ადამიანი ZERO არაფრით გამორჩეული კაცი მე არა ვარ...
ჩემნაირებზე არაფერს წერენ...
ჩემნაირებზე არაფერს წერენ, თუ მაინცადამაინც ტრაგიკული შემთხვევის მსხვერპლნი არ შევიქენით...
თუმცა, ამის ალბათობა ნულის ტოლია...
მანქანა ჯერ არ დამჯახებია (მხოლოდ მეტროთი ვსარგებლობ და მხოლოდ მიწისქვეშა გადასასვლელით გადავდივარ ქუჩის მოპირდაპირე მხარეს); ჩემ ბინაში ხანძარი არ გაჩენილა და, ალბათ, არც არასოდეს გაჩნდება (ოჯახის ბიუჯეტი გაზისა და ნავთის შეძენის საშუალებას არ იძლევა); არც ქუჩაში გადავყრივარ მოძალადეს, რომელიც დაუფიქრებლად გამიყრიდა დანას, როდესაც, ვთქვათ და, შეშინებული მანდილოსნის ღირსებას დავიცავდი (საეჭვო პირების გამოჩენისას მიწისქვეშა გადასასვლელის ძებნას ვიწყებ და ყოფილა შემთხვევა, ქუჩა ზემოდანაც კი გადამიჭრია)...
ერთადერთი, რაც რჩება -თვითმკვლელობაა...
მაგრამ ჩემნაირები თავს არ იკლავენ...
ჩვენ ღრმა მოხუცებულობამდე ვცხოვრობთ და ლოგინში, ხანგრძლივი ტანჯვა-წვალების შემდეგ ვკვდებით...
აბა, ჩემნაირებზე ვინ რა უნდა დაწეროს?!
ჩემნაირებზე მე ვწერ:
სიმაღლე - 176 სანტიმეტრი, წონა - 67 კილოგრამი. პროფესია - ერთ-ერთი ჰუმანიტარული ფაკულტეტი დავამთავრე თხუთმეტიოდე წლის წინ და ერთი დღეც კი არ მიმუშავია ჩემი პროფილით. ოჯახური მდგომარეობა - დაცოლშვილებული...
ჩემი დაოჯახება ათ წელს ითვლის უკვე...
ათ წელს ითვლის და, ბუნებრივია, იბადება კითხვა - ვარ თუ არა ბედნიერი?..
გადაჭრით შემიძლია ასეთი პასუხი გავცე ამ კითხვას - ვერა, ბედნიერი ნამდვილად ვერ ვარ!
თუმცა, ძალზე გამიჭირდება, გადაჭრით განვაცხადო, რომ უბედური ვარ!
ასეა თუ ისე, დაოჯახების ერთადერთ გამართლებად ჩვენი რვა წლის ბიჭუნას არსებობა შეიძლება დასახელდეს...
მყავს სიდედრიც, რომელიც, საბედნიეროდ, ჩვენთან არ ცხოვრობს, მაგრამ, საუბედუროდ, ჩვენი ოჯახის ყველაზე ხშირი სტუმარია...
ვერც იმას ვიტყვი, თითქოს სიდედრი მეჯავრებოდეს, მაგრამ იმის თქმაც ძალზე გამიჭირდება, მიყვარს-მეთქი.
აი, ცოლი კი ნამდვილად მიყვარს...
ალბათ, მასაც ვუყვარვარ...
მაგრამ, ეს არ არის საკმარისი ბედნიერებისათვის...
სიყვარული იმდენად ემოციური და ყოვლისმომცველი გრძნობაა, რომ შეუძლებელია მისი გამოხატვა განუწყვეტლივ...
ორ ერთმანეთის მოსიყვარულე ადამიანს კიდევ სჭირდება რაღაც, რაც იმ ვაკუუმს შეუვსებს, სიყვარულის გამოუხატველობის პერიოდში რომ ისადგურებს...
ამას, ალბათ, შეჩვევა ჰქვია...
თუმცა, როგორც მწერალი ამბობს: `გაცილებით უფრო ადვილია ვინმეს თავი შეაყვარო, ვიდრე - თავი შეაჩვიო...~
მე და ჩემი ცოლი კი ვერაფრით შევეჩვიეთ ერთმანეთს...
აი, სიდედრს შევეჩვიე...
შევეჩვიე მის ვიზიტებს ყველაზე შეუფერებელ დროს; მის მიერ ჩემი მისამართით გამოთქმულ საყვედურებს, რომელთა უმრავლესობაც - ობიექტურობა მოითხოვს, აღინიშნოს - სამართლიანია; რუსული ფრაზებით შეზავებულ მის საუბარს ამაღლებულ თემებზე; მის მიერ ნამწვავებით გავსებული საფერფლის გადაყრას და, თქვენ წარმოიდგინეთ, მის კოცნასაც კი, რაც ყოველი ვიზიტის აუცილებელი ატრიბუტია...
სიდედრს შევეჩვიე, მაგრამ სიდედრი არ მიყვარს...
და, რა გამოვიდა?
ვინც მიყვარს - იმას ვერაფრით შევეჩვიე, ვინც არ მიყვარს - იმასთან შეჩვევა არც გამჭირვებია...
თუმცა, იქნებ, ამას შეჩვევა კი არა, შეგუება ჰქვია?..
ვინც იცის?!
ყველაზე უმტკივნეულო დამოკიდებულება ჩემს ბიჭუნასთან მაქვს...
საერთოდ, ადვილია ადამიანის სიყვარული, როცა საპასუხო გრძნობას არ ელი და არც მოითხოვ...
აი, მოკლედ ჩემი ოჯახური გარემოს შესახებ.
რაც შეეხება ჩემს პროფესიას, ერთ-ერთი ყველაზე გავრცელებული პროფესიაა და არც ღირს დაზუსტება - ისტორიკოსი ვარ, ფილოლოგი თუ ფსიქოლოგი...
მთავარი ისაა, რომ ამჟამად ერთ-ერთ სკოლაში ვასწავლი და თვეში ზუსტად იმდენს მიხდიან - ოცდაათ პურს, ოცდაათ კვერცხს, ოცდაათ კოლოფ იაფფასიან სიგარეტსა და ერთ კილო ხორცს რომ ჰყოფნის...
ერთ ამდენს უხდიან ჩემს ცოლსაც, რომელიც თავისი პროფილით მუშაობს - ექიმია...
ერთ ამდენს სიდედრიც იმეტებს საყვარელი ქალიშვილისა და შვილიშვილისათვის (არა მგონია, ჩემზე ზრუნავდეს) და ასე გვიდგია სული...
სხვათა შორის, სიდედრის მიერ გამეტებულ `ერთ ამდენსაც~ ძალზე შევეჩვიე და სიცოცხლის ბოლომდე მისი მადლობელი ვიქნები...
ერთადერთი, რაც შიშს იწვევს ჩემში, გაუთვალისწინებელი ხარჯებია...
მე, როგორც პატიოსანი მოქალაქე, უკანასკნელ გროშამდე ვიხდი ელექტროენერგიის, საცხოვრებელი ფართის, წყლისა და ტელეფონის ფულს...
მართალია, ყველაფერ ამას ოჯახის ბიუჯეტის მეოთხედი მიაქვს, მაგრამ არ შემიძლია, სხვაგვარად მოვიქცე...
არ შემიძლია, მოველაპარაკო ინკასატორს და დანახარჯის მხოლოდ ორმოცდაათი პროცენტი გადავიხადო და, არა იმიტომ, რომ ამის სურვილი არა მაქვს, უბრალოდ, ამაზე საუბრის დაწყებაც კი მიჭირს ინკასატორთან, რომელსაც ერთი სული აქვს, როდის დავიწყებ ამაზე საუბარს. რომელიც თვითონ მაგრძნობინებს, რომ არსებობს ათასი ხერხი სახელმწიფოს მოტყუებისა და მეც კმაყოფილი დავრჩები და თვითონაც. ჰოდა, ვუყურებთ თვალებში ერთმანეთს მე და ინკასატორი, გადამწყვეტი სიტყვა ჩემზეა და, ვიღებ ჯიბიდან ფულს და პატიოსნად ვიხდი საკუთარ ვალს სახელმწიფოს წინაშე. იმ სახელმწიფოს წინაშე, რომელსაც ჩემი შრომა რამდენიმე პურად, ამდენივე კვერცხად და ამდენივე იაფფასიან სიგარეტის კოლოფად უღირს. ვიხდი