შრომა, გურია ეზოში იდგა ვერცხლისფერი BMW, რომლის ფარების შუქიც ანათებდა მწკრივად მიწყობილ კარალიოკის ხეებს და ღობის პირას თხილის მომცრო ბუჩქნარსაც სწვდებოდა. ფარებს ქინქლა და პეპელა დასეოდა და ყვითელ, კონუსის ფორმის ანაშუქებში თვალი ადვილად შეამჩნევდა მტვრის ალივლივებულ ნაწილაკებს. მანქანის შეღებული კარიდან ქალაქური რომანსი ისმოდა: „მენატრება მაგ თვალების ყურეეება, მენატრება მაგ თითების ფერეეება“ – აბარბალებული ვაჟები ომახიანად აგუგუნებდნენ სიმღერას, რომლითაც შუშაბანდში, შაბათ დღეს, გიორგობას აცილებდნენ რიჩარდ და რომეო მუჯირები. ძმები თლილი ჭიქებიდან ფორთოხლის ოტკას სვამდნენ და შემთვრალი რომეო სიმღერას ალაგ-ალაგ, დუდღუნით აჰყვებოდა ხოლმე.
წლები იყო, რაც ერთად მხოლოდ გიორგობას იკრიბებოდნენ, რადგან თბილისში გადასახლებული რომეო დიდად დაკავებული კაცი გახლდათ და შესაძლოა ძმის სანახავად მაშინაც ვერ მოეცალა, როცა რიჩარდი დედაქალაქში გადაწყვეტდა ხოლმე ჩასვლას, რაც ბოლო დროს ხშირად ნამდვილად აღარ ხდებოდა. ეს შეკრება კი მათ წინასწარვე, ტრადიციასავით ჰქონდათ გაწერილი – აგერ, უკვე ოცდაათ წელზე მეტია – მას შემდეგ, რაც მათი შუათანა ძმა, ჰამლეტი, ოცდაშვიდი წლისა დაეხრჩო მტკვარს, თბილისში ახალი ჩასული, და ოთხ დღეს ეთრია და ეხეთქებინა ლოდიდან ლოდზე, სანამ საბოლოოდ სადღაც ქვემო ქართლში არ გამოერიყა ჩვიდმეტი წლის მეთევზის დასანახად. მას შემდეგ ძმები თავს ერთად იყრიდნენ ხოლმე ჰამლეტის დაბადების დღეზე, ოცდაორ ნოემბერს და რომეო, თავისივე ინიციატივით, მომდევნო დღეს, გიორგობასაც აქ ატარებდა, რაც მის მშობლიურ სოფელში ჩამოსვლას რიტუალურ სახეს აძლევდა და ამ რიტუალის ხათრით თუ უძლებდა იმ ეკლებს, რომლებზეც თბილისში დაბრუნებამდე იჯდა ხოლმე.
– ისე, რატო აფერს არ შობით ხალხი, ძველი სახელი რო დაუბრუნდეს სოფელს? – იკითხა რომეომ.
– რაის ძველი სახელი, ბიო?
– რაის ძველიც, აბა, აი შრომა რაა, შრომებს მიაქ საქართველო.
– მაას ახლა სეროზულად კითხულობ?
– მეტყობა რამე ღლიცინის, თუ?
– და რა დუუბრუნდეს აპა, მიქელგაბრიელი დავარქვათ ისევლე?
– რა ზორი აქ მერე? გლახაა მიქაელ-გაბრიელი?
– ე, გადაი ზაბორს იქით, მაქანე ცხოვრობს შენაირი ჭკუის, მურმანა მკრასკავი. მიქელგაბრიელი არა იი კიდო, სამოთხე და ჯოჯოხეთი!
– და რას უწუნებ?
– რას ქვია რას ვუწუნობ, სტუმარი რო მომივა, მიქელგაბრიელთან მევიპაიჯო?
– აუ, აი რეებზე ფიქრობს! – გაეცინა რომეოს, – და შრომაში რო იპატიჟებ, რაა მაგით?
– რაა მერე, ყანას ვათოხნინებ ი სტუმარს თუ? მოვა, დავსხდ...
– და ისევ მიქაელ-გაბრიელი რო დეერქვას, საიქიოს მოგიწევს მოპატიჟება თუ რამფერაა მაი საქმე?
– ეე, ბიო, ნუ გააბდლდები უთავბოლოდ, დეეთხუე მა ბჟუტურს. რაცხანაირად იგი ხუ უნა ქონდეს, რუმე ხვთებოდე, რაია დასარქმელი და რაი არა!
– ვხვდებოდე კი არა! – გაწყრა რომეო, – შრომა, შრომა და ე, მაგის გამოა, გაგანია საბჭოთა კავშირი რო გენატრებათ თელ სოფელს. მიწაზე თუ არ იმუშავეთ და ჩაი თუ არ აპუტეთ ბუჩქებს, ისე ცხოვრება არ შეგილიათ აქ.
– ბიოო, რა შუაშია საბჭოთა კავშირი?! მუშოობა უნა ხალხს, რო რაცხანაირად ორი კაპიკი ზედ დაადვან ერთმანეთს, მაი ამბავია, თვარა საბჭოეთი და იგი მოაწყე კიდო! ჩა ხუ მოთხარენ ყველამ! და ეგე, ზედუბანში სიმინდებსაც ვეღარ უვლის ხალხი, დაყიდენ მიწები ნიორ და ნაქურჩელად.
– არ უნდოდათ მოვლა და დაყიდეს, რაა მერე?
– ვააი, შე საცოდავო! – ხელი გაასავსავა ძმისკენ რიჩარდმა და ტელეფონს დასწვდა. რამდენიმე წამით რაღაც იჩხირკედელავა და მერე ეკრანი რომეოსკენ მიატრიალა: – ეე, სოფელს არა, მარა შენ ქი გადაგერქვა სახელი ხელათვე.
– რა სახელი?
– რაი და რაიც გეკუთნის.
რომეომ თვალები მოჭუტა, ეკრანს მიაშტერდა და ძმას შეეკითხა:
– ამება რაია?
– რაია და შენა ხარ! რაია!
– რას ნიშნავს ამება?
– ცხოველია. ერთუჯროდიანი.
– უჯრედი და იი კიდო...
– უტვინო, – არ აცადა რიჩარდმა.
– რა უტვინო?
– რა უტვინო. ცხოველია უტვინო. არ აქვენ ტვინი.
– ო, გადაარქვი რაც გინდა! – გაბრაზებულმა რომეომ ხელი აიქნია, – ე ზლოზინა ბაკურა რო გყავს მეზობლად და კიდო მე ვარ ერთუჯრედიანი და უტვინო. თავს იკლავს მუშაობით?
– ბაკურას და მაგის დღვაბერა ბიჭებს რას ყურობ შენ? მაგენი არიან თელი სოფელი, თუ რამფერაა მაი საქმე?
– ჩამოგითვალო ბარე ათი კაცი უცბათ? – წამოიწია გამწყრალმა რომეომ.
– არიქა! არ გეიოფლო, ფრთხილათ, ა, სალფეთკი.
– არ აქ შენთან ლაპარაკს აზრი!
– აზრი რამფერ არ აქ, მარა ახლა ნუ მალაპარაკებიებ მაგაზე, თუ კაცი ხარ,
ჩუქება
