ცოდვის შვილები "ცოდვები არის მიზეზი მწუხარებისა და მკვლელი სიხარულისა"
წმინდა მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი
დგას სარკის წინ. მრავალმნიშვნელოვნად მისჩერებია საკუთარ გამოსახულებას. საშუალოზე ოდნავ მაღალი ახალგაზრდა ქალი, გასათხოვარი, თხელი აგებულების, ოდნავ ჭაღარაგარეული თმით, ძლივს შესამჩნევი შეპარული ნაოჭებით თვალების უპეების გარშემო. მომხიბლავია, მშვენიერი, ნაზი. ლამაზი მწვანე თვალები აქვს, სქელი, ფრთებივით გადაშლილი სქელი წარბები, პატარა სწორი ცხვირი, გამობურცული სქელი ტუჩები. მომხიბლავი ღიმილი იცოდნენ ოდესღაც ამ ტუჩებმა. სახეს უბრალო, სადა ვარცხნილობა ამშვენებს. შეჰყურებს ანარეკლს... იატაკამდე დავარდნილი შავი კაბა აცვია, ძირს ეთრევა. რაღაცით კმაყოფილია. საბოლოო განაჩენი გამოუტანა საკუთარ თავს, გადაწყვეტილება მიიღო. იცის რა სურს, რისკენ მიირტვის მისი ცოდვილი სული.
ფანჯარასთან სავარძელში ჩაჯდა. ფარდა გადასწია და ღამეში გახვეულ ქალაქს გახედა, ღამეში ნათურებით გაჩაღჩაღებულ ქალაქს, ხმაურიანს და დაუსვენარს. მასავით არასდროს ეძინა ქალაქს, არც დღე და არც ღამე, დაუდგომელ დიასახლის ჰგავდა, მუდმივ მზრუნველობასა და ფაციფუცში გახვეული. ადამიანების სხვადასხვაგარი ბედის მნახველი, მათი სევდისა და მწუხარების თანაზიარი, სხვადასხვა დროში სისხლის, ქაოსის და მშვიდობის შემყურე. ამ ქალაქსაც თავისი ღრმა ისტორია აქვს, ჭრილობები, ღია თუ დახურული, გმინვა, გულშეღონებული კვნესა, საწუხარი, სიმდაბლე და სიამაყე, სასოწარკვეთა, უიმედობა, ზოგჯერ იმედითა და ბედნიერებით აღსავსე, ზოგჯერ კი ადამიანების ღალატითა და გამყიდველობით დაღლილ-დასნეულებული. მაგრამ დგას ეს ქალაქი ამაყი, მოუდრეკავი, ქედმოუხრელი დემონური ბოროტებისა და სისასტიკის წინაშე, რადგან ქართველ ქრისტიანთა გულმხურვალე ლოცვის მადლი იფარავს, ბერ-მონაზვნების დაუღალავ შრომაზე დგას მყარად. განსაცდელი კი ისევ დაუსრულებელი აქვს, რადგან არის ქალაქში ბნელი, საშიში, სულისა და ხორცის დამღუპველი ადგილები, სოდომური ცოდვებით აყროლებული, გარყვნილების სახლები, სამორინეები. ზოგიერთი მათგანი კი ნატაძრალ ადგილას დგას და შეგინებულია სიწმინდე.
ქალაქს თვალი მოაშორა. სავარძელში შეირხა. ღამის პირველი საათია. ძილი არ ეკარება. ოთახს თვალი მოავლო, თითქოს ემშვიდობება. ერთოთახიან ბინაში მოკრძალებულად და მყუდროდ ცხოვრობს. მაგიდა, რამდენიმე სკამი, კომოდი, დივანი, ტორშერი და სავარძელი დგას. კედელს წიგნების რამდენიმე თარო, დედის ხელით მოქარგული სურათი ,,ძველი თბილისი'', ხეში მოჩუქურთმებული გრძელი სარკე ამშვენებს. ყველაზე ბევრი წიგნები აქვს. კითხვა უყვარს. მწერლებს უდიდეს სულიერ მეგობრებად მიიჩნევს. მათგან ბევრი ისწავლა, მდიდარი ცოდნა შეიძინა, ადამიანის სულიერ სიღრმეებში ჩაიხედა, მისი ფსიქოლოგია, პრობლემები შეიცნო.
კაცთმოყვარეა ეს ახალგაზრდა ქალი. ადამიანი ტკივილამდე უყვარს. არ შეუძლია გულგრილი იყოს მის მიმართ მაშინაც კი, როდესაც სხვანი, უცხონიც კი თუნდაც უნებურად, ან შეგნებულად შეურაცხყოფენ, ამცირებენ, უპატივისმცემლოდ ექცევიან: ,,ვინ ვარ მე? რა ფასი აქვს ჩემს წყენასა და ტკივილს, როდესაც განკაცებული ღმერთი ვერ იცნეს?'' უყვარს იესო ქრისტე, სასოებს მას! სიყვარულით, მიტევებით ცხოვრობს. იცის შენდობის ფასი: ,,შემინდვია, უფალო, და მეც შემინდე ცოდვანი ჩემიო"- იტყოდა ხატების წინ მუხლმოყრილი და საკუთარ თავზე მუდმივად მუშაობდა შესძლებოდა გულწრფელი მიტევება, სულიერ სიღრმეებში ლოცულობდა მისთვის. ლოცვა ხომ უფალთან საუბარია და ეს საუბარი ათბობს გულს, კურნავს, ანათებს გონებას, წმენდს ამღვრეულს, ამშვიდებს განრისხებულს, ფეხზე წამოაყენებს დაცემულს, ანუგეშებს სასომიხდილს, უკეთესობისკენ ცვლის პიროვნებას და მის ცხოვრებას. წმინდანების სწავლებას და დარიგებებს ყოველთვის ხარბად ისრუტავდა, მათზე განუწყვეტლივ ფიქრობდა, გონებაში აღრმავებდა და სულთან ერთად მარხავდა.
თვალზე რული მოეკიდა. ჩასთვლიმა.
- მეგი! - ზმანებაში ვიღაცის ხმა ჩაესმა.
***
თავსხმა წვიმაა. გვიანი შემოდგომა. უკვე ძალიან ცივა. მეტად ცივია წვიმის წვეთები. რუხ ფერებშია ქალაქი გახვეული. ნაკადულებად მოედინება წვიმის წყალი ქუჩებში, ზოგან კიდეც დაგუბებულა. არაფრად აგდებს წვიმას, სიცივეს, ფეხქვეშ სისველეს, გაჟღენთილ თხელძირიან საშემოდგომო მოკლე ყელიან შუზებს. გამვლელ - გამომვლელები თავშესაფარს ეძებენ. ზოგი კაფეს აფარებს თავს, ზოგი - მაღაზიას, ზოგი - ფასადიან შენობებს. მეგი კი დადის უქოლგოდ ქუჩაში და როგორც შეშლილს, ისე უყურებენ.
მეგი და ლიზი სამედიცინო ინსტიტუტის ბოლო კურსის სტუდენტები არიან. მეგი ერთ-ერთ საავამდყოფოში დროებით დამლაგებლადაც მუშაობს.
ლიზი მთიანი სოფლიდან არის ჩამოსული. ძმასთან, იასესთან ერთად ცხოვრობდა პატარა, ვიწრო, ნახევრად ბნელ ოთახში.
გოგონები საერთო ინტერესებმა დაამეგობრა. მეგი მარტო ცხოვრობდა დედის დანატოვარ ბინაში. მოკრძალებით შესთავაზა ლიზის მასთან გადმოსულიყო საცხოვრებლად, ერთად გაეყოთ
ჩუქება
