სეილანა რა გიკვირთ, რო გიკვირთ?! სეილანა მქვია, ჰო, სეილანა! ვიცი, გულს გამიწყალებთ, ვინ და რატომ დაგარქვაო. არ დაგზარდებით და გეტყვით: არც ძველეგვიპტური, არც ძველრომაული სიბრძნეა, სხვათა, უფრო ჩვენებურთა ბედისწერაა: საშოვარზე წასულებიდან ზოგი ფულით, ზოგი ხვიშტით ბრუნდება. მამაჩემმა, აიო ჭანტურიძემ, აცხონოს ღმერთმა, ეს სახელი და დამოკლებული მარჯვენა ფეხი ჩამოიტანა ადესიდან. იქ აიოს შეყვარებულს რქმევია, რომელსაც აიო ხანიერი ქვეშშენთებით ეფანცქვალებოდა. ვიღაც რიჟა, ჩვენებურად ჟღალსახიან გუბერნსკი სეკრეტარს აიოსა და სეილანას სუნთქვაში შეჯიბრი არ მოწონებია და ქალის წაგვრა განუზრახავს. ვერ მიართვეს. ულეწია აიოს. ჭკუიდან გადასულა სეკრეტარი. ხომ იცით, რანაირებიც არიან, მუშტითა და ხანჯლით შერკინების შნო არ დაანათლათ გამჩენმა _ ფეხში ჩაურტყამს რკინა და გაქცეულა. დროზე მიშველებიან, ცხონებულ მამაჩემს, თორემ სისხლისგან დაიცლებოდა. უმკურნალიათ, მარა, დაუკოჭლებლად ვერ მოურჩენიათ.
ასე რომ და ისე რომ, მამაჩემმა იმგვარი სამიდღემჩიო ჭრილობა და გაუნელებელი სიყვარული ჩამოიტანა ადესიდან, რომელიც კეჭაღმაძის გვარის პელაგიამაც ვერ ჩაუცხრო. გავჩნდი მე და წარბიც არ შეუხრია, ისე დამარქვა ქალის სახელი. ალბათ იფიქრა, ესენი მაინც ვერ მიხვდებიან, კაცისაა თუ ქალისო. ცხოვრებაში ერთადერთხელ მოტყუვდა. შვილის ნათლობისთანავე გადაეკიდნენ, საიდან და რატომაო, ზოგს ეუბნებოდა, ზოგს ყურს არიდებდა. არ მწყენია, არც ახლა მწყინს _ სეილანა, ადესაში, თუ გინდათ, ქალს ერქვას, მე ხომ ვარ კაცი, თანაც რანაირი, ბოლოში მიხვდებით.
ოცი წელია, ყაფანთან ღვინოს ვყიდი. ამდენივე ხანი ან ცოტა ნაკლები იქნება, მიჩივიან, სად დამწვარ სუდში მიჩივლებენ, ერთმანეთში პუტუნობენ: ჩვენ რომ გვიჭვანგდება და გვიძელგდება, იმას რატომ არ უძმარდება, რასაც ყიდის და ხალხს ასმევსო. ცოდნა უნდა, ქინძებო, ცოდნა, ყველაფერს! ბაბუაჩემი, სულგანათლებული ეზეკი ღვინოს ყიდდა, მამაჩემი, აიოს ეძახდნენ, ისე, მანუჩარი ერქვა, ადესაში ასმევდა ჩვენებურ სასმელს იქაურებს. რა გასაკვირია, რაც იცოდნენ, მასწავლეს, მეც ბევრი შევითვისე, ცხოვრება შეთვისებაა! მომჩივანთა წინაპრები ცას შეყურებდნენ, მემკვიდრეებსაც იქით გაურბით თვალი, თორემ იმის გაგებას რა თერგის წყლის დალევა ჭირდება _ ოცი ფუთი ღვინო რომ ჩაგისხამთ ჭურში და ნახევარი გასაყიდად გამოგიტანიათ, ჩატოვებული ნახევარი, თქვე ჟაკმენის სითხესავით გალურ-
ჯებულებო, მოგიძმარდებათ, აბა, რა იქნება!
ყველას ყველაფერი არ ასწავლოო, ბაბუაჩემის ნაადერძევს მეუბნებოდა მამაჩემი, რახან ჩამძიებიხართ, გეტყვით _ საგვარეულო საიდუმლოს გაგიმხელთ _ ჭურიდან ღვინის ამოღებამდე რიონიდან ამოტანილ რიყის ქვებს შემოვიწყობ გარშემო. რამდენ ჩარექ ღვინოს ამოვაცლი, იმდენ ქვას, თვალით ვხვდები, რამხელა და რამდენი დაჭირდება, ჩავაბუყბუყებ. ჭური სულ სავსეა. ქვები ღვინოს აგრილებს, უკვირთ, ასე გრილად როგორ ინახავო, მე რა თხლეს ვინახავ, რიონის რიყის ქვები ინახავენ.
აიოზე უფრო, ბაბუაჩემი ეზეკი ჩამჩიჩინებდა, ჭური სულ სავსე გქონდესო. მეც ვუჯერებდი და ვუჯერებ. შემოდგომაზე ამოვიღებ ჭურიდან ქვებს, გავრეცხავ და შევინახავ საგაისოდ. ადრე ვყრიდი, არ ვინახავდი, სულელი ჩემი თავი. ქვა ქვაა, რა ოხრობა დაემართება, ეყაროს მარანში, საჭმელს მთხოვს თუ სასმელს, თუმცა არც ერთის, არც მეორის უქონლობას ვუჩივი. ბაბუაჩემ ეზეკიდან მოყოლებული არაფერი მოგვკლებია _ სხვები, ომიანობისას, ცივ ჭადს ნატრობდნენ, ჩვენ „ იმედის “ გამომცხვარ გრძელ პურებს შევექცეოდით. დიდი კაცი იყო ეზეკი. სომხების გაზეთ „ მშაკის “ რედაქტორს დახვედრია ქუთაისში. თათრების ომის დროს ჩამოსულა გრიგოლ არწრუნი, რა ჯანდაბა უნდოდა, უმისოდ ვერ დევიბრუნებდით აჭარას თუ რავა იქნებოდა?! დახვედრია ეზეკი ტვირთმძიმე რედაქტორს, ასე ეძახდნენ არწრუნს. რაზე ილაპარაკეს, არ გვიმხელდა. ცხონებულ ეზეკის სომხობა რომ პატივს ცემდა, ეს ყველას მშვენივრად მოეხსენება.
გრიგოლს თავის „ მშაკში “ , კაიხანს მაზეპირინებდა ბაბუა ამ სახელს, ბოლოს ეშმაკით დავიმახსოვრე, დაუწერია, ვისაც ქუთაისისკენ რკინიგზით წასვლა წადია, ვურჩევ, ანდერძი წინდაწინ დაწეროს. რკინიგზა ტვინს გაულაყებს, ჯანს შეურყევს და წერილს წაიღებს, იქით წერილის წაღებამდე აქეთ დაწეროს სხვებისთვის დასატოვებლად წერილი და დაარქვას _ ანდერძიო.
აკაკიმ ამოიდო ფეხქვეშო, _ მეუბნებოდა ბაბუა. იმერელი დაირქვა და ვეღარ ვიხსენებ, „ ივერიიდან “ თუ „ დროებიდან “ უპასუხა სომეხს, _ ხუთი წელია, ხალხი რკინიგზით დახრიგინობს, უბედურება არაფერი მახსენდება, ალბათ, შენა გაქ ცუდი ფეხი, აწი მოგერიდები, მთელ ქართველობას გავაფრთხილებ, არც ქალაქში შეგიშვან, არც მატარებელშიო.
გვატყუებდა ტვირთმძიმე, საანდერძო არაფერი მაბადიაო, იმას ებადა, თუ ებადა, აბა, ჭანტურიძეებს რა დადიანის ნაბადი გვაბადია, ერთი ღვინო გვაქ და, აუძმარდათ გულმუცელი, იმაზეც გვეშარებიან, რატომ არ გიძმარდებათო. ერთხელ საწყალ ჩემ ძმას რიონიდან ამოტანილი რიყის ქვები გავარეცხინე, ალბათ, ტალახი შეაყოლა, ჭურიდან ამოღებისთანავე შავდებოდა იმწლევანდელი ღვინო. ვიფიქრე, ჭური აფუჭებს-მეთქი და კასრებში გადავასხი. შენც არ მომიკვდე,
ჩუქება
