უკანა სახლი
12 ივნისი, 1942 წ.
იმედი მაქვს, რომ შენ გაგანდობ ყველაფერს, რაც ჯერ არავისთვის გამინდვია, და იმის იმედსაც ვიტოვებ, რომ მუდამ გვერდში დამიდგები.
28 სექტემბერი, 1942 წ. (ჩანართი) (ჩანართის შესახებ განმარტება იხ. წიგნის ბოლოს დართულ სტატიაში „ამ გამოცემის შესახებ“.)
დღემდე გვერდში მიდგახართ შენც და კიტიც, რომელსაც უკვე გამუდმებით ვწერ. დღიურში წერა გაცილებით სასიამოვნოა, ამიტომ მოუთმენლად ველი ხოლმე იმ დროს, როცა საწერად ვიცლი.
როგორ მიხარია, რომ თან წამოგიყოლე!
კვირა, 14 ივნისი, 1942 წ.
დავიწყებ იმ წამიდან, როდესაც შენი თავი მაჩუქეს, როცა პირველად დაგინახე მაგიდაზე, დაბადების დღის საჩუქრებს შორის (რომ გყიდულობდნენ, მაშინაც გნახე, მაგრამ ეს არ ითვლება).
პარასკევ დილას, 12 ივნისს ექვს საათზე მეღვიძა. ეს არცაა გასაკვირი - ჩემი დაბადების დღე იყო. მაგრამ ასე ადრე ვერ ავდგებოდი, ამიტომ ცნობისმოყვარეობა დავიშოშმინე და დავიცადე, სანამ შვიდს თხუთმეტი წუთი არ დააკლდა. მერე ვეღარ მოვითმინე და სასადილო ოთახში გავედი, სადაც ჩვენი კატა მორციე ფეხებზე ხახუნით მომეგება.
რვა იწყებოდა, როცა დედასა და მამასთან შევედი, იქიდან კი სასტუმრო ოთახში გავედი საჩუქრების სანახავად და პირველივე, რაც თვალში მომხვდა, შენ იყავი, ალბათ იმიტომ, რომ ყველაზე ძვირფასი საჩუქარი ხარ. შემდეგ დავინახე ვარდების თაიგული და იორდასალამის ორი შტო. დედამ და მამამ მაჩუქეს ცისფერი სვიტრი, სამაგიდო თამაში, ერთი ბოთლი ყურძნის წვენი, რომელსაც, ჩემი აზრით, ღვინის გემო დაჰკრავს (ღვინო ხომ ყურძნისგან მზადდება), თავსატეხი სათამაშო, ერთი ქილა კრემი, ორ-ნახევარი გულდენი და ტალონი ორ წიგნზე. მაჩუქეს „კამერა ობსკურაც“, მაგრამ ვინაიდან მარგოს აქვს ეს წიგნი, სხვა წიგნზე გადავცვალე; საჩუქრებს შორის იდგა ერთი ჯამი შინაური ორცხობილა (რა თქმა უნდა, ჩემი გამომცხვარი, მე ხომ ორცხობილების ცხობაში ბადალი არ მყავს), დედასგან კი ბლომად ტკბილეული და მარწყვის ტორტი მივიღე. დამხვდა ბებიას წერილიც, მაინცდამაინც იმ დღეს რომ მოიტანეს, მაგრამ ეს უბრალო დამთხვევა იყო.
შემდეგ ჰანელიმ გამომიარა და სკოლაში წავედით. შესვენებაზე მასწავლებლებსა და თანაკლასელებს ნაღებიანი ღვეზლით გავუმასპინძლდი. მერე ისევ გაკვეთილი დაიწყო. შინ ხუთ საათზე დავბრუნდი, ვინაიდან ფიზკულტურასაც დავესწარი (საერთოდ, სპორტი აკრძალული მაქვს, რადგან ხელ-ფეხს ხშირად ვიღრძობ). ბავშვებმა, საგანგებოდ ჩემი არჩევანით, ფრენბურთი ითამაშეს. შინ სანა ლედერმანი გველოდა. ფიზკულტურიდან თანაკლასელები - ილსა ვაგნერი, ჰანელი გოსლარი და ჟაკლინ ვან მაარსენი წამოვიყოლე. ჰანელი და სანა ერთ დროს ჩემი საუკეთესო მეგობრები იყვნენ. ერთად რომ მოგვკრავდნენ თვალს, ამბობდნენ: შეხედეთ, ანე, ჰანა და სანა მოდიანო. ჟაკლინ ვან მაარსენი მოგვიანებით გავიცანი ებრაულ ლიცეუმში, მაგრამ დღესდღეობით ის ჩემი საუკეთესო მეგობარია. ილსა ჰანელისთვის უახლოესი ადამიანია, ხოლო სანა სხვა სკოლაში გადავიდა და იქ გაიჩინა ახალი მეგობრები.
გოგონებმა ძვირფასი წიგნი მაჩუქეს, „ჰოლანდიური საგები და ლეგენდები“, მაგრამ შეცდომით მეორე ტომი მომიტანეს, ამის გამო მერე პირველი ტომი ორ სხვა წიგნზე გადავცვალე. დეიდა ელენამ კიდევ ერთი თავსატეხი მაჩუქა, დეიდა სტეფანიმ - მოხდენილი გულსაბნევი, დეიდა ლენიმ კი - დიდებული წიგნი „დეიზის არდადეგები მთაში“. დღეს დილით აბაზანაში ვიჯექი და ვფიქრობდი, ნეტავ, მეც მყავდეს რინ-ტინ-ტინის (მსგავსი ძაღლი-მეთქი. მეც რინ-ტინ-ტინს დავარქმევდი და სკოლაში რომ წავიდოდი, დარაჯს მივაბარებდი, კარგ ამინდში კი ველოსიპედების ფარეხში დამიცდიდა.
ორშაბათი, 15 ივნისი, 1942 წ.
ჩემი დაბადების დღე კვირას აღვნიშნეთ. რინ-ტინ-ტინზე ძალიან იხალისეს ჩემმა თანაკლასელებმა. საჩუქრად მივიღე ორი გულსაბნევი, წიგნის სანიშნებელი და ორი წიგნი. თუმცა ალბათ უმჯობესია, ჯერ ჩემს კლასსა და სკოლაზე გიამბოთ. დავიწყებ მოსწავლეებით.
ბეტი ბლუმენდაალს რომ შეხედავ, იფიქრებ, ღარიბი ოჯახიდანააო. მგონი, ასეცაა. ქალაქის დასავლეთ ნაწილში ცხოვრობს, იან კლასენსტრაატზე, მაგრამ კლასელებიდან არავინ ვიცით, სადაა ეს ქუჩა. სკოლაში ძალიან კარგი ნიშნები აქვს, მაგრამ ეს უფრო სიბეჯითის შედეგია, რადგან საზრიანობით დიდად ვერ დაიკვეხნის. ერთობ წყნარი ბავშვია.
ჟაკლინ ვან მაარსენი ჩემს საუკეთესო მეგობრად ითვლება, თუმცა ნამდვილი მეგობარი ჯერ არასდროს მყოლია. მეგონა, ჟაკი დაიკავებდა ამ ადგილს, მაგრამ იმედი ძალიან გამიცრუვდა.
დ.კ. ძალიან ნერვიული გოგონაა, მუდამ რაღაც ავიწყდება, ამიტომაც მასწავლებლებისგან სასჯელი არ ელევა. ძალიან კეთილია, განსაკუთრებით გ.ზ.-ის მიმართ.
ე.ს. ისეთი უსაშველო ყბედია, რომ თავს მოგაბეზრებს. როცა რამეს გთხოვს, ან თმაზე უნდა გიფათუროს ხელები, ან შენი ღილები აწვალოს. გავიგე, ვერ მიტანს, მაგრამ არ მადარდებს. გულზე არც მე მეხატება.
ჰენი მეტსი მხიარული, კარგი ბავშვია, ერთი ეგაა, რომ ძალიან ხმამაღლა ლაპარაკობს, ხოლო ქუჩაში რომ თამაშობს, ძალიან ბავშვურად იქცევა. სამწუხაროა, რომ ბეპისთან მეგობრობს, რომელიც ერთი ბინძური და გარყვნილი ვინმეა და მასზეც ცუდ გავლენას ახდენს.
ი.რ.-ზე ალბათ მთელი წიგნის დაწერა შეიძლებოდა. ბაქია, ჭორიკანა, აუტანელი, გაიძვერა და თვალთმაქცი გოგონაა, ზრდასრულ ადამიანად რომ მოაქვს თავი. გული
ჩუქება
