ფანჯარასთან სავარძელში ჩაჯდა. ფარდა გადასწია და ღამეში გახვეულ ქალაქს გახედა, ღამეში ნათურებით გაჩაღჩაღებულ ქალაქს, ხმაურიანს და დაუსვენარს. მასავით არასდროს ეძინა ქალაქს, არც დღე და არც ღამე, დაუდგომელ დიასახლის ჰგავდა, ნუდმივ მზრუნველობასა და ფაცი-ფუცში გახვეული. ადამიანების სხვადასხვაგარი ბედის მნახველი, მათი სევდისა და მწუხარების თანაზიარი, სხვადასხვა დროებში სისხლის, ქაოსის და მშვიდობის შემყურე. ამ ქალაქსაც თავისი ღრმა ისტორია აქვს, ჭრილობები, ღია თუ დახურული, გმინვა, გულშეღონებული კვნესა, საწუხარი, სიმდაბლე და სიამაყე, სასოწარკვეთა, უიმედობა, ზოგჯერ იმედითა და ბედნიერებით აღსავსე, ზოგჯერ კი ადამიანების ღალატითა და გამყიდველობით დაღლილ-დასნეულებული. მაგრამ დგას ეს ქალაქი ამაყი, მოუდრეკავი, ქედმოუხრელი დემონური ბოროტებისა და სისასტიკის წინაშე, რადგან ქართველ ქრისტიანთა გულმხურვალე ლოცვის მადლი იფარავს, ბერ-მონაზვნების დაუღალავ შრომაზე დგას მყარად. განსაცდელები კი ისევ დაუსრულებელი აქვს, რადგან არის ქალაქში ბნელი, საშიში, სულისა და ხორცის დამღუპველი ადგილები, სოდომური ცოდვებით აყროლებული, გარყვნილების სახლები, სამორინეები... ხოლო ზოგიერთი მათგანი კი ნატაძრალ ადგილას დგას და შეგინებულია სიწმინდე.
ჩუქება
