სერიული მკვლელობები მთელი დღის განმავლობაში ზამთრის ჭუჭყიანი ნისლი გროვდებოდა სასტუმროს ირგვლივ, მაგრამ როცა სტუმრებმა პირველ ღამეს სიმშვიდე დაიმსახურეს, ახალი დილა იმედის ნაპერწკალივით ჩაქრა. სასტუმრო, რომელიც შუა საუკუნეების შთაბეჭდილებას ტოვებდა, ახლო სოფლის მკვიდრთათვის უკვე მრავალი წლის განმავლობაში მიტოვებული იყო. მისი შესასვლელი კარი სუსტი ხმის ანაბეჭდს ტოვებდა, როდესაც თოვლი წვებოდა, და კედლები – თითქოს მრისხანე რაინდების ისტორიებს ჰყვებოდნენ, რომლებიც ზებუნებრივ სამყაროში გაქრნენ....
...თბილისი, 2025 წლის აპრილი. დილის ექვს საათზე ვიწრო, ჩაბნელებულ ვერის ქუჩაზე მხოლოდ ერთი სარკმლიდან იღვრებოდა მკრთალი სინათლე. პატრული იქ უკვე იდგა, როცა ანა გაბელია მივიდა.
– მესამე სართული, ბინა 12, – უთხრა ფორმიანმა და გვერდზე გადგა.
სხეული უკვე გაგრილებული იყო. ახალგაზრდა ქალი – დაახლოებით ოცდაათის – იჯდა სავარძელში, თვალები ღია ჰქონდა, მაგრამ სიცოცხლის ნიშანწყალი აღარ ეტყობოდა. ირგვლივ არ იყო არანაირი არეულობა. არც კარის გატეხვის კვალი, არც ძარცვის ნიშანი. ყველაფერი ზედმეტად მოწესრიგებული ჩანდა.
– ყვავილი ნახე? – ჩაილაპარაკა ანამ და ხელთათმანი მოირგო.
მსხვერპლის მარჯვენა მუხლზე პატარა, იასამნისფერი ორქიდეას ყვავილი იდო – სუფთა, ახალი, თითქოს სულ ახლახანს მოაჭრესო.
– ეს უკვე მეორე შემთხვევაა, – თქვა თანამშრომელმა, დავითმა. – ზუსტად იგივე ყვავილი იყო იმ გოგოსთანაც ერთი კვირის წინ, ავლაბარში.
ანა ჩაფიქრდა. სიჩუმე ოთახში თხელი ფარდასავით ჩამოეკიდა.
– სერიული მკვლელია, – ბოლოს თქვა. – და ყურადღებას ითხოვს.
თუმცა, ამ დილას არც ერთი ისტორია აღარ იყო ცოცხალი.
დილით, როდესაც სასადილო ოთახში ყველა შეკრიბა თავისი პირველი საუზმისთვის, ოთახის ერთ-ერთ კუთხეში გამოჩენილმა ანანომ თქვა ის, რაც ყველამ თავიდან ვერ გაიგო.
"ალექსანდრე მიცვალებულია."
ეს სიტყვები მეტისმეტად გაოგნებული იყო. თექვსმეტი ადამიანი ერთდროულად გაჩუმდა, თითქოს მთელს სასტუმროში გაქრა ჟრიამული. მხოლოდ თოვლის წვეთების ხმა ისმოდა მაღლა მყოფი ფანჯრებიდან. წამოიყვირა ბიბლიოთეკარმა, ლუკამ:
"გგონიათ, რომ ეს უბრალოდ ერთ-ერთი შიდა კონფლიქტის შედეგია?"
ყველას თვალი გაუსწორდა. ალექსანდრე ყიფიანი, სასტუმროს მფლობელი და სემინარის ორგანიზატორი, რკინის მკაცრ ზეწოლაში მუშაობდა, როგორც ყოველთვის, მაგრამ მისი გარდაცვალება იყო არანაკლებ საშიში სიურპრიზი, ვიდრე არცთუ ისე მრავალი საათის წინ შექმნილი დაძაბულობა.
"თუ თვითმკვლელობა იყო," – თქვა ნინომ, "მაშინ ეს მისი ჩვეული ნაბიჯი იყო, მასთან დაკავშირებული კონფლიქტებითა და წარუმატებლობებით. მაგრამ თეკლა, შენ რა ფიქრობ?"
"გავარჩევდით თუ არა?" – თავი დაუქნია თეკლამ. მისი დაჟინებული გამოხედვა არასწორად ეგონათ. "არა, ეს კარიკატურა კი არა, რეალობაა..."
როცა თეკლამ კარებთან მიუგზავნა ინტერესი, ოთახში გაიგეს, რომ კარი მთლიანად შიგნიდან იყო ჩაკეტილი. გვიანი კარადის მარცხენა კუთხე – დაფარული ალექსანდრეს ფოტოებით, გამომწვევი კონცეფციით …
დილა დაიწყო ყავის გემოს გარეშე, რაც ამ სასტუმროში უკვე მკვლელობას ჰგავდა — თუმცა იმ დილით იქ ორსაწოლიანი ოთახის იატაკზე ნამდვილად იპოვეს მკვდარი. თეკლასთვის ეს უკვე მეტისმეტი იყო: ჯერ ალექსანდრე, ახლა კი... ლიკა?
ლიკა — ყოფილი ფსიქოლოგი, რომელიც ყველას უსმენდა, მაგრამ თავად არაფერს ლაპარაკობდა, იპოვეს პირქვე დაგდებული, ხელში ჩაბღუჯული თეთრი ჭადრაკის ფიგურით — ცხენით. ის კართან ეგდო, თითქოს გაქცევას ცდილობდა... ან უკვე გვიან იყო.
ლუკამ, რომელსაც ყოველთვის ჰქონდა უადგილო კომენტარი, ამჯერადაც ვერ შეიკავა:
– რა, ჭადრაკი არ მოიგო და ნაწყენია?
თეკლამ სერიოზული სახით გადახედა:
– ლუკა, შენი იუმორი და ბიოლოგიური საათი ერთად როდისღაც სასიკვდილო კომბინაცია გახდება.
მაგრამ მერე ბარათიც იპოვეს. ზედ მხოლოდ ერთი სიტყვა ეწერა:
"გაათამაშე, ან განადგურდი."
ლიკას ლეპტოპში კი ყველას წერილები დახვდათ — მისი "თერაპიული ჩანაწერები", სადაც თითოეულზე სიმართლე ეწერა. ისეთი სიმართლე, რასაც თვითონაც ვერ იტანდი.
მაგალითად, ნინოსზე:
"მისთვის ემპათია მხოლოდ სოციალური ქსელის ფუნქციაა."
ან თეკლაზე:
"ჭეშმარიტებას გრძნობს, მაგრამ ეშინია თქვას. ეშინია, რომ მართალი აღმოჩნდება."
ეს იყო პირველი მტკიცებულება, რომ მკვლელი იცოდა ბევრი — ან მისი მსხვერპლები იყვნენ ძალიან გულწრფელები იმ ადამიანთან, ვინც ამას არ იმსახურებდა.
თეკლა ჩაიჩურჩულა:
– ეს უკვე წესების თამაშია. მაგრამ წესებს ვინ წერს?
ლუკამ ჩაიცინა:
– ალბათ ის, ვისაც ჭადრაკში ცხენი უყვარს და მეგობრები ნაკლებად.
თეკლამ იმ ღამით პირველად იგრძნო, რომ სასტუმროს სიჩუმე — ბუნებრივი სიჩუმე არ იყო. ეს იყო სიჩუმე, რომელიც რაღაცას მალავდა. ან რაღაცას ელოდა.
ის დერეფანში გავიდა — თითქოს უბრალოდ წყალი უნდოდა, მაგრამ მისი სმენისთვის რაღაც ნატიფი, თითქმის შუბლს მიღმა შეტყობინება განგაშივით მუშაობდა. დაბალი ხმა. გონებაზე მიბმული, არა ყურებზე.
მენეჯერის კაბინეტიდან ჩანდა ლამფის მკრთალი სინათლე. კარი ისევ ღია იყო
ჩუქება
