თინეიჯერების თავგადასავალი იყო დრო, როცა მათი სამყარო მხოლოდ ლექციებით, კაფეში მსუბუქად მორეულ ჭორებით და ერთმანეთზე თვალის მოურიდებლად გადაკვრის ჟინით იკვებებოდა. ის დრო, როცა ჯერ კიდევ არავინ იცოდა, ვინ ვინ იყო სინამდვილეში — სად მთავრდებოდა იუმორი და სად იწყებოდა გულწრფელობა. ისინი სტუდენტები იყვნენ: სხვადასხვანაირი ფერები ერთ ფერში შეზავებული, ერთმანეთისთვის მოსაზიდი და მაინც თავიანთი საზღვრებით დაცული.
ეს არ იყო მხოლოდ სიყვარულის ისტორია. ეს იყო მეგობრობის გამოცდა, შინაგანი ზრდის თავგადასავალი და ის მღელვარე დრო, როცა ყველაფერი პირველად ხდება — პირველად ღალატი, პირველად პატიება, პირველად ჭრილობა... და პირველად ნამდვილი სილაღით ნათქვამი "მიყვარხარ".
გარეთ გაზაფხულია. მზის სხივები ნაზად ეხება სახლების კედლებს, ბაღებში ხეები პირველად იწყებენ ყვავილობას, და ქალაქს იპყრობს ძველის სურნელით გაჟღენთილი ახალი დროის მოლოდინი.
დროთა განმავლობაში თითქოს ყველაფერი უბრუნდებოდა ჩვეულ რიტმს – გარეთ კვლავ გაზაფხული იშლებოდა, ბაღებში ფერები მძაფრდებოდა, კაფეებში ხალხის ჟრიამული ისმოდა, სკოლაში ბავშვების სიცილი ბრუნდებოდა... მაგრამ ლიზისთვის დრო ისევ გაჩერებული იყო.
ახლა კი, როცა ყველაფერი თითქოს უკან დარჩა, და წინ — ახალი ცხოვრების ზღურბლზე მდგარნი, ისინი უკვე მზად არიან, თავიანთი ამბავი თავად მოყვნენ.
ზაფხულის ბოლოს, როცა მზე უფრო რბილად ეფინება ქვის კედლებს და ჰაერში სუნთქვაც აღარ არის ისეთი უდარდელი, რაღაც იცვლება.
არაფერია განსაკუთრებული — არც დღე, არც ადგილი — და სწორედ მაშინ იწყება ყველაფერი.
ალაფუშეტი იყო საბას ეზოში. უბრალო საღამო, მეგობრებით, სიცილით, კექსით და შოკოლადით სავსე.
და შემდეგ – სინათლე ჩაქრა. ნახატი გაქრა. სიჩუმე გაიყინა.
მაგრამ ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო.
იქნებოდა მეგობრობა, რომელიც გამოცდას გაივლიდა.
იქნებოდა სიყვარულის პირველი ჩრდილები, რომელიც ჯერ არ ჰქონდა სახელი.
იქნებოდა სარდაფები, ტყეები, ქალაქები, სადაც სიმართლეს არ აქვთ მკაფიო კედლები.
იქნებოდა დანიელი, რომელსაც თვალებში უჩუმრად ტკივილი ედგა.
იქნებოდა მარი, რომლის სულში მთელი სამყაროს კითხვები ირეოდა.
და იქნებ, ბოლოს, ყველაფერი დაიხუროს ისე, როგორც წიგნი — მაგრამ კითხვა დარჩეს:
არის კი საერთოდ სიმართლე, თუ მხოლოდ ის, რასაც ძიების პროცესში ვპოულობთ?
ეს არის ამბავი დაკარგულ ნახატზე, მაგრამ უფრო მეტად — დაკარგულ თავებზე, ხმაზე, გზებზე.
მეგობრებზე, რომლებიც ცხოვრებას არ თამაშობენ, მაგრამ ცხოვრებას თამაში ჰგონია.
სიყვარულზე, რომელსაც სიტყვებით ვერ გამოხატავ.
და სიმამაცეზე — როცა მთელი სამყარო ჩრდილად იქცევა, მაგრამ მაინც გადაწყვეტ წინ წასვლას.
დაიწყე კითხვა.
შეაბიჯე სიჩუმეში.
იქ, სადაც საიდუმლო არ არის უბრალოდ გაუხსნელი საქმე –
საიდუმლო თავად შენ ხარ.
ზაფხულის თბილ ღამეს, როცა მთვარე ნახევრად იმალებოდა ღრუბლებს მიღმა, საბას სახლში ხმაური ისმოდა — მუსიკა, სიცილი, კახური ღვინო და სუფრაზე ალაფურშეტი, რომელშიც ყველა მეგობარი იღებდა მონაწილეობას. აივანი განათებული იყო ჭრელ-ჭრელი ლამპიონებით.
ალაფუშეტი და დაკარგული შედევრი
ყველაფერი ჩვეულებრივად დაიწყო. მაისის თბილი საღამო იყო და საბამ თავის სახლში ალაფუშეტი მოაწყო. მეგობრები – სოფო, თეო, ნინი, სალომე, თოკო, ვახო, თემო და გიო – პირველად იყვნენ ერთად ამ სეზონში, და სუფრასთან მალევე გაჩნდა ხმაური, სიცილი და უამრავი შოკოლადიანი დესერტი.
– ტკბილეულზე იმდენი გქონდა ყურადღება, ვფიქრობდი, სალომეს დაბადების დღე იყო – თქვა თეომ და კექსს მეორე ნაჭერი ჩამოაცალა.
– არ გჯერათ, მაგრამ მე დავაცხვე – ამაყად გამოაცხადა თოკომ და ყველამ გაიცინა.
– მართლა? – ნინიმ ფრთხილად ჩაიჩურჩულა. – იმედია, საჭმელად ვარგისია, თორემ წინა ჯერზე ლავაში ხელის საწმენდად გამოვიყენე.
ბავშვები იცინოდნენ, როცა საბამ თქვა:
– ისე... თქვენ თუ იცით, რომ ამ სახლში პიკასოს ნახატი კიდია?
ყველამ შეხედა ერთმანეთს.
– ხო, ხო... იმიტაცია იქნება – თქვა თემომ.
– არა, სერიოზულად – ეს არის ძველი ნახატი, რომელიც ჩემ ბაბუას აჩუქეს. ექსპერტიც იყო მოსული ოდესღაც.
სწორედ ამ დროს ჩაიქროლა შუქმა.
ბნელი ოთახი.
კარების ჭრიალი.
სიჩუმე.
სოფომ ტელეფონი ამოიღო და ფანარი აანთო.
– ვახო, შენ ხარ?
ვახომ მხრები აიჩეჩა – მე არც კი გავსულვარ.
დაბრუნდნენ ოთახში და... ნახატი აღარ იყო.
– რა ჯანდაბა... – თქვა გიომ.
– ეს ხუმრობაა? კამერა სად არის?
– საბა, თქვი, რომ ეს შენ მოაწყე.
მაგრამ საბა გაშეშებული იდგა.
– არა. სერიოზულად. ნახატი არ არის.
გაშრა ჰაერი.
მეგობრებმა ერთმანეთს გადახედეს.
და სწორედ ასე დაიწყო თავგადასავალი, რომელიც მათ ჩვეულებრივ საღამოს ნამდვილ დეტექტიურ მოგზაურობად აქცევდა – იდუმალი გზავნილებით, საფრთხეებით და... რაღაც უფრო ღრმით, ვიდრე მხოლოდ
ჩუქება
