იოანე პავლე II - კაცი-ისტორია
რომის პაპი იოანე პავლე II მეოცე ასწლეულის მეორე ნახევრის ყველაზე ცნობილი ადამიანია. პოლონეთის განაპირა რაიონში გაზრდილი ფეხშიშველა ბიჭუნა, სკოლის ფეხბურთელთა გუნდის მეკარე და დამწყები ლიტერატორი, კათოლიკური ეკლესიის მეთაური გახდა - კაცი, რომელსაც თაყვანს სცემდა დედამიწის მოსახლეობის ერთი მეოთხედი, პიროვნება, რომლის ძალასა და დიდებულებაზე დღესაც ლეგენდები დადის.
მაინც, რამ შეუწყო ხელი, ადამიანთა გულთამპყრობელი გამხდარიყო? რამდენგვარმა განსაცდელმა გამოაწრთო მისი სული და დაიცვა ცდუნებათაგან?
კაროლ ვოიტილა უნიკალური ბავშვი არ იყო; არც სტუდენტობაში გამოირჩეოდა გენიალურობით და არც მისი ხელდასხმა ყოფილა რაიმე განსაკუთრებული მოვლენა, მაგრამ სწორედ ის გახდა ხალხის უსაყვარლესი პონტიფექსი კათოლიკური ეკლესიის ისტორიაში.
იოანე პავლე II ცხოვრებაშივე იქცა ლეგენდად. დღეს მთელ მსოფლიოში ათასობით ადამიანი მოითხოვს მის კანონიზებას, ხოლო კიდევ მეტი ცდილობს, ამოიცნოს მისი პოპულარობის საიდუმლო.
ეს წიგნი იოანე პავლე II-ის ყველაზე სრულყოფილი ბიოგრაფიაა. ავტორი შეეცადა, რაც შეიძლება რეალურად აესახა პონტიფექსის საერო ცხოვრება, მისი შეხედულებები, აზრები, მრავალმხრივი ინტერესები და, რაღა თქმა უნდა, ამ უნიკალური პიროვნების ჩამოყალიბების ეტაპები.
2011 წელს რომის კათოლიკური ეკლესიის ლიდერმა, პაპმა ბენედიქტე XVI-მ, ნეტარად გამოაცხადა თავისი წინამორბედი, პაპი იოანე პავლე II, რითაც გზა გაუხსნა მის წმინდანად შერაცხვას (გამომცემლობისგან).
„ადამიანის უფლებები მისი არსებობის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ნაწილია; ღმრთის განკაცებაც ადამიანურ ღირსებათა დადასტურება იყო. ამიტომაც, ამ უფლებების თვითნებურად შეზღუდვა დაუშვებელია. კაცთაგან ვერავინ განაცხადებს: შენ გაქვს ესა და ეს უფლება, რადგან ამა თუ იმ ერს, რასას, კლასს და პარტიას წარმოადგენ, აი, შენ კი ვერ ისარგებლებ ამავე უფლებებით, რამეთუ არ ეკუთვნი ამ რასას, ფენას ან პარტიას...“
იოანე პავლე II
„გეგონებოდათ, აეროპორტი ალყაშია მოქცეულიო. ათიათასობით ადამიანი მიიწევდა გალავნისკენ. ჩვენ ტრაპთან ვიდექით, როცა პაპი თვითმფრინავიდან ჩამოვიდა, დაიჩოქა და ბეტონში მომწყვდეულ მიწას ემთხვია. ეს იყო რაღაც დაუჯერებელი, გამაოგნებელი წამი ემოციათა ამოფრქვევისა, წამი, რომელმაც მილიონობით ადამიანის გულები გააერთიანა.“
ჯონ სნოუ, ჟურნალისტი
„პაპი და ის კაცი, რომელმაც მისი სიცოცხლის ხელყოფა სცადა, ციხის საკნის ერთ კუთხეში ხმადაბლა საუბრობდნენ... მამაკაცები პლასტმასის სკამებზე ისხდნენ... ერთმანეთისკენ ნდობით თავდახრილნი. ერთი ახალგაზრდა იყო, ჯინსსა და სპორტულ ფეხსაცმელში გამოწყობილი, მეორე კი - დიდებული, თეთრი სუტანით შემოსილი. ეს იყო თანამედროვე ხატი ქრისტიანული შენდობის იდეალისა.
„ქრისტეს ჯალათთა“ და „დამრბევთა“ ოდინდელი მტრობა და შუღლი, როგორც ჩანს, თანდათან უკან იხევს“. „ჩვენ შეგვიყვარდა ეს ადამიანი, როგორც გამორჩეული პიროვნება, უზარმაზარი სულიერობის, კეთილი ნებისა და სამართლიანობის განსახიერება“, - უთხრა ისრაელის საგარეო საქმეთა მინისტრმა შლომო ბენ-ამიმ გაზეთის კორესპონდენტს გამოსათხოვარ ცერემონიაზე.
„იერუსალიმ პოსტი“
ამერიკელების ერაყში შეჭრისას იოანე პავლე II განსაკუთრებით შეძრა იმ ფაქტმა, რომ სადამ ჰუსეინი დახმარებისთვის ალაჰს უხმობდა, ჯორჯ ბუშმა კი თავისი გამოსვლა ამ სიტყვებით დაასრულა: „ღმერთმა დალოცოს ამერიკა“.
„პაპი (იოანე პავლე) არავის მოუწოდებდა, (ანტისაომარი) პოზიცია საეკლესიო დოქტრინად მიეღო, მაგრამ ემხრობოდა მას, როგორც შეგნებით მიღებულსა და რწმენით ნაკარნახებს.“
რაცინგერი, პაპი ბენედიქტე XVI
ჩუქება
