ნაწილი I - თავი 1 1980 წლის 5 ნოემბერი. 
 
 თოვლის კაცი
 
 იმ დღეს თოვლი მოვიდა. დილის თერთმეტ საათზე უფერული ციდან მოულოდნელად უამრავი დიდი ფანტელი გამოჩნდა და რომერიკის მინდვრები, ბაღები და გაზონები დაფარა. ორ საათზე ლილესტრიომზე უკვე მუშაობდა თოვლის საწმენდი მანქანების რაზმი, ხოლო სამის ნახევარზე, როდესაც სარა კვინესლანი თავის „ტოიოტა კოროლა SR 5-ს“ ნელა და ფრთხილად მართავდა კოლოვეიენის ქუჩაზე, კერძო სახლებს შორის, გარეუბნებს ბუმბულის საბანივით ეფარა ნოემბრის თოვლი.
 
 დღის შუქზე სახლები განსხვავებულად გამოიყურებაო, გაიფიქრა. იმდენად განსხვავებულად გამოიყურებოდა, რომ კინაღამ იმ სახლის ეზოს გასცდა, საითაც ეჭირა გეზი. სარამ დაამუხრუჭა და მანქანა გასრიალდა. უკანა სავარძლიდან კვნესა მოესმა. უკანა ხედის სარკეში თავისი ვაჟის უკმაყოფილო სახე დაინახა.
 
 - მალე დავბრუნდები, ჩემო სიყვარულო, - თქვა სარამ.
 
 გარაჟის წინ, თეთრ თოვლზე, ასფალტის შავი ოთხკუთხედი ნაგლეჯი მოჩანდა. მიხვდა, რომ აქ მეზობელს ჰყავდა გაჩერებული მანქანა. პირკატა ეცა. ნეტავ არ დაეგვიანა!
 
 - აქ ვინ ცხოვრობს? - იკითხა ბიჭმა.
 
 - ჩემი ერთი ნაცნობი, - უპასუხა სარამ, სარკეს ახედა და თმა მექანიკურად შეისწორა, - ათი წუთით დაგტოვებ, ჩემო სიყვარულო. გასაღებს დავტოვებ. თუ გინდა, რადიოს მოუსმინე. 
 
 პასუხს არც დალოდებია, ისე გადმოვიდა მანქანიდან და მცურავი ფეხსაცმლით ფრთხილად გაემართა კარისკენ, რომლის ზღურბლიც მრავალჯერ გადაუკვეთია, მაგრამ ასე, დღისით-მზისით, ფანჯრებთან მდგარი ცნობისმოყვარე მეზობლების თვალწინ პირველად უნდა გადაელახა. 
 
 ზარი დარეკა და სახლში ისეთი ბზუილის ხმა გაისმა, როგორსაც ჯემის ქილაში გამომწყვდეული კელა გამოსცემს. ქალის სასოწარკვეთილება სულ უფრო იზრდებოდა. შეშფოთებით უყურებდა მეზობელი სახლების ფანჯრებს, რომლებზეც ვაშლის შავი, შიშველი ხეები, ნაცრისფერი ცა და რძისფერი მიდამო ირეკლებოდა. როგორც იქნა, კარს იქით ნაბიჯის ხმა მოისმა და სარამ შვებით ამოისუნთქა. რამდენიმე წამის შემდეგ უკვე სახლში იყო და მას ეხვეოდა.
 
 - არ წახვიდე, საყვარელო, - მუდარით თქვა ქალმა. ქვითინს ძლივს იკავებდა. 
 
 - უნდა წავიდე, - უპასუხა მან მონოტონური ხმით, რომელიც დამღლელი, დიდი ხნის წინ მობეზრებული მისამღერივით ჟღერდა. ხელები ჩვეული მიმართულებით გააცურა. ეს კი არასდროს ჰბეზრდებოდა.
 
 - არა, არა ხარ ვალდებული, - ჩასჩურჩულა ქალმა, - მაგრამ წასვლა გინდა. მოგბეზრდა უკვე ეს ყველაფერი. 
 
 - სამაგიეროდ შენ არ მბეზრდები...
 
 მის ხმაში გაღიზიანება შენიშნა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი რბილი და ძლიერი ხელები ქალის კანზე სრიალებდა, სარას წელზე ეტმასნებოდა და ქვედაკაბის ქვეშ, კოლჰოტში უძვრებოდა. ის და სარა გამოცდილი მოცეკვავეების წყვილს ჰგავდნენ, რომლებიც ერთმანეთის სუნთქვას, რიტმსა და მცირე მოძრაობასაც კი გრძნობდნენ. თავიდან შესრულდა სიყვარულის თეთრი აქტი, რომელიც სასიამოვნო იყო, შემდეგ კი შავი - ტკივილთან დაკავშირებული. 
 
 სარას პალტოს ეფერებოდა. ცდილობდა, სქელი ქსოვილის მიღმა მისი ძუძუსთავები მოესინჯა. გიჟდებოდა სარას ძუძუსთავებზე. ალბათ, იმიტომ, რომ თავად საერთოდ არ ჰქონდა.
 
 - ავტოფარეხის წინ გააჩერე მანქანა? - იკითხა მან და მთელი ძალით უჩქმიტა.
 
 სარამ თავი დაუქნია და იგრძნო ტკივილი, რომელიც სიამოვნების ისარივით გაერჭო თავში. ქალის გახსნილი საშო უკვე მის თითებს ელოდა.
 
 - მანქანაში ჩემი ვაჟი მელოდება.
 
 მამაკაცს ხელი გაუშეშდა.
 
 - არაფერი იცის, - კვნესით აღმოხდა სარას. იგრძნო, რომ კაცის ხელებს სისწრაფე და თანამიმდევრულობა მოაკლდა.
 
 - და შენი ქმარი? სადაა შენი მეუღლე?
 
 - სად უნდა იყოს? სამსახურში, რა თქმა უნდა.
 
 ახლა სარას ხმას დაეტყო გაღიზიანება; იმიტომ, რომ მან მისი ქმარი ახსენა, ქალი კი ყოველთვის ღიზიანდებოდა, როდესაც მეუღლეზე ლაპარაკობდა. კიდევ იმიტომ გაღიზიანდა, რომ მის სხეულს ეს მამაკაცი სურდა. ახლავე. სარა კვინესლანმა მისი შარვლის შესაკრავი გახსნა.
 
 - არ ღირს, - თქვა მან და ქალს მაჯაზე წაავლო ხელი. სარამ მეორე ხელი გაარტყა. მამაკაცი გაოგნებული უყურებდა. ლოყაზე წითელი ლაქა დაეტყო. სარამ გაიღიმა, კაცის გრუზა შავ თმას ხელი ჩასჭიდა და მისი სახე თავისთან ახლოს მოსწია.
 
 - შეგიძლია, წახვიდე, - წაისისინა ქალმა, - მაგრამ, სანამ წახვალ, ჩემი გაჟიმვა მოგიწევს. გასაგებია?
 
 მისი სუნთქვა იგრძნო. კაცი მძიმედ ქშინავდა. სარამ კიდევ ერთხელ გაარტყა თავისუფალი ხელი, მის მეორე ხელში კი თანამოსაუბრის პენისი იზრდებოდა. 
 
 ჯერ კიდევ მკვეთრად და ძლიერად მოძრაობდა, მაგრამ სარას უკვე გაეთავებინა. ქალი გაირინდა. ჯადოქრობა სადღაც გაქრა. დაძაბულობა შემცირდა და მას მხოლოდ სასოწარკვეთილება დაეუფლა. ამ კაცს კარგავდა. ახლა, როდესაც მის გვერდით იწვა, დაკარგული ჰყავდა. მთელი იმ დროის მანძილზე რაც მოთქმა-გოდებაში გაატარა. მთელი იმ დროის მანძილზე ამ მამაკაცმა უამრავი ირაციონალური რამ ჩაადენინა, თავად სარას კი