მოსაღამოვდა და განყოფილება ნელ-ნელა დაცარიელდა თანამშრომლებისგან, მაგრამ არის ერთი თანამშრომელი, რომელიც გვიანობამდე კაბინეტში ზის და განუწყვეტლივ რაღაცაზე ფიქრობს.
მაგიდაზე როგორც ყოველთვის მიმოფანტული აქვს ფურცლები, გვერდზე უდგას ღვინით სავსე ჭიქა, გადაწოლილია სკამზე, თვალები აქვს დახუჭული და მთლიანად მოწყდარია გარე სამყაროს.
მის გარშემო კი მუდამ იდეალური სიჩუმეა, ალექსიც ამ სიჩუმეს არის აყოლილი და ცდილობს ყველაფერზე ერთიანად იფიქროს, გაერკვეს სიტუაციაში და დაგროვილი სააქმებიდან რომელიმე მაინც გახსნას, ამ ფიქრებშია და მოულოდნელად მობილურზე ზარი შემოდის, რომელიც ამ იდეალურ სიჩუმეს არღვევს.
ზარის ხმაზე ალექსმა თვალი გაახილა, სკამიდან ზანტად წამოიწია, მობილურის ასაღებად გადაიხარა, ერთი გულიანად ამოიოხრა და ზარს უპასუხა:
-გამარჯობა, დეტექტივ ალექს არაბულს ვესაუბრები?
-გამარჯობა, დიახ გისმენთ მე გახლავართ, რით შემიძლია დაგეხმაროთ?
-ბატონო ალექს, ადამიანის გაუჩინარებსთან დაკავშირებით მინდა რომ გამცნობოთ.
-დიახ გისმენთ, მიამბეთ რა მოხდა.
-დიდი ბოდიშის მოხდით, მისამართს გეტყვით და ადგილზე რომ მოხვიდეთ თუ შეიძლება, ადგილზე უკეთესად გაგაცნობთ საქმის დეტალებს.
-დიახ არ არის პრობლემა, თქვენ მისამართი მითხარით და მე ადგილზე მოვალ.
-ვაჟა-ფშაველას 45 ნომერში მობრძანდით, რომ მოუახლოვდებით ეზოს დამიკავშირდით და ქვემოთ ჩამოვალ.
-კარგით მაშინ აღარ დავკარგოთ დრო, ახლავე გამოვალ და მოგაკითხავთ აღნიშნულ მისამართზე.
-კარგით ბატონო ალექს, გელოდებით.
ყურმილი დაკიდა, ფეხები ისევ მაგიდაზე შემოალაგა და სკამზე გადაწვა, ალექსი ისევ ფიქრმა წაიღო:
-ჰმმ ჯერ ეს საქმეები ვერ გამიხსნია რაც დაგროვილი მაქვს, ახლა კიდევ ახალი საქმე დამემატა, თან რა უცნაურია ყოველი მეორე გაუჩინარებაზე რომ წერს განაცხადს, რახდება ნეტა? სად უჩინარდება ეს ხალხი? აუ არა აღარ შემიძლია ამდენი ფიქრი და გაურკვევლობა, რამე უნდა მოვიმოქმედო, საქმეები გავხსნა და დაკარგული ადამიანები სახლში დავაბრუნო...
ფეხზე წამოდგა და ერთი უიმედოდ ამოიოხრა, ქურთუკი მოიცვა, მანქანის გასაღები და მობილური ჯიბეში ჩაიდო, ქუდი დაიხურა და საქმის გასარკვევად გაემართა, იმ იმედით რომ რამე ახალს გაიგებდა.
გარეთ გამოსულს ცივმა ნიავმა დაჰკრა და კიდევ უფრო გამოაფხიზლა ჩვენი ალექსი, მიუახლოვდა თუ არა მანქანას ჯიბიდან გასაღები ამოიღო, კარები გახსნა და მანქანაში ჩაჯდა, დაქოქა და ის ის იყო მანქანა უნდა დაეძრა რომ თვალები გაუშტერდა, სახე გაეყინა და ისევ მოსწყდა ამ სამყაროს:
-ნუთუ ქალაქს სერიული მკვლელი ჰყავს და მე რამე გამომრჩა, მაგრამ ყოველთვის მახვილი თვალით და გამჭრიახი გონებით გამოვირჩეოდი, როგორ დავიჯერო რომ მე რამე გამომრჩა და მის კვალზე გასვლა ვერ შევძელი, იქნებ რაღაც დაჯგუფება იტაცებს ამ ადამიანებს და შემდეგ გამოსასყიდს ითხოვს, მაგრამ არა ამას ხომ მეტყოდნენ დაკარგულის ახლობლები, არა არა აშკარად რაღაც სერიოზულთან მაქვს საქმე, მეტად მმართებს დაფიქრება და სერიოზული ნაბიჯების სწორად გადადგმა, მეტად უნდა მოვინდომო და იქნებ მერე მაინც შევძლო ძაფის გორგალში ძაფის თავის პოვნა.
უკან მომდგარმა მანქანის სიგნალმა ალექსი გამოაფხიზლა, მანქანას სარკეში გახედა, თავი გააქნია და მანქანა ადგილიდან დაძრა, გზად მიმავალს კი ფანჯარა ჩაწეული ჰქონდა, სიგარეტს ეწეოდა და დაკარგულებზე ფიქრი მოსვენებას არ აძლევდა.4
დანიშნულების ადგილას რომ მივიდა მანქანა ეზოსთან ახლოს გააჩერა, მანქანიდან გადმოვიდა, სიგარეტის ნამწვავი ურნაში ჩააგდო და ეზოში შევიდა, ჯიბიდან მობილური ამოიღო და შემოსულ ზარს გადაურეკა:
-დეტექტივი ალექსი გაწუხებთ, მოვედი თქვენს მიერ მოცემულ მისამართზე თუ არ შეწუხდებითი იქნებ ჩამოხვიდეთ.
-დიახ ბატონო ალექს, ახლავე ჩამოვალ.
-კი ბატონო, მაშინ ეზოში დაგელოდებით.
კარები გაიღო, მამაკაცი სახლიდან გამოვიდა და სირბილით დაეშვა კიბეებზე, სადაბრაზოდან კი არც თუ ისე ხანში შესული მამაკაცი გამოვიდა, სპორტული შარვლით, ფეხზე ჩუსტებით და აჩეჩილი თმით, ხელი რომ ჩამოართვეს და გაიცნეს ერთმანეთი ახლოდან იქვე მდგარ სკამზე ჩამოჯდნენ, ალექსმა გახედა თუ არა მამაკაცს უმალ შეატყო ნერვიულობა, უნდოდა დაემშვიდებინა მამაკაცი, მაგრამ ერთი სული ჰქონდა საუბარი მალე დაეწყო, რათა საქმის დეტალებში გარკვეულიყო და რამე ახალი გაეგო რაც გამოძიებაში დაეხმარებოდა.
-ბატონო ალექს არ ვიცი საიდან დავიწყო ამ ამბის მოყოლა.
-ნუ ნერვიულობთ მე აქ იმისთვის ვარ რომ დაგეხმაროთ და ერთად გავარკიოთ თუ რამოხდა, მითხარით აბა ვინ დაიკარგა და ბოლოს როდის ნახეთ ეს ადამიანი?
-ჩემი ძმა ზურაბი დაიკარგა ბატონო ალექს, ბოლოს 5 დღის წინ ვნახე, რაღაცაზე წავკამათდით და რომ გავიდა სახლიდან მას მერე აღარ დაბრუნებულა.
-რამე ვერსია ხომ არ გაქვთ სად შეიძლებოდა წასულიყო ან კომუნიკაცია თუ გქონდათ ვინმესთან?
-სადაც კი შეიძლებოდა რომ ყოფილიყო ყველგან ვიყავი, მაგრამ არსად არ დამხვდა, ყველას დავურეკე ვისაც კი ვიცნობდი, მის მეგობრებს, ნათესავებს, საცოლესაც კი, მაგრამ ყველას ერთი პასუხი ჰქონდა, რომ დიდიხანია არ უნახავთ ზურაბი.
-გასაგებია, თუ შეიძლება მომიყევით რის გამო წაკამათდით და რა მოხდა იმ დღეს.
-კი ბატონო ახლავე მოგიყვებით, ესეიგი ფანჯრიდან ვიყურებდი როცა ეზოში მანქანა შემოვიდა, იქიდან კი ჩემი ძმა და კიდევ ერთი ბიჭი გადმოვიდა.
-უკაცრავად ჩაგეძიებით, ხო არ გახსოვთ იმ ბიჭის აღნაგობა ან სახე?
-დიახ მახსოვს, აღნაგობით არც თუ ისე მაღალი იყო, დაახლოებით თქვენი სიმაღლის იქნებოდა, აი სახე კი ვერ დავინახე რადგან თავზე კეპი ეფარა და სათვალეები ეკეთა.
-გასაგებიაა, კარგი თუ შეიძლება რომ განაგრძოთ და მომიყვეთ შემდეგ რა მოხდა.
-მერე ჩემი ძმა სახლში ამოვიდა, ხელში ბევრი ფული ეჭირა და მეუბნებოდა რომ ოპერაციისთვის საჭირო თანხა იშოვა, მე კი ვიეჭვე რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო, ამიტომ ფული არ გამოვართვი, მერე ამის გამო წავკამათდით და საუბრით რომ ვეღარაფერს ვერ გავხდი, ჩხუბით და ყვირილით სახლიდან გავაგდე.
- და რატომ იფიქრეთ რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო ან რატო არ გამოართვით ფული?
-მეუხერხულება ამის თქმა, მაგრამ ჩემი ძმა ბავშვობიდან მიდრეიკილი იყო ქურდობისკენ, ერთხელ უკვე იჯდა ციხეში მობილურის და საფულის მოპარვის გამო, მალევე კი გამოუშვეს ციხიდან და ვიფიქრე ჭკუა ისწავლა თქო, მაგრამ როგორც ვხედავ არ უსწავლია, ამიტომ ვფიქრობ რომ ის ფულიც მოპარული ექნებოდა.
-მოპარულ ფულზე თქვენ ალბათ არანაირ ინფორმაციას არ ფლობთ ხო? ხომ იცით თუ გავიგე რომ ხელს აფარებთ ან რაიმე მნიშვნელოვან ინფორმაციას ფლობთ რასაც არ მეუბნებით თქვენც დაგაკავებთ, გამოძიებისთვის ხელის შეშლის გამო, ასევე თუ შეიძლება ცოტა რამ მის საცოლეზეც რომ მიამბოთ და აუცილებლად მისამართიც დამჭირდება მის დასაკითხად.
ჩუქება
