1 ბაუმგარტნერი საწერ მაგიდას უზის მეორე სართულზე მოწყობილ სამუშაო ოთახში - ხან კოგიტორიუმს რომ ეძახის, ხან - კაბინეტს და ხანაც - სოროს - და კიერკეგორისადმი მიძღვნილ მონოგრაფიაზე მუშაობს კალამმომარჯვებული. უეცრად მესამე თავის შუამდე მისულს ახსენდება, რომ წიგნი, რომლიდანაც ციტატა უნდა მოიშველიოს, წუხელ სასტუმრო ოთახში დატოვა. წიგნის ამოსატანად ქვემოთ მიმავალს ისიც ახსენდება, რომ ათზე დას უნდა დაურეკოს. თითქმის ათია უკვე და ფიქრობს, სანამ წიგნს ავიღებდე, სამზარეულოში შევივლი და დავრეკავო. სამზარეულოში მძაფრ სუნს გრძნობს. რაღაც იწვის. ქურასთან მიდის და რას ხედავს: სუსტი, მაგრამ ჯიუტი ალი ეს -ესაა ძირს გამოუხვრეტს ალუმინის პატარა ქვაბს, რომელშიც სამი საათის წინ ორი კვერცხი ჩადო "თოხლოდ მოსახარშად". ბაუმგარტნერი ცეცხლს აქრობს და ქეჩის გარეშე იღებს გავარვარებულ ქვაბს. ქვაბი ყურისწამღები გრუხუნით ენარცხება იატაკს. ბაუმგარტნერი სიმწრის ღმუილით ონკანთან მირბის, წყალს უშვებს და სამი- ოთხი წუთის განმავლობაში იგრილებს ხელს ცივი წყლის ჭავლქვეშ იმ იმედით, რომ თითები და ხელისგული არ დაუწყლულდება.
მერე ფრთხილად იმშრალებს ტილოთი ხელს, თითებს ავარჯიშებს, კიდევ ერთხელ იდებს დამწვარ ადგილას ნოტიო ტილოს და ცდილობს, გაიხსენოს, რისთვის შემოვიდა სამზარეულოში. თუმცა სანამ გაიხსენებდეს, რომ დასარეკი აქვს, ტელეფონი თვითონ რეკავს. ბაუმგარტნერი ყურმილს იღებს და ჩუმად უპასუხებს. ალბათ, ჩემი დააო - როგორც იქნა, ახსენდება, სამზარეულოში რამ მოიყვანა. უკვე თერთმეტი დაიწყო და ჯერაც არ შეხმიანებია. დარწმუნებულია, რომ ახლა ხაზზე სწორედ მისი ბუზღუნა უმცროსი და ნაომია, რომელიც უთუოდ საყვედურით აავსებს იმისათვის, რომ ისევ დაავიწყდა დარეკვა. მაგრამ დამრეკავი ნაომი კი არა, ვიღაც კაცია - ენის ბორძიკით ებოდიშება დაგვიანებისთვის. სად დაგვიანებისთვისო, ეკითხება ბაუმგარტნერი.
- მრიცხველის ჩვენება უნდა ჩავიწერო, - ეუბნება უცნობი, - ცხრაზე უნდა მოვსულიყავი. ხომ გახსოვთ?
არა, ბაუმგარტნერს არ ახსოვს. არ ახსოვს, ბოლო დღეების ან თუნდაც კვირების განმავლობაში ერთხელ მაინც ეფიქროს იმაზე, რომ დილით, ცხრა საათზე, ელექტროკომპანიიდან ინკასატორი უნდა მოსულიყო. ამშვიდებს - არა უშავს, საღამომდე არ ვაპირებ სახლიდან გასვლასო. მაგრამ ელექტროკომპანიის თანამშრომელი, რომელიც, როგორც ჩანს, ახალგაზრდა, გამოუცდელი და ძალიან თავაზიანია, მაინც არ მშვიდდება და გაცხარებით უხსნის, რომ დაგვიანების მიზეზების ახსნის დრო არ აქვს, მაგრამ ეს მიზეზები უმნიშვნელო და მასზე დამოკიდებული არ ყოფილა... და რომ შეეცდება, რაც შეიძლება, მალე მოვიდეს.
- კარგი, ბატონო, - ეუბნება ბაუმგარტნერი, - გელოდებით. ყურმილს კიდებს და ყურადღებით ათვალიერებს ყრუდ მტკი ვან და მფეთქავ დამწვრობას. საბედნიეროდ, კანი მხოლოდ შეწითლებული აქვს - არც დასწყლულებია და არც ექერცლება. არა უშავს, როგორმე გადავიტანო, ფიქრობს და ფიქრითვე მეორე პირში მიმართავს საკუთარ თავს - შე გამოშტერებულო, ჩათვალე, რომ მაგრად გაგიმართლაო.
აუცილებლად უნდა დაასწროს ნაომის დარეკვა, მაგრამ ყურმილს იღებს თუ არა, კაკუნის ხმა ესმის. ბაუმგარტნერი გაბმულად კვნესის, ყურმილს კიდებს და კარისკენ მიმავალი გამწარებით ურტყამს ფეხს იატაკზე დავარდნილ ქვაბს.
თუმცა მყისვე კარგ გუნებაზე დგება, როცა კარს აღებს და მოტანის სერვისის თანამშრომელ მოლის ხედავს. მოლი ისე ხშირად მოდის, რომ უკვე მეგობარი თუ არა, უბრალო ნაცნობზე მეტია - ბოლო ხუთი წელია, კვირაში ორ- სამჯერ მოაქვს ამანათი. საქმე ისაა, რომ თითქმის ათი წლის წინ დაქვრივებული მარტოხელა ბაუმგარტნერი ფარულად გატაცებულია ამ ტანსრული, ოცდაათ წელს გადაცილებული ქალბატონით. ამ ქალის გვარიც კი არ იცის, მაგრამ მის ყოველ დანახვაზე გარდაცვლილი ცოლი, ანა, ახსენდება. მართალია, ანასგან განსხვავებით, მოლი შავკანიანია, მაგრამ მის მზერაში არის რაღაც, კვლავაც და კვლავაც რომ წარმოშობს ამ ასოციაციებს. ყოველთვის ასე ხდება, თუმცა მიზეზის ახსნას ბაუმგარტნერი ვერა და ვერ ახერხებს. შესაძლოა, მიზეზი მოლის უცნაური გაფაციცებაა - ჩვეულებრივი ყურადღებიანობა კი არა, სულ სხვანაირი, სახენათელი გულისხმიერება... ან უბრალოდ პიროვნული ძალა - მთელი თავისი მფეთქავი დიდებულებით - გრძნობისა და აზრის ნაზავად რომ იღვრება ადამიანიდან... რაღაც ამის მსგავსი რამ... თუკი საერთოდ არის ამ სიტყვებში რაიმე აზრი. მაგრამ რაც გინდა იყოს, ის, რაც ანას ჰქონდა, უდავოდ აქვს მოლისაც. ამიტომაც დაიწყო ბაუმგარტნერმა თავისთვის გამოუსადეგარი ლიტერატურის გამოწერა - წიგნებისა, რომლებსაც არც კი გადაშლის და ბოლოს ალბათ ადგილობრივ საჯარო ბიბლიოთეკას უსახსოვრებს. ამის ერთადერთი მიზანი წიგნის მიღებისას მოლისთან რამდენიმე წუთის გატარებაა.
- დილა მშვიდობისა, პროფესორო, - თითქოს ლოცავდეს, ისე ეუბნება სახეგაბრწყინებული მოლი, - კიდევ ერთი წიგნი მოგივიდათ.
- გმადლობ, მოლი, - პასუხად უღიმის ბაუმგარტნერი და თხელ ყავისფერ ამანათს ართმევს, - როგორ გიკითხო?
ჩუქება
