ბაზრობა უბრალო კაცი ვარ, ეგრე მოხდა, მაგრამ არც ისე უბრალოც. ცოლი მყავს და ბავშვები. ვარკეთილში ვცხოვრობ. იქ ერთგან, ბევრი ერთნაირი ბარაკია, ერთ-ერთი ჩემია. ნელ-ნელა ვაშენებდი. ათასნაირი მასალა მაქვს გამოყენებული და აჭრელებულია ფასადი.
ჩემთვის არანაირი ნორმალური სამსახური არ მოიძებნა. ვწვალობ და ვარ. ცოტა ხანი ელიავაზე ვიმუშავე მტვირთავად. წელში გამწყვიტა მაგ სამსახურმა. დილიდან დაღამებამდე კისერჩამოგდებული დავდიოდი. როგორია, ზურგზე ტვირთი გაქვს მოკიდებული და მაღლა ახედვას ვერ ახერხებ, მარტო მიწას და შენს დახეულ ფეხსაცმელს ხედავ.
ეგრე მძიმედ მიდიოდა საქმე.
სახლში რომ ვბრუნდებოდი, ჩემი ცოლი თამილა გიჟს ჰგავდა. იტირა ერთ დღეს, შენ თუ მოკვდი, რა ჭირად მინდა ცხოვრება, მტრისას, ავად თუ გახდიო. მოკლედ, ჩემმა ცოლმა იმდენი ქნა, შევეშვი მტვირთაობას და მოიკაზე დავიწყე მუშაობა. ერთ ზამთარს მარგად გავცივდი. ფილტვების ანთება დამემართა და მკურნალობაში იმდენი ფული დამჭირდა, ვალები დამედო.
ჩემი მტერი მოხვდა საავადმყოფოში. ჯერ ხომ გაგატყავებენ, მერე იმდენ წამლებს დაგალევინებენ კუჭს გაგიხვრიტავენ. ბოლო-ბოლო ავადმყოფობა თუ ვერ მოგერია, წამლები მოგკლავს.
რა მექნა, შევწყვიტე მკურნალობა შუა გზაში და წამლებისთვის აღებული ვალების გასტუმრება დავიწყე. ისევ მოიკაზე დავბრუნდი და იქ გავიცანი გენო.
ახლა ვაგზლის ბაზრობაზე მე და გენოს პატარა ადგილი გვაქვს ნაქირავები და ძველი სკოლის წიგნებს ვყიდით. ჩვენთვის არც შაბათია და არც კვირა.
დილით ადრე გავდივართ სამსახურში, რვა საათზე. გამოგვაქვს სკლადიდან დამტვერილი წიგნები და დახლზე ვალაგებთ. მაგ სკლადში კიდევ თაგვების ბუდეა. ნახევარზე მეტი წიგნები დაღრღნეს. გენომ ერთ დღეს სერიოზულად თქვა, თაგვები ფიზიკის წიგნებს უფრო ჭამენო. თავისი სტატისტიკები აქვს. არ ვიცი საიდან დაასკვნა, მაგრამ კარგა ხანია ფიზიკის წიგნებს არ ვიბარებთ. არა და ბუმია დღეს ფიზიკის სახელმძღვანელოებზე, აწყდება ხალხი, მაგრამ გენოსთან კამათს აზრი არა აქვს.
საშინელი მეზღაპრეა გენო. ისეთებს მოგიყვება, გაგაგიჟებს. ჭინკებიო, მოლანდებებიო, დამავოებიო... ყველას მაგაზე ელაპარაკება. მაგრამ სჯერა და თუ გინდა შეეცი.
ამასწინებზე მეუბნება, აგერ ნახე, ცოტა ხანში ისე ავეწყობი, ბანკებს ფულით გავტენიო. მაგის იმედით ვარ, თორემ გავგიჟდებოდიო. როგორ? ვეკითხები. რანაირად გატენი ბანკებს ფულით? ეგრევე შეტევაზე გადმოვიდა. შენ ბიზნესგეგმა არ გაქვს, არაფერი შენ არ გაქვსო. მე კიდევ დღე და ღამე ვფიქრობ და შენგან განსხვავებით ფიქრი არ მეზარებაო. ჩემი გეგმების იმედი რომ არ მქონდეს, გული გამისკდებოდაო. გადამიარა, მაგ ბარაკში როდემდე უნდა იყოო? თუ გიფიქრია, მაგაზე უკეთესი სახლი გქონდესო? მაგრად ამასხა მეც და ვეუბნები, ორმოცდაათი წლის ხარ, ჯერ მაგის გამო გული არ გაგსკდომია და არც აწი გაგისკდება-მეთქი. ეწყინა. მაგიტომაც ვუთხარი, რომ სწყენოდა, მეგონა გაჩერდებოდა, მაგრამ არა, უფრო დაიქოქა. ისეთი პანიკა აწია, კლიენტები გააქცია. მთელი ბაზრობა ჩვენ გვიყურებდა.
შენ, ძმაო, არაფერი არ გაინტერესებსო. რა არაფერი არ მაინტერესებს, ცოლი მყავს, ბავშვები მყავს, ყველაფერს ვაკეთებ, რომ საჭმელი არ მოაკლდეთ, რა არაფერი არ მაინტერესებს, რეებს იძახი-მეთქი. ბიზნესგეგმა არ გაქვსო. მე ძველი წიგნების ჩაბარება-გაყიდვა მაინც მოვიფიქრე და შენ რა გააკეთეო? მანქანების მოიკაზე მუშაობდი, მე რომ არ წამომეყვანე, დღემდე მანდ იქნებოდიო. რა გინდა მაგით თქვა, ვეკითხები. გავსულელდი მეც. სამი წელია, ამ სუნიან წიგნებს ვყიდით. მარტო პურის ფული გამოდის. ბოლო-ბოლო რა ტვინი წაიღე, ვეუბნები.
ოცი წლის რომ ვიყავი, მეკიდა ყველაფერი. ოცდახუთის რომ გავხდი, ცოლის მოყვანა მომინდა. თბილი ლოგინი, ბავშვები. მერე ოცდაათმა მომიკაკუნა და მივხვდი, რომ თამილას და ბავშვების გარდა არაფერი მებადა, მაგრამ ახლა მიწას ცხვირით ამოვთხრი, ოღონდ გადამიხადონ და სახლში რამე მივიტანო. სხვა რა უნდა ქნას კაცმა, ჭამა-სმა და ბოლოს ქელეხი. ეგაა ცხოვრება. მეც ნაღდი ცხოვრება მინდა ვანახო ჩემს ოჯახს. ბაზარშია ნაღდი ცხოვრება. აკაკი წერეთელი სოფელში რომ გააგზავნეს მშობლებმა და იქ იზრდებოდა, გაჭირვებაში. ჩემმა შვილებმა ჩემსავით თუ არ ნახეს გაჭირვება და თუ არ გაწვალდნენ, ხო ვერ გაიგებენ ცხოვრების გემოს. რესტორნებში რომ ზიხარ და ფულებს ხარჯავ, მანდ რა უნდა ნახო ისეთი. ეგეთი არაფერი მინდა.
ეგრე იფიქრე შენო, მეუბნება გენო, მაგრამ ახლა შენ თვითონ აღიარე, რომ უბრალო კაცი ხარ და კაცი თავის თავზე უბრალოს რომ იტყვის, არაფრის ღირსი ეგ არ არისო.
ბოლოს მაგრად ვიჩხუბეთ და იმ დღეს ადრე წავიდა. დავრჩი მარტო. ავალაგე წიგნები და საშაურმეში შევედი.
ვჭამ შაურმას და ქუჩაში ვიხედები. კაი მანქანები, ლამაზად ჩაცმულები. ფულებს აფრიალებენ და გამახსენდა ჩემი
