***
ოთახის კარზე ბრახუნი მესმის, კარი იღება, სამხედრო ფორმიანი კაცი დგას. დაბნეულია, ბოდიშს იხდის და კარს ხურავს. ფეხზე ვდგები ნახევრად მძინარე, საწოლის ტუმბოდან მინის ბოთლს ვიღებ, იატაკზე ვამტვრევ და მივდევ, ვაგინებ, მოკვლით ვემუქრები. უკვე დერეფანში ვფხიზლდები და მახსენდება, რომ „ღია სივრცეში“ ვარ, უკვე ერთი თვეა აქ ვცხოვრობ და ეს სამხედრო ფორმაში ჩაცმული კაცი, ჩვენი დაცვა, გია კალამკაროვია. მაშინ წარმოდგენა არ მაქვს, რომ მის მონათხრობს ჩემს ახალ სპექტაკლ „ექსოდუსში“ ერთ-ერთი ყველაზე გულისმომკვლელი ხმა ექნება, მაგრამ ჯერ ისიც არ ვიცი, რომ ამ სპექტაკლს დავდგამ. გია სკამზე მსვამს და წყალს მაწვდის, ვმშვიდდები. მიხსნის, რომ ქარხნის შენობაში ბავშვები შემოიპარნენ, მათ ეძებდა და შესამოწმებლად შემოვიდა. ბოდიშს მიხდის. გაქვავებული ვზივარ, გია მემშვიდობება და მიდის.
2022 წელს ჩვენამდე მოღწეულ ყველაზე ძველ პიესას, ესქილეს „სპარსელებს“ ვდგამდი. პიესა ომის დასასრულსა და იმპერიის რღვევაზეა. მთელი მისი სტრუქტურა გლოვაზე დგას, სპარსელები დაღუპულ და დამარცხებულ მეომრებს დასტირიან. ამ პიესის არჩევიდან მალევე, რუსეთი უკრაინას თავს დაესხა და ნამდვილი ომი დაიწყო. ეს ომი იყო ყველგან - ტელეფონში, ტელევიზორში, ავტობუსებში, სახლებში, ხალხში. ომი იმდენად ცოცხალი და ნამდვილი იყო, მივხვდი რომ ომის ფიქციას ვერ შევქმნიდი, აზრი არ ჰქონდა მსახიობებს ტრაგედია გაეთამაშებინათ მაშინ, როდესაც ტრაგედია ყველგან იყო. თეატრმა ფუნქცია დაკარგა. ვერაფრით ვხვდებოდი, ვისთვის შეიძლებოდა ვყოფილიყავი სასარგებლო, ვერაფრით ვხვდებოდი, ვის სჭირდებოდა თეატრი და როგორ უნდა შეექმნა მას მარიუპოლის თეატრზე უფრო ცოცხალი სახე, სადაც ადამიანები სცენას თავს აფარებდნენ, ცხოვრობდნენ, ბავშვები მართლა თამაშობდნენ, როლებს კი არა, ნამდვილ თამაშებს.
მარიუპოლის თეატრის წინ, რომელიც მალევე დაიბომბა, დიდი ასოებით რუსულად ეწერა „ბავშვები“.
კიდევ რამდენიმე საათი ვიჯექი დერეფანში გიას წასვლის შემდეგ. ვფიქრობდი, რა შეიძლებოდა გამეკეთებინა, რა შემეძლო მეთქვა მაშინ, როცა აღარაფერი მქონდა სათქმელი. მოვიფიქრე, რომ რადგან მოყოლა აღარ შემეძლო, თვითონ უნდა გავმხდარიყავი მსმენელი. სხვებისთვის უნდა მომესმინა, სცენა დამეთმო ნამდვილი ადამიანებისთვის და მათი ამბებით დამოუკიდებელი საქართველოს ახალი, ისტორიციზმისგან დაცლილი, პირადი პერსპექტივებით სავსე სურათის შექმნა მეცადა. ასე გამიჩნდა იდეა სპექტაკლისთვის - Exodus-გამოსვლა.
ამ დღიდან თითქმის სამი თვის განმავლობაში, ყოველდღიურად ვხვდებოდი ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებულ ადამიანებს. მათი ცხოვრების ისტორიების მოსასმენად მთელ დღეს მათთან ერთად, სახლებში, თავშესაფრებში, საავადმყოფოებში, ბაზარში, მეტროში ვატარებდი. ეს ადამიანები და მათი ისტორიები ერთმანეთს არ ჰგავდა, მაგრამ ყველა ამბავში იყო ომი, იმ ამბებშიც კი, რომლებიც ომზე არ იყო. ომი იყო ყველგან, მათ წარსულში, მათი მომავლის შიშშიც ომი იყო. ყოველდღიურად ვხვდებოდით - ვუსმენდი, ვაკეთებდი ჩანაწერებს და ბოლოს მათი მონაყოლი ამბებით ვაწყობდი სტრუქტურას მათივე გამოსვლებისთვის. აღფრთოვანებული ვიყავი ამ ადამიანების მცდელობითა და გაუნელებელი სურვილით, გამოეყენებინათ თეატრი საკუთარ თავსა და ქვეყანაზე სალაპარაკოდ. ამ გაზიარებისთვის ყველა გამომსვლელის სამუდამოდ მადლობელი ვარ. მათ მთლიანად შეცვალეს ჩემი შეხედულება, არა მარტო ჩემი ქვეყნის, არამედ ჩემივე თავის შესახებ.
სახელი - Exodus-გამოსვლა - ბიბლიური ექსოდუსის, მონობიდან თავისუფლებამდე ორმოცწლიანი მოგზაურობის მეტაფორაა და თანამედროვე საქართველოს დამოუკიდებლობისთვის ლამის ორმოცწლიან ბრძოლას პასუხობს.
ჩუქება
