წარსულში დაბადებული იყო დრო, როცა არსებობა უფრო შეგრძნება იყო, ვიდრე განსაზღვრული რეალობა. დრო, როცა საკუთარი თავი ჯერ კიდევ გამოკვეთილი "მე"-ს გარეშე არსებობდა, მხოლოდ გამოხედვებში, დაუსრულებელ დიალოგებსა და ღამის ფიქრში ჩაკარგულ წინადადებებში. მათგან თითოეული თითქოს ცალკე სამყაროს ატარებდა — საკუთარ შინაგან გეოგრაფიას, სადაც ემოციები მხოლოდ იშვიათად გადმოდიოდა გარე რუკაზე.
ლექციები მხოლოდ დეკორაცია იყო. კაფის მაგიდები — ფსიქოლოგიური არენები, სადაც პატარა მიმიკის მოძრაობაც სიმართლისა და დაცვის კომპლექსებს შორის გადახრილი წონასწორობა იყო. მათ ყველაფერი ჰქონდათ სათქმელი, მაგრამ არავის ეყო სიმამაცე, პირველად ეთქვა. ისინი ყველანი ერთდროულად ფლობდნენ სიბრძნემდე მისულ ჭვრეტას და ბავშვური დაბნეულობის სიღრმეს.
იყო დრო, როცა არ არსებობდა მკაფიო საზღვარი გარე და შიდა სამყაროს შორის. ყველა ემოცია, ყველა ფიქრი, ყველა შემთხვევითი შეხება, რომელიც თითქოსდა უმნიშვნელო იყო, სინამდვილეში ადამიანის არსის ღრმა ფსიქოლოგიური რუქის კოორდინატებს ცვლიდა. ისინი ერთმანეთს არა მხოლოდ ხედავდნენ — ისინი ერთმანეთით იაზრებდნენ თავს.
და მაინც, ამ ყველაფრის მიღმა, ყველანი რაღაცით მარტოები იყვნენ. ალბათ იმიტომ, რომ თავად სამყაროც ასეთია — ყველა ცდილობს თავისი პატარა რეალობა წარადგინოს საერთო სცენაზე, იმ იმედით, რომ ვიღაც მიხვდება კულისებს მიღმა დამალულ შიშებს, იმედებს და ჩაუმთავრებელ კითხვებს.
მზემ ფანჯრის მინაზე ჩრდილები დახატა, ელენემ კი იგრძნო, როგორ ჩაეღვარა შიგნით ეს სინათლე — ფაქიზად, შიგნიდან გასათბობად, და არა უბრალოდ გასანათებლად. ოფისში ჩვეულებრივი დღე იყო, მაგრამ რაღაც სხვანაირად ჩქეფდა ჰაერში — ისეთი, რასაც მხოლოდ ის ამჩნევს, ვინც ცდილობს არ დაინახოს.
ლუკა მაგიდასთან იჯდა. ჩვეულებრივზე წყნარი იყო, ფინჯანი ყავით ხელში, და თითქოს ტექსტს კითხულობდა ეკრანზე, მაგრამ იმგვარი კონცენტრაციით, რომ აშკარად სხვა რამეს ფიქრობდა. ელენემ კუთხის თაროზე დადებული ბლოკნოტი აიღო და თითქოს უყურადღებოდ ჩააწერა:
"დღეს ის სხვანაირად ჩუმია."
ამ დროს ოფისის კარი გაიღო, ნინამ ფეხაკრეფით შემოირბინა, ხელში ფერადი მაკარონი ეჭირა და ხმამაღლა თქვა:
— "ბავშვებო, ლანჩზე რომანტიკა გვაქვს: მე და მაკარონი, ორი დრამატული სული."
სიცილი გაისმა, მაგრამ ელენეს ისევ ლუკაზე გაურბოდა თვალი. ერთ მომენტში ლუკამ შემთხვევით გამოაღო მისი კალმის უჯრა. პატარა, არაფრით განსაკუთრებული, მაგრამ რაღაცნაირად... ძალიან პირადი. კალმების ქვეშ პოსტი იდო — ფურცელი, რომელზეც ელენემ ადრე ოდესღაც დაწერა:
"გულწრფელობა არ მეშინია, უბრალოდ ვერ ვპოულობ, ვის ვუთხრა."
ლუკამ შეხედა, მერე უჩუმრად დაკეცა, ისე, თითქოს ეს უბრალოდ ფურცელი არ იყო, არამედ გულწრფელობაზე უარის თქმის უფლება.
მიხვდა. და ელენეც მიხვდა — ისე, უხმოდ, როგორც ხვდებიან მხოლოდ მაშინ, როცა არავინ ელოდება პასუხს.
ლანჩისას ლუკამ ორი ყავა მოიტანა. ერთი იმგვარად დაუდო წინ, სიტყვების გარეშე, თითქოს ამბობდა:
"დღეს არ ვარ შენს ფიქრებს შორის დაკარგული. ზუსტად ვიცი, სადაც ხარ.
ელენე მიტრიალდა სამზარეულოს კუთხისკენ და ყავის მეორე ჭიქას დაავლო ხელი. თან თვალს არ აშორებდა ლეპტოპის ეკრანს, რომელზეც გამაფრთხილებელი წითელი ფანჯარა ციმციმებდა: "ბექა: ფაილი ისევ არ გახსნილა."
— "ლუკა, თქვი ახლა რა — როდის უნდა გამოვაგდოთ ბექა ჯგუფიდან?" — ჩაილაპარაკა ისე, რომ დარწმუნებული იყო, ბექამ მაინც გაიგონებდა. გუნდის ჩათში ის ყოველთვის ონლაინ იყო, მაგრამ რეალურად არსად ჩანდა.
ლუკამ მხრები აიჩეჩა:
— "ბექა გადამწყვეტ მომენტში ჭრის ინტერნეტს. ეს მისი კოპინგ მექანიზმია."
სიცილი ვერ შეიკავა. ოფისში უკვე გამოჩდნენ სხვებიც — ნინა, რომელიც ყოველთვის პატარა მოსაწვევივით ჩანდა, და ალექსი, რომლის ჰუდის კაპიუშონი თითქოს მუდმივად დაიცავდა რეალობისგან.
— "დილამშვიდობისა, მეგობრებო!" — შესძახა ნინამ ზედმეტად მხიარულად. — "ვინმეს გუშინ ღამე ის ექსელის ფაილი არ დაესიზმრა?"
— "მე დავინახე," — სერიოზულად თქვა ალექსმა, — "და იქ ის '' თვითონ მელაპარაკა."
ელენეს გაეცინა. ასეთ დღეებში ეგონა, რომ მათ ოფისში მეტი ფსიქოლოგიური ფონი იყო, ვიდრე სამუშაოს აღწერაში ეწერა. ზოგჯერ გეგონა, რომ პოსტსაბჭოთა თერაპიის ალტერნატიული სივრცე შეიქმნა — სარეკლამო სააგენტოს ფორმით.
მაგრამ სიწყნარე მალევე დაარღვია ზუმის ზარმა. ბეჟანი იყო. ელენემ ეკრანს შეხედა და წამით ყველაფერი გაირინდა — როგორც მაშინ, როცა ვიღაცას ხედავ, ვინც ერთდროულად შენს წარსულს, აწმყოს და ყველა დაუწერელ ელფოსტას გახსენებს.
ლუკამ ჩუმად ჩაიჩურჩულა:
— "მშვიდად, გენიოსო. ერთი შეხვედრაა. გუშინაც ხომ არ გათიშე კამერა ნახევარზე?"
ოფისში გაზაფხულის პირველი მზე შემოდიოდა, მაგრამ ელენესთვის დღე მოღრუბლულად დაიწყო. ბეჟანმა დილას დიდი კლიენტის პრეზენტაცია ანდო — ელენეს და ლუკას ერთად უნდა გაეწიათ პროექტის კოორდინაცია.
— "ერთად იმუშავებთ. ორი კვირა გაქვთ. პრეზენტაცია სრულყოფილი უნდა იყოს,"
ჩუქება
