, რომ არ ეყანყალა.
ოთახში იდგა 1 ტანსაცმლის შკაფი, 2-კარიანი. 1 ცუდად იღებოდა, უფრო წრიპინით, ვიდრე ღრჭიალით. ოთახში ასევე იდგა ძველებური სერვანტი, მაგიდა, ტელევიზორის დასადგამი, რომელიც 26 წლის წინ საკუთარი ხელით ჰქონდა დაჭედილი. ბინაში ახალი მარტო 8 წლის წინ ნაყიდი ტელევიზორი იყო. ოთახში იდგა დივანი, 2-ჯერ რესტავრირებული. კედელზე ეკიდა კალენდარი, ძველი. ერთადერთ სერვანტში იდო ცოტა სერვისი, სოხუმის ფოტოები და მამამისის ოდნავ გადიდებული ფოტო. შიო ჩილაჩავასი, რომელიც ჭუბერზე გადმოსვლის დროს მოკლეს ყაჩაღებმა. ცხედარი დემურმა და დედამისმა ერთად დამარხეს თოვლში. დემურმა ახედა ძველებურ ლუსტრას, იმიტომ, რომ შუქი უშნოდ ათამაშდა. პატრონაში 60-ვატიანი ყვითელი განათების ლამპოჩკა იყო შეყვანილი, რომელმაც იმ წამს გადაწყვიტა გადაწვა. დემურმა, რომელსაც სინათლე არ ეყო, წამოდგა და 1 კვადრატული ზომის ფანჯარაში გაიხედა. წინ მოჩანდა თბილისის ზღვა, მკვდარი და უძრავი. მანამდე კი იყო ლტოლვილების ბოსტნები, საქათმეები და სარაიები. კორპუსის ცოტა გვერდზე იყო 299 ლტოლვილის
